24 april 2009

La Belgique nous manque

Onder deze titel schreef Mia Doornaert op 24 april in DS een artikel dat handelt over de nefaste invloed van binnenlandse politieke twisten op onze buitenlandse politiek. Hiermee bedoelt ze dat “onze Belgische” kandidaten een belangrijke internationale topfunctie mislopen wegens de provincialistische houding van onze politici. Ze citeert onder meer De Gucht die Balkenende belachelijk maakte en laakt ook de houding van de socialisten die indertijd met de weigering om munitie te leveren aan Groot Brittannië de kansen van Dehaene om commissievoorzitter te worden kelderden. Gelijk heeft ze, maar zo wereldschokkend is het nu ook weer niet want de regel voor bijna alle landen behalve de écht chauvinistische (of ondemocratische).

Wanneer Mia Doornaert schrijft over internationale politiek, heeft ze doorgaans een uitgesproken en goed geargumenteerde mening. Jammer dat ze als verliefde Belgiciste België ten allen prijze wil verdedigen zonder te beseffen dat ‘Liefde blind maakt’, waardoor haar standpunten soms onrecht doen aan haar intellectuele capaciteiten.

Terug naar het bewuste artikel: de keuze van een Franstalige titel is schitteren. Hoewel deze titel – een uitspraak van Junckers (Lux)- in feite niets te maken heeft met de inhoud van het artikel. Waarop Junckers doelde was het verloren gegane Belgisch compromismodel. Maar ze drukt hiermee wel perfect haar innige verbondenheid met (adellijk) Franstalig België uit en mag zeker rekenen op de bijval vanuit het establishment. Alleen is haar verontwaardiging een beetje selectief. Even meedenken?

Het gebrek aan België is evident als het erop aankomt om ‘onze Belgische kandidaten’ te steunen in hun (persoonlijke) ambities om een internationale topfunctie te bekleden. Maar of dat een doorslaggevende bestaansreden is voor onze buitenlandse politiek en de diplomatie is fout of getuigt op zijn minst van een zeer enge visie op dit departement. Is het daarenboven niet eigenaardig dat ze zo chauvinistisch doet als het gaat over “Belgische kandidaten” maar een aversie heeft als anderen zouden durven spreken over “Vlaamse kandidaten”. Meer zelfs, haar selectiviteit lijkt degelijke informatie in de weg te staan, want hoe zou ze anders kunnen vergeten om het meest recente en flagrantste voorbeeld aan te halen: namelijk, dat franstalige politici ten aanzien van een Vlaamse kandidaat, in casu Luc Vandenbrande een brief stuurden naar buitenlandse ambassadeurs met het verzoek om hem NIET op te nemen op de shortlist van kandidaten voor de functie van secretaris-generaal van de Raad van Europa. Het stond parbleu in dezelfde editie op blz 18 (links onderaan weggemoffeld; maar circuleert reeds meer dan een week in de media). Hallo Mia leest u zelf ook De Standaard?

Met andere woorden, Mevrouw Doornaert verwijt de politici dat ze omwille van binnenlands politiek gekrakeel de buitenlandse politiek en Belgische invloed benadelen, zonder te beseffen dat zijzelf al even kortzichtig Belgicistisch is en er blijkbaar geen graten in vindt – of toch het vermelden niet waard - als Franstalige “landgenoten” proberen een zelfbewuste Vlaamse kandidaat te kelderen.

Cette Belgique nous manque?

Pjotr