05 augustus 2010

Aangeschoten wild en lekken in komkommertijd

ANDERS GELEZEN

Het zijn moeilijke tijden voor politieke analisten en wetstraatjournalisten. Gelukkig zijn er ook mensen die hiervan profiteren. Eens interessant doen en lekken wat niet mag geweten worden is altijd meegenomen in tijden van nieuwsschaarste. Of eens andere belangrijke onderwerpen op de voorgrond plaatsen. Dat laatste deed DS (4/08) met een voorpagina én commentaar over die domme ING bank die zestigplussers wou beperken in hun centjes uit de muur halen. Met als titel: Senioren doen ING bakzeil halen en een conclusie op de voorpagina: De zaak zal de komende jaren wellicht de marketinghandboeken halen, als voorbeeld van hoe de markt totaal verkeerd ingeschat kan worden. Waar zit de maatschappelijke relevantie? Erger, wie aandacht had voor de bedoeling en argumentatie van ING kan zoveel misleiding enkel lezen als goedkope kritiek. De banken zijn blijkbaar aangeschoten wild en neen, ik heb geen aandelen noch enig ander belang bij ING.

Het commentaar van Guy Tegenbos werd eveneens aan deze onvoorstelbaar relevante blunder gewijd. Komkommertijd, ook voor een gewaardeerd senior wetstraatjournalist. Een sterk staaltje taalbeheersing daarenboven gezien het aantal tekens van het commentaarstukje vastligt, ook als er weinig nieuws te vertellen valt. Maar ik denk dat hij dat stukje vooral schreef om de boodschap in de laatste paragraaf te kunnen schrijven, (aan de politici): Ze werken nog altijd mee aan bedrijfsonderhandelingen die leiden tot het afdanken van mensen, enkel en alleen op grond van hun leeftijd. Ook dat is discriminatie. Discriminatie, is dát niet belangrijk? Wat dacht u van het Nederlandse meisje dat omwille van haar jeugdige leeftijd niet mag gaan zeilen en waarom stemrecht pas op 18 jaar, …? De ene jongere is net zoals een oudje de andere niet. Dan maar wetten maken op individuele maat gesneden? Overigens, is laxisme beter dan discriminatie?

Even Anders Lezen?
Zijn uitspraak deed mij terugdenken aan mijn studententijd, toen Prof Van Passel aan de KMS in zijn cursus logisch denken, ons volgende redenering voorlegde:
Wij werken in de eerste plaats om geld te verdienen. En met dat geld organiseren we dan ons leven; studeren, trouwen, kinderen opvoeden en tenslotte genieten van de oude dag. Maar het systeem zit niet logisch in mekaar. Op het moment dat we het meeste geld nodig hebben – om een eigen huis te bouwen, de kinderen te laten studeren en zelf ook een beetje te genieten van de broze gezondheid – verdienen we bijlange niet zoveel als de ouderen die géén schoolgaande kinderen meer hebben, die hoewel ze de hoogste wedde krijgen steeds minder gedreven zijn en al eens de tijd nemen voor een namiddagje tafelen. Is dat niet onlogisch? Ja, vonden we, want tenslotte waren we jong en zouden niets liever hebben dan dat onze wedde sneller zou toenemen. Dat we later minder zouden verdienen was nog zo veraf en leek toen minder belangrijk. Zou dat ook discriminatie zijn, het inkomen afstemmen op de tijdsgebonden behoeften? Logisch toch én met enkele positieve (financiële) gevolgen. Zo zouden alle pensioenen die berekend worden op de ‘laatste jaren’ dalen en toch zou het verschil tussen pensioen en de laatste wedde kleiner worden; de overgang minder brutaal. Misschien kan dS eens een beginnend journalist hierover een commentaar laten schrijven.

In dezelfde dS editie werd een artikel gewijd aan de lekken in La Libre Belgique. Over de eisen die N-VA zou gesteld hebben tijdens de onderhandelingen. N-VA betreurde het lek en dS had zijn les geleerd en ging heel omzichtig te werk. Een grote foto om de publicatieruimte te vullen en een beetje tekst, zonder verduidelijking over de al of niet gestelde eisen voor de staatshervorming. Eens Anders Lezen.

Even teruggaan naar verkiezingstijd: toen werd van diverse kanten gepleit voor een grondige staatshervorming op basis van de subsidiariteitsregel: de gewesten en gemeenschappen zouden bevoegd worden voor alles en de onderhandelingen dienden te gaan over wat we samen nog willen doen op (con)federaal niveau. Dat zei zelfs Di Rupo op de RTBF, ‘Que voulons nous encore faire ensemble?’. Het volstaat om artikel 35 van de Grondwet in te vullen. En laten we nu eindelijk eens inzien dat een dialoog over wat we nog samen willen doen de énige manier is om op voet van gelijkheid (in plaats van telkens bedelende partij te zijn) de toekomst van Vlaanderen en Wallonië gestalte te geven.

De lekken maken alvast duidelijk dat deze logica niet gevolgd werd en de klassieke onderhandelingen enkel kunnen leiden tot een ‘compromis à la belge’, of mislukken als de Vlaamse onderhandelaars eens on-Vlaams, voet bij stuk houden. Weldenkende Vlamingen zoals Jean Pierre Rondas (VRT, producer radio Klara), kwamen al tot deze conclusie: dat klassieke onderhandelingen geen zin hebben. In zijn opmerkelijke 11-juli toespraak stond onder meer de reden waarom: omdat onderhandelingen in het Belgisch denkkader enkel mogelijk zijn als de Vlamingen compromisbereid zijn terwijl de Franstaligen dat niet hoeven te zijn.
Tijd voor VERANDERING zoals N-VA in zijn verkiezingscampagne vooropstelde is dus géén inhoudsloze slogan maar absolute noodzaak wil men de (vooral Brusselse) Franstaligen doen beseffen dat hun dominante positie voorbij is. Verandering door op de eerste plaats de dialoog over de toekomst van België en Vlaanderen te voeren op een andere manier. Zo ver zijn we blijkbaar nog niet maar toch heel dichtbij? Wim Van de Velden schrijft in het commentaarstukje van DT (31/07): Bart De Wever & co zullen het land maar willen redden, als het wordt ontmanteld en Vlaanderen op eigen benen kan staan. Dat is de paradox waar Elio Di Rupo voor staat.

Zijn lekken absoluut fout?
In zijn commentaar verwijt Guy Tegenbos de ING bank dat ze te paternalistisch tewerk zijn gegaan; betutteling is onaanvaardbaar. Maar wat zijn lekken anders dan een reactie op betutteling. Hoewel lekken geen positieve bijdrage zijn, kan men evenmin ontkennen dat al dat achterafkamergedoe de geloofwaardigheid van de politieke wereld geen deugd doet. Werden we niet al te dikwijls door ondermaatse democraten belazerd? Werden we niet al te dikwijls misleid en kenden we pas de gevolgen als het te laat was; denk maar aan de al of niet uitdovende taalfaciliteiten in Vlaanderen? Gelukkig blijkt uit de lekken dat het ditmaal alsnog niet zo’n vaart loopt.

Een lek is niets meer dan een roep om transparantie, een schot voor de boeg. Het is hygiënisch en doet deugd. Of zoals een N-VA sympathisante mij schreef nadat ik haar het artikel uit LLB toestuurde: Dank je wel voor deze bijzonder hartverwarmende info. Dit maakt mijn dag meer dan goed.

Pjotr
Anders Gelezen
http://anders-nieuws-extra.blogspot.com/

02 augustus 2010

Zelden zo graag een kwade brief gelezen

ANDERS GELEZEN

In de wereld zijn er voorspelbare dingen en soms wordt men verrast. Ditmaal verrast omdat meer mensen dan ik ooit had durven denken, interesse blijken te hebben voor mijn schrijfsels en Anders Nieuws. Positieve signalen over op zeer verdienstelijke wijze stukjes schrijven op blogs of een netwerk opzetten met de helft van de politieke wereld in Vlaanderen. Maar ook emotionele reacties als het eens niet zo welkom is.

Waardoor Anders Nieuws in elk geval verschillend is van de klassieke media en de politieke wereld – behalve dat het enkel de mensen wil aanzetten tot kritische lezen - is het gebrek aan lange tenen. Dus wanneer men mij een boze reactie stuurt dan hebben ook mijn lezers daar recht op. Woord en tégenwoord zolang het maar beleefd blijft. Daar kunnen ze alvast bij de kwaliteitskranten een puntje aan zuigen.

En de reacties logen er niet om. Blijkbaar heb ik de boodschap in ‘Stop de misleiding’ over de overheveling van de kinderbijslagen naar gewesten of gemeenschappen, niet klaar genoeg gebracht. Of zouden het toch lange tenen zijn die aanleiding gaven tot soms emotionele reacties?
Wat wou ik duidelijk maken:
1. dat dS géén correcte informatie verspreidde; misleiding en niet de eerste keer. Dus beste lezers, geloof niet alles wat in DS staat.
2. De tweede boodschap was voor Bart De Wever en N-VA als een schot voor de boeg bedoeld: denk maar niet dat grote toegevingen nog zullen geslikt worden.

Hoe ik dat deed? Tja, elke vogel zingt zoals hij gebekt is en vermits ik een neofiet ben in het wereldje van de bloggers en publicisten buig ik graag het hoofd voor elke kritiek.

Vanuit de VRT ontving ik een kort berichtje: Sleutel aan formules zoveel u wilt, maar behoudt de essentie: uw telkens scherper wordende analyses. Teksten dus. Ik vrees trouwens dat u inhoudelijk ook nu weer eens overschot van gelijk heeft.
Maar het was vooral vanuit het N-VA kamp dat uitgebreide en opmerkelijke reacties kwamen. Gezien de manier waarop deze geschreven werden ( er was zelfs een reactie bij van drie bladzijden) zullen de lezers wel begrijpen dat de auteurs liever niet met naam en toenaam geciteerd worden. Of wat dacht u van volgende citaten:

Ik ben elke dag verbaasd over wat ik lees. Ik sta vol verwondering en bewondering voor de journalisten, die totaal niets weten, en daar toch ronkende stukken over schrijven met allerlei toespelingen, halve beschuldigingen, insinuaties en soms nog veel erger. Dit is een uitzonderlijke gave. Je moet het maar doen. Ik weet niet eens een tiende van wat zij weten over mijn eigen partij.
Wie ben ik om deze stelling tegen te spreken?

Neem nu het begin van uw verdienstelijk stuk. U verwijst naar een uitlating in de ‘kwaliteitskrant’ De Standaard, waarin gesproken werd over een overheveling van het kindergeld naar de deelstaten. U vermoedt misleiding. Het is veel erger, het is kwaadwilligheid. DS schreef dat op 24 juli, maar dat was geleend van die andere ‘kwaliteitskrant’ De Morgen, die een nakend akkoord over de gezinstoelagen als ‘primeur’ gaf op 23 juli. Helaas, het was niet waar. In kilometers geen akkoord in zicht. Komaan zeg, DM wist heel goed dat de N-VA er feestelijk voor bedankte om een persoonsgebonden aangelegenheid aan… gewesten te geven. Maar we schrijven dat toch als waarheid. Als die N-VA’ers dat niet goedkeuren, dan zullen wij zeggen dat ze helemaal geen verantwoordelijkheid willen nemen en niet compromisbereid zijn.
Even bij stilstaan: de auteurs van de foute informatie in dS (24/07) waren Steven Samyn en Wouter Verschelden; dezelfden zullen in een latere editie schrijven dat er nog géén vooruitgang is inzake de kinderbijslag. Wie dS leest moet blijkbaar geluk hebben dat hij de juiste editie koopt. Met 50 % kans op juiste informatie, spoort ‘onverantwoord interessant’ niet gelijk met kwaliteit. Anderzijds is het welkom dat iemand – zij het ten persoonlijke titel – duidelijk maakt dat N-VA niet van plan is om toe te geven op belangrijke aspecten.

En de ‘quids’ die daarna volgen zijn schitterende speculaties, maar wel niets dan speculaties. Analyses kunnen prachtig en schitterend zijn, maar het kan geen kwaad als ze een beetje gebaseerd zijn op feiten.
Ik prijs mij alvast gelukkig dat deze speculaties ten minste emoties losmaakten.

De echte macht in dit land ligt niet bij het Bijzonder Tijdelijk Kader van de verkozen politici, niet bij de ministers, maar bij de almachtige vast benoemden aan de top van de administraties, de top van het zogenaamde middenveld (het bovenveld zou een beter woord zijn), de Nationale Bank, het Planbureau, de mediagroepen vol ex-trotskisten, de VRT-directeurs, het VBO. De banken niet meer, die zijn verkocht aan Parijs en de Kerk ook niet meer, die is ‘gepedocriminaliseerd’. Die onverkozen echte machtigen zitten er onaantastbaar tot hun pensioen. Daar heeft de N-VA nul macht, totaal niets. Niemand – ook u niet – vraagt zich af of die macht wel netjes democratisch verdeeld is.
Wie méér leest dan de moppen in Anders Nieuws en stilstaat bij de Anders Gelezen, zou eigenlijk tot de vaststelling moeten komen dat ik zeer grote vraagtekens plaats bij de onverkozen organisaties of schrijf ik echt zo onduidelijk?

Er is iets met de intellectuelen in Vlaanderen. Het volstaat dat een establishment-journalist vijf dagen na de verkiezingen schrijft dat de N-VA compromissen moet sluiten en Bart Maddens als ideoloog moet afzweren, of al die Vlaamse intellectuelen – hun slavenopvoeding indachtig – zijn ervan overtuigd dat dit ook zo zal en moet gebeuren. Wat het Sturtewagentje dan zegt, is per definitie juist.
Hij kreeg alvast géén gelijk van mij. Zie daarvoor onder meer de Anders Gelezen ‘In staat van genade’ van 20 juni.

Tenslotte was er een reactie die afsloot met een schouderklopje of ben ik te naïef?
Ik stop met deze veel te lange repliek. Ik moet echter nog één ding vertellen. Ik ben een absolute fan van uw ‘mop van de week’. Ik neem toch aan dat er in uw stuk geen ‘mop van de week’ verwerkt was. In dat geval zou ik er nogal zijn ingetuind.

Anders Gelezen
Zeldzaam zijn de - zichzelf omschrijvend als gewone burgers - lezers die zich geroepen voelen om zo uitgebreid en vol vuur te reageren op mijn overpeinzingen. Zelfs om 29 minuten na middernacht, zoals één van de e mails aangeeft. Maar laten we eerlijk zijn: de reacties zijn helemaal niet van gewone burgers maar van N-VA partijmannen/vrouwen die zich gekrenkt voelen. Neen, het is niet het partijstandpunt want dat kent blijkbaar niemand, zo er al een is. Maar hopelijk is het niet echt een gewone burger die wat uit zijn nek kletst, anders is de uitspraak dat er in kilometers geen akkoord in zicht is, niet het goede nieuws dat ik meende te mogen lezen en waardoor ik zo graag deze boze reacties lerbij nam.

Ook ik sta vol be- en verwondering voor de prestaties van de journalisten. Slaven zijn het om elke dag zoveel papier te moeten vol kleven met lettertjes; nieuws of geen nieuws. Hoe durven die politici zolang te zwijgen!

Gelukkig kwam Elio Di Rupo (30/07) met een mediashow in slecht Nederlands waarin hij een grotesk staaltje gaf van de ‘aankondigingspolitiek’ die sinds 1999 het gebrek aan federale daadkracht moet camoufleren. De kwaliteitskranten werden er euforisch bij: het zwaartepunt van de macht moet naar de deelstaten. Hiermee fietste hij netjes rond de essentiële discussie of daarmee de gewesten of de gemeenschappen bedoeld worden.

In de Franstalige kranten verwees men eveneens naar zijn uitspraken, maar de klemtoon lag wel enigszins anders : Que ressort-il de ces discussions ? "Des éléments d’un accord", dit Elio Di Rupo qui précise que tant qu’il n’y a pas d’accord sur tout, il n’y a pas d’accord du tout, selon la formule consacrée. Nous savons que le centre de gravité de la Belgique se déplacera de l’Etat fédéral vers les entités fédérées, a conclu Elio Di Rupo. Mon souhait est que cela puisse se faire en stabilisant le pays et au profit de la grande majorité des Belges. Met een evenwichtige staatshervorming die ook voor de Franstaligen goed is weten we vooral dat het niet veel pijn zal mogen doen. En de interpersoonlijke solidariteit blijft heilig, terwijl vooraanstaande Vlaamse commentatoren zoals Rik Van Cauwelaert (Knack 28/07) pleiten voor een splitsing van de sociale zekerheid, precies om deze gedeeltelijk te kunnen redden! Een 'goede nieuws show' die vooral de Vlamingen moet geruststellen?

Terug naar de N-VA reacties:
Dat ik Bart De Wever presenteerde als een Romeinse tribuun heeft wel een reden. Ik wou hiermee aangeven dat wanneer Bart in het latijn citeert, hij bewust zijn publiek indeelt in zij die wel en zij die geen latijn begrijpen, de slimme en de domme, zowat. IJdelheid? Daarom wou ik eveneens putten uit de rijke Romeinse politieke zeden en gewoonten, kwestie van begrepen te worden door een slim mens. Overigens, zo gezien is hij eerder een consul dan een tribuun. Daarenboven hoop ik dat hij géén tribuun is, want de macht van de tribuun beperkte zich tot de stad Antwerpen (dat kan nog komen). Zijn veto had geen macht over gouverneurs van provincies en zijn onschendbaarheid gold maar tot een mijl buiten de stadsmuren van Antwerpen.
Dat men met mijn spielereien moeite had bewijst dat lange tenen niet enkel in de redacties zitten. Zoals ik reeds zei: elke vogel zingt zoals hij gebekt is. Trouwens, ooit stuurde ik Bart de enige latijnse spreuk die ik ken, denk ik toch: Agis quod agis.

Mag ik bij deze, alle NIET Antwerpse gouwgenoten van Bart De Wever mijn oprechte verontschuldigingen aanbieden omdat ik hen vergat in mijn verwijzing naar de entourage van Bart.

Nu ik toch aan het denken ben, ik ga stoppen. Hebt u ook de indruk dat er steeds meer schrijvers zijn die lezers zoeken?

Om het goed te maken: A couple drove down a country road for several miles, not saying a word. An earlier discussion had led to an argument and neither of them wanted to concede their position.
As they passed a barnyard of mules, goats, and pigs, the husband asked sarcastically, "Relatives of yours?" "Yep," the wife replied , "in-laws".

Pjotr
ANDERS GELEZEN