04 januari 2008

Scheve dromedarissen baren een draak

Ik was onlangs genodigde op een causerie van Herman Van Rompuy over emoties in de politiek. Hij inspireerde mij om enkele overpeinzingen aan het papier toe te vertrouwen.

Zijn uitgangspunt was dat politici ook mensen zijn en politiek zoals alle andere activiteit des mensen is. Een hele geruststelling, te weten dat we in dezelfde spiegel kijken.
Hij sprak over het buikgevoel van mensen, politici én kiezers. Kiezers die op die éne dag hun gedacht mogen doen … zonder er veel bij na te denken; “buik” stemmen. Nadien de euforie van de winnaars, zij die op de juiste partij stemden en de frustratie bij de verliezers, zij die op de verkeerde partij stemden. Zonder verkiezingen zou het een stuk vrediger zijn?
Niet alleen het kiesvolk baart hem zorgen, ook de talrijke verkozenen. Stel u voor, dertien politieke partijen in een Kamer waarvan zijn voorganger zei dat ze niks te vertellen hebben; meestal luidop. Waarvan je zou kunnen zeggen dat sommigen weinig te zeggen hebben; behalve “Buik” standpunten.

Wijsheid is afstand nemen van jezelf, je eigen gelijk bekijken van buiten uit: rede betrachten in plaats van mee te surfen op de golven van emoties. Maar politiek zaait altijd tweedracht, tussen gewone mensen, zelfs binnen families, en daarom praat je er beter niet (te veel) over. Het alternatief is REDE: het beste voor iedereen kiezen, soms afstand nemen, even alleen staan, tegen de stroom in gaan. Blijkbaar moeilijk, want zeg nu zelf, als alle wijze mannen samen in alle redelijkheid er alleen in geslaagd zijn om scheve dromedarissen (Gaston Eyskens naam voor politieke compromissen) zo’n draak (van een institutioneel huis) te laten baren, dan mag men zich afvragen of ook toen de rede niet verder kon dan het vinden van argumenten om de emoties/ambities te rechtvaardigen? Maar laten we aannemen dat men overmand door redelijkheid en ontdaan van alle emoties moest toegeven dat de bewoners van het huis nogal verschillend redelijk waren. Dat er geen beter vergelijk mogelijk was en we toch genoeg geld hadden om de communautaire vrede af te kopen.

Moeten we vandaag niet durven ander paden te bewandelen omdat het geld er niet meer is, eigenlijk nooit geweest is; alleen schulden. Daarom deze redelijke (?) bedenkingen/vragen: Zouden we in plaats van samen te leven in een toren van Babel, waar iedereen mekaar voor de voeten loopt en men elkaar alleen nog tegenkomt in het toilet “embraillette ouverte” (dixit CVP voorzitter Houben in het gemeenschappelijke CVP/PSC huis), niet beter het huis herinrichten voor een LAT relatie? Het betonrot niet meer overschilderen? De luiken van sommige vensters (van de sociale fraude) dichtspijkeren en de achterpoortjes (van de fiscale fraude) dicht metsen? Want zeg nu zelf, een staat waarvan de inkomsten door fiscale fraude te laag zijn en de uitgaven door sociale fraude te hoog is toch niet solidair? Een organisatie die alleen maar oplossingen vindt omdat de hardwerkende bevolking zich laat welgevallen dat met hun zuurverdiende centen onredelijk kwistig wordt omgesprongen. Mag men in naam van het algemeen belang neen zeggen of kan enkel toegeven een oplossing brengen? Zou de afweging niet moeten zijn dat elk antwoord moet bijdragen tot minder polarisatie? Meer eerlijkheid in plaats van onzalige compromissen die iedereen op zijn verschillende manier kan en mag lezen.

Geachte Heer Van Rompuy, elke goede causerie geeft aanleiding tot nog meer vragen. Meestal zijn vragen belangrijk al was het maar om al die antwoorden vanuit ons buikgevoel een kans te geven. Uw toespraak zal mij stimuleren om “op zoek naar wijsheid” te gaan.

Pjotr
Buikspreker van dienst