11 juni 2010

Utopia

ANDERS GELEZEN

In Knack heeft men enkele paardenmiddelen besproken om België te hervormen. Zo kwam als eerste (Knack 19/05) de idee van constitutionalist en oud-gediende, professor Senelle aan bod. Hij wil België hervormen tot een federatie met twee deelstaten, Vlaanderen en Wallonië in plaats van gewesten en gemeenschappen. En Brussel? Ligt in Vlaanderen en zal nooit een aparte deelstaat worden (ze hebben er het geld niet voor). In de volgende Knack (26/05) stelt men voor om de zes faciliteitengemeenten bij Brussel te voegen. Historicus Bruno De Wever, broer van Bart, lanceerde deze idee maar vroeg als compensatie de splitsing van de sociale zekerheid. De Franstalige Brusselse politici vinden dat geen oplossing voor het Brussels probleem, geldgebrek. Zes gemeenten toevoegen in plaats van geld is geen cadeau!

De week erop (9/06) en net voor de verkiezingen, is het de beurt aan een zakenkabinet om de problemen op te lossen. Maar, zo schrijft men, zoiets is onmogelijk want ook een zakenkabinet moet door een parlementaire meerderheid gesteund worden en dat is utopisch. Dergelijk zakenkabinet zou niet anders zijn dan een afspiegeling van de politiek; Janie Haeck minister en Vande Lanotte bestuurder van de NMBS.

Ondertussen hebben creatieve CD&V’ers de invulling van het Kortrijkse confederalisme al een paar keer gewijzigd. Op Kanaal Z pakte Herman Van Rompuy een tijd geleden uit met het Belgisch confederalisme, niet echt confederalisme. En nu spreekt Marianne Thyssen van een confederaal model. Wat dat moet voorstellen zullen wij pas weten na de verkiezingen, net zoals het voorstel van JL Dehaene over BHV eveneens een goed bewaard geheim moet blijven. Laten we gokken dat de traditionele ‘confederale’ partijen, Open VLD en CD&V, net zoals N-VA liever niet zeggen wat ze bedoelen: voor de eersten is dat het huidig federaal systeem met bijsturing op de voorwaarden van de Franstaligen en voor N-VA is het een goede stap in het democratisch streven naar Vlaamse zelfstandigheid. Waarom dat niet duidelijk zeggen?

Wanneer de grote baas van dS, Thomas Leysen nauwelijks enkele dagen voor de verkiezingen (dS 7/06) zijn eigen krant gebruikt omdat hij vindt dat N-VA nu maar eens klare taal moet spreken, maar blijkbaar geen moeite heeft met de onduidelijkheid bij CD&V en Open VLD, is merkwaardig. Zijn tussenkomst bewijst dat hij als krantenman niet alleen partij kiest maar daarenboven de eigen redactie verplicht om eveneens partij te kiezen. Of denkt iemand dat er nog één redactielid zou durven ingaan tegen de wensen van de grote baas? Dat hij deze bijdrage schreef als bezorgde Vlaming zonder vermelding van referenties die er wel toe doen, is niet netjes. De media-speler zonder kleur ‘De Standaard’ – dixit Peter Vandermeersch - moet onbekend blijven?

De Belgische ziekte is niet enkel het gevolg van de communautaire verschillen. Het is de verstrengeling van veel factoren waaronder de verloedering van de bestuurlijke zeden en gewoonten niet de minste is. Daarenboven onuitroeibaar omdat de enigen die genezing kunnen brengen de grootste bevoorrechten ervan zijn: de politieke partijen en de gepolitiseerde organisaties ofte nomenclatura. De institutionele wirwar vormt de perfecte voedingsbodem voor de Belgische ziekte. En het zijn niet alleen noch op de eerste plaats de individuele politici die profiteren. Het gaat om een systeem waarvan steeds meer afhankelijken leven. Een systeem waarin de politieke macht teveel gebruikt wordt voor eigen geldgewin en in zijn rauwste vorm gaat over de toekomst van de eigen verkozenen. Wie maakt het en wie niet? Het is daarenboven een signaal dat partijbonzen die bovenop een berg geld zitten niet meer uitgaan van ethische en maatschappelijke waarden - vooraanstaand maar niet meer hoogstaand – maar van de electorale waarde van de kandidaten. Hoe zou het dan kunnen dat dit systeem leidt tot een dynamisch en maatschappelijk verantwoord bestuur? Precies dat onvermogen is de ware reden waarom een zakenkabinet niet haalbaar is. Het zou immers betekenen dat de politici toegeven dat ze politiek bekijken vanuit de verkeerde invalshoek. Er is nochtans nood aan een paardenmiddel; zowel een ethische als organisatorische ommezwaai. Of verkiezen wij de voortzetting van een systeem dat de staatskas legitiem blijft plunderen en zijn eigen mensen blijft koesteren ten nadele van het algemeen belang?

Een opmerkelijke vaststelling bij deze reeks institutionele paardenmiddelen in Knack, is het ontbreken van reacties. Blijkbaar geloven de lezers niet meer in paardenmiddelen. Of willen ze dan wel een oplossing die (nog) niet aan bod kwam: de afschaffing van dit systeem, beginnend met de partijfinanciering en de herstelling van de normale regels van een parlementaire democratie. Desnoods zonder België?

Ondertussen zijn de politici van de traditionele Vlaamse partijen er rotsvast van overtuigd – ze geven tenminste die indruk - dat de Franstaligen ditmaal wél zullen toegeven. Dat ook zij bereid zijn België te verbouwen. Jammer, dat de Franstaligen in hun campagne duidelijk maken dat Vlaanderen opnieuw zal moeten betalen en ik nergens las dat ze bereid zijn te besparen. Integendeel, Brussel vraagt een half miljard euro méér. Dat hun vraagprijs hoog zal zijn mag niemand verbazen. Immers het voornaamste wat hen in België interesseert - de Vlaamse solidariteit – werd vooraf al gegarandeerd door de traditionele partijen; daarvoor hoeven ze alvast géén prijs te betalen.

Waarom de Franstaligen zo moeilijk doen als Vlaanderen economische hefbomen wil? Uit angst, omdat ze ten allen prijze concurrentie willen vermijden. Dat Vlaanderen hierdoor kansen verliest, waarvoor onze jeugd zal moeten betalen is blijkbaar (nog) geen argument voor sommige Vlaamse partijen.

Voor wie zich geroepen voelt om België te verbouwen misschien deze gouden raad van Tante Kaat: renovaties zijn veel duurder dan afbreken en opnieuw bouwen. Maar ook dat zal wel utopia zijn; het politiek bedrijf heeft geld genoeg.

Pjotr
http://anders-nieuws-extra.blogspot.com/
ANDERS GELEZEN verschijnt op maandag/dinsdag of als het de moeite loont.

08 juni 2010

De media op hun best

ANDERS GELEZEN

Op zaterdag 5 juni schrijft Wouter Verschelden, politiek redacteur bij dS, dat hij na een jaar ervaring met de media in de VS teleurgesteld is over de verkiezingsprogramma’s op TV, VTM en VRT. Prompt krijgt Kris Hoflack, hoofdredacteur VRTnieuws de kans om te reageren (dS 7 juni) ‘Het moeilijke genre der TV kritiek’. Zijn reactie begint als volgt:
Geachte heer Verschelden, Ik ken u niet. Ik kan me nauwelijks een beklijvend stuk of interview van u herinneren. Dat hoeft ook niet. Niks zo vluchtig als een dagbladartikel: 's ochtends gretig gelezen, 's avonds papier waarop men aardappels schilt. Wie proeft de boosaardigheid van deze denigrerende opmerking niet? Ze hebben aan de Reyerslaan duidelijk evenlange tenen als aan de Gossetlaan. Sommigen toch.

Helaas, tussen kritiek en misprijzen lag er voor de VRT één etmaal teveel. Het grote verkiezingsdebat op zondag met de partijvoorzitters werd aangekondigd als hét hoogtepunt in de berichtgeving, maar werd ontsierd door een opvallend gebrek aan professionaliteit en objectiviteit.

Dat de VRT er niet in slaagt om de fans van de CD&V en SP.A, een plaatsje te geven in de opnamestudio is een organisatorische flater. Dat het een gebrek aan professionalisme is kunnen wij geloven, maar dat maakt de rekening niet van CD&V en SP.A. Het kwaad is geschied en ook de excuses achteraf van de VRT, onder meer in dS, veranderen daar niets aan.

Objectiviteit? Het debat was nog niet begonnen of de toon werd gezet door ukkepuk Linda De Win. De allereerste vraag was voor Marianne Thyssen, citaat: Mevrouw Thyssen, hoe gaat u het vanavond doen, op zijn vrouwtjes of dan toch maar op zijn mannetjes? Proeft u het denigrerende uit de mond van ooit slimste mens De Win? Het was te merken dat Marianne Thyssen even uit haar lood geslagen was door deze onbeschofte vraag. Neen, CD&V was niet aan het feest zondag. De peiling van La Libre Belgique die CD&V nog nauwelijks 16,2 % gaf, maakte die zondag helemaal onverteerbaar.

Overigens over die peilingen valt toch heel wat te zeggen. Zo verkondigde VRTnieuwsdienst coryfee Yvan De Vadder bij Phara, dat de opiniepeiling van dS/VRT geheim is, maar blijkbaar niet voor hem. Hij verklaart onder meer dat uit deze studie blijkt dat de kiezers die voor N-VA zeggen te stemmen zowel unitaristen als separatisten zijn. Welnu, mijnheer de journalist, van twee zaken één: ofwel bent u journalist en heeft u de plicht om de kiezers te informeren over wat u weet, ofwel doet u dat niet en schiet u tekort in uw informatieve opdracht. Hoezo geheim, als de resultaten bekend gemaakt worden? Overigens, geheim onderzoek kan niet als wetenschappelijk beschouwd worden, want het minste dat de wetenschappelijkheid vereist is dat de methode en de resultaten controleerbaar en publiek zijn. Quid non.

Gelukkig zijn er kranten die minder moeite doen om hun bedoelingen te verbergen. In dS van 7 juni krijgt Thomas Leysen twee pagina’s om de kiezers zijn persoonlijke mening voor te leggen. Onder de titel ‘De Vlaamse kiezer heeft recht op duidelijkheid’ houdt hij een pleidooi voor een hervormd federaal België en ‘tégen een proces dat leidt naar de onafhankelijkheid van Vlaanderen’ . Hij verduidelijkt expliciet - men weet maar nooit dat iemand zou durven denken dat hij misbruik maakt van zijn positie - dat hij deze bijdrage niet schrijft als VBO-voorzitter en evenmin als voorzitter van Umicore, maar wel als bezorgde Vlaming. Overigens een goede gewoonte van dS om gewone bezorgde Vlamingen twee bladzijden te geven in de rubriek Opinie&Analyse. Wat er niet bij stond is dat hij bestuurder is van de Koning Boudewijn stichting en dus lid van het Belgisch establishment. Maar vooral - zou hij dat werkelijk vergeten zijn - dat hij ook de baas is van de Corelio krantengroep waarvan dS deel uitmaakt?
Met deze bijdrage geeft hij niet enkel zichzelf een stem maar tegelijk plaatst hij 'zijn redactie', van dS en andere Corelio kranten, onder curatele en dat is geen kleinigheid.

In dezelfde editie was het trouwens al te merken. De commentaar van Bart Sturtewagen sluit naadloos aan bij het discours van zijn baas. Hij beëindigt zijn bijdrage met volgende, citaat: Misschien beginnen sommige kiezers te beseffen dat je ergernis uiten een ding is, maar bouwstenen aandragen voor verandering iets helemaal anders. Kan die overweging de peilingen nog van tafel vegen?

Voor dS lezers alvast een wetenschap om mee rekening te houden als ze in de komende dagen hun krant openslaan.

Pjotr
ANDERS GELEZEN verschijnt wekelijks op maandag/dinsdag