28 september 2010

De gemiste kans om te zwijgen

ANDERS GELEZEN

Er waren nogal wat momenten waarop zowel politici als journalisten de kans misten om te zwijgen.

Bij de opening van het academisch jaar te Gent was professor Carl Devos er opnieuw in geslaagd om een prominent politicus, Bart De Wever, te strikken voor de openingstoespraak. Na afloop leken zijn talrijke jonge toehoorders overtuigd van zijn boodschap, het belang van de identiteit. Blijkbaar is het lonend om een publiek rechtstreeks toe te spreken zonder de media als tussenstation. Het gevoel dat steeds meer mediakanalen zich gedragen als stoorzenders neemt overhands toe en zal niet stoppen zolang men de boodschapper niet eens de kans geeft om ongehinderd zijn boodschap te brengen. Pas daarna is duiding, inclusief kritiek relevant en terecht. De essentiële opdracht, om duiding te geven bij gebeurtenissen en verklaringen is zelfs in de kwaliteitsbladen verworden tot een vorm van schoolmeesterjournalistiek, die op basis van het zelf verklaard gelijk bepaalt wat goed is en wat de moeite niet loont om gehoord of gelezen te worden. Meer zelfs, journalistiek die bij gebrek aan nieuws dan maar zelf nieuws maakt.

Anderzijds zouden politici er belang bij hebben om de media niet constant op te vrijen of er gebruik van te maken als het hen goed past. Ooit schreef Bruno De Wever, historicus aan de UGent, in dS dat het Vlaams-nationalisme van zijn broer Bart niet zijn ding was, waarop Bart reageerde met de uitspraak dat hij de kans gemist had om te zwijgen. Maar op zijn beurt miste De Wever een tijdje geleden de kans om te zwijgen in plaats van over de jodenvervolging in Antwerpen te communiceren.

En nu opnieuw had hij vanuit een waardig zwijgen de ergerlijke beschuldigingen vanuit Franstalig Brussel (Le Soir) over de collaboratie kunnen negeren in plaats van zich te verdedigen via een column in DS.

Overigens, dat Le Soir zwaar over de schreef ging door de grootvader op te voeren als oorzaak van De Wevers Vlaams nationalisme en vermeende sympathie voor de collaboratie, waardoor de krant in feite de verwerpelijke erfelijkheidstheorieën van de Nazi’s in herinnering brengt, is meer dan zorgelijk. Iets over gelezen in dS? Integendeel Béatrice Delvaux (hoofdredactrice van Le Soir) kreeg zelfs het laatste woord. Toch bizar dat deze PS krant uithaalt naar De Wever op het moment dat men van hem en zijn achterban verwacht om water in de wijn te doen. Le Soir miste overduidelijk de kans om te zwijgen.

Oosterweel. Wie daarover nog communiceert via de media mag gegarandeerd zijn verlies tellen. Er kwam nogal wat bochtenwerk aan te pas in De Zevende Dag en Caroline Gennez zat er bij te glunderen toen de onvolprezen journalist van dienst, hoe is zijn naam nu ook weer, tot de conclusie kwam dat de burgemeester van A, Patick Janssens, de grote overwinnaar was. Bart De Wever voerde het hoge woord en alleen Wouter Beke scheen te beseffen dat zwijgen over dit gedrocht het beste is dat men kan doen. Ze jongleren met cijfers dat het een lieve lust is terwijl ze allemaal weten dat het puur nattevingerwerk is.

De Croo met twee nullen heeft een zoon die van zich afbijt. Maar ondertussen zal hij wel beseffen dat zijn macht begrensd is en hij beter had gezwegen in plaats van stoer te doen. Twee schepenen verplichten hun goedbetaalde en interessante job op te geven omdat het de partij goed uitkomt was een brug te ver. Da nieuw joenk zal nog een en ander moeten leren.

Kim Geybels de kortgeroktste en kortstondigste senator van de eeuw heeft eveneens een kans gemist om te zwijgen. Op Canvas gaf ze uiting aan haar diep ongenoegen over de N-VA partijtop en sloot meteen zelf de deur voor een aanvaardbare uitkomst. Maar laten we wel wezen: dat de macht van de partij haar heeft fijngemalen mag niemand verbazen. Daar moeten Danny Pieters en Co niet flauw over doen. Natuurlijk was de Terzake journalist, hoe is zijn naam nu ook weer, in zijn nopjes. Iemand die over Bart De Wever iets negatief komt vertellen is groot nieuws.

Ondertussen heeft Yves Leterme zijn eigen record gebroken en is hij nu langer premier van lopende zaken dan premier van stilstaande zaken. Nog nooit zo’n rustige job gehad en het ziet ernaar uit dat hij niet allen de kerstkribbe in de Zestien mag van onder het stof halen maar tevens de champagne voor 2011 koel zetten.

Pjotr
ANDERS GELEZEN