23 november 2010

Van een klein muizeke en Mohammed

ANDERS GELEZEN

Het alom bekende Brussels liedje over een klein muizeke en een fleske cognac eindigt met volgende wijze woorden:

Vrienden, als ge van ze leive ne zatlap ziet,
respecteit em en beziet em mee tact
want ge kunt nooit nie weten voor wie em z’en eigen pakt.
Et surtout mensen die naar mij luistert bekloagt em nie
Want ‘t is misschien den iersten kier in deine sukkeleir zin leven
dat em nie af en ziet.

De laatste dagen is het allemaal Brussel dat de klok slaat. Professor en PAVIA woordvoerder Philippe Van Parijs beweert dat er maar 2 % van de Brusselaars wil aansluiten bij Vlaanderen en even weinig bij Wallonië. De conclusie ligt voor de hand: het Brussels muizeke is eindelijk een eigen ras geworden. Helaas zonder een fleske cognac maar mét Mohammed.

Toen Marc Reynebeau in dS (18/9/2007) N-VA politici verweet dat hun Vlaams-nationale visie een gat vertoonde ‘ter grootte van Brussel’, moeten we hem gelijk geven nu er een vierde gemeenschap is geboren: de multiculturele gemeenschap van Brusselaars. Het gat is eindelijk gevuld en meteen is het gedaan met de Brusselse Vlamingen. De historisch Vlaamse stad van de ketjes zal na de verfransing binnenkort zelfs niet meer Belgisch of Europees zijn, maar mohammedaans.

Waar elke gemeenschap recht op heeft geldt ook voor de Brusselse gemeenschap: de vrije keuze over de eigen toekomst. Of ze in een confederaal België nog bereid zijn om de rol van hoofdstad van België en de Vlaamse gemeenschap op zich te nemen en hiervoor verantwoording af te leggen aan alle gemeenschappen. Zonder antwoord op deze vraag is elke financiële steun een blanco cheque. Ook de eigen toekomst bij een splitsing is in de eerste plaats een zaak van de Brusselaars: ze kunnen kiezen voor een aansluiting bij Vlaanderen, bij Wallonië of een eigen stadsstaat worden. Pas de problème? Ondanks alle stoere praat vraag ik mij af wat ze zullen kiezen als de keuze gaat tussen verarmen of hun welvaart behouden? Bedenk dat de Brusselaars wel een groot bakkes hebben, maar vooral heel consistent zijn als het over geld gaat, zelfs lang voordat er sprake was van communautaire problemen. Liberté, Fraternité et égalité, mag wel mooi klinken maar onderschat de pottemonee van de ketjes niet. Al bij al toch raar dat net progressieven de eersten zijn om te pleiten voor de Brusselse eigenheid, het zich afzetten tégen de rest van het land. Een veel logischer verklaring voor deze liefdesverklaring van de linkse belgicistische kerk is dat men Brussel gewoon gebruikt als obstakel tegen het toenemend Vlaams zelfbewustzijn. Het maakt het Vlaams discours van voorman Frank Vandenbroucke wel héél ongeloofwaardig. Bedenkelijk voor een stad die tegelijk de hoofdstad wil zijn en het uithangbord van een verenigd Europa.

Mohammed, als symbool voor de immigratie vanuit Islamlanden, ontleende ik aan de Nederlandse journalist Joris Luyendijk die in dS (23/11) het volgende schreef over de immigratie: En over de migratie hoor je nu: je had natuurlijk wel moeten zeggen dat als we immigratie toestaan, de meest voorkomende naam in Amsterdam Mohammed wordt. De immigratiewetgeving, inclusief snel-Belg wet, die door Paars, onder druk van de Brusselse Franstaligen werd goedgekeurd, ligt aan de basis van de uit de hand gelopen situatie. En hoewel de Brusselse politici hiervoor de grootste verantwoordelijkheid dragen, schuiven ze maar al te graag de gevolgen door naar de (vooral) Vlaamse OCMW’s. Ontluisterende verhalen over misbruiken doen via het internet en e mails de ronde terwijl de federale overheid machteloos toekijkt. De weerstand zelfs bij linkse Vlamingen in Brussel groeit met de dag en toch blijft de federale regering dweilen met de kraan open. Het besef ontbreekt dat de gevolgen van deze 'overstroming' voor het maatschappelijk weefsel duizend maal erger is dan de recente overstromingen waarvan het grootste leed na enkele maanden voorbij is. Toen stonden de ministers zelf heel eventjes in het water te pronken met trendy botjes . Aan de OCMW’s staat er veel minder schoon volk.

Onlangs kwam de huisvesting van immigranten in nieuwe comfortabele appartementen in Limburg (Heusden-Zolder) in opspraak en volgens een ingezetene van Koksijde werden nieuwe sociale woningen met laag energieverbruik in zijn gemeente (deelgemeente Oostduinkerke), toegewezen aan immigrantenfamilies wegens meer kinderen dan de Vlaamse gezinnen die kandidaat waren. Dat zet ook bij tolerante Vlamingen kwaad bloed.

In Brusselse academische kringen werd onlangs tijdens een colloquium nagedacht hoe de autochtone bevolking in de toekomst als minderheid zal moeten samenleven met een mohammedaanse meerderheid die, gestuwd door het radicalisme, haar eigen zeden en gewoonten (sharia) op een democratische manier zal opleggen; meerderheid tegen minderheid.

In deze veralgemeende malaise, die duidelijk maakt hoezeer de maatschappij uit balans is, mag een academisch debat over een splitsing van België niet verwonderen, integendeel. Er rijzen wel vragen over de manier waarop het gevoerd werd. Over een hygiënisch gebruik van titels schreef ik reed een Anders Gelezen (21/08/2009) en blijkbaar is het niet overbodig om hieraan te herinneren. De VRT vroeg een twaalftal academici naar hun mening omtrent een eventuele splitsing van België. Academici die van zichzelf beweren dat ze boven het politieke gewoel staan. De ernst van de situatie en hun geloofwaardig bleek alvast niet uit de kijkcijfers - slechts 220.000 kijkers volgden de uitzending inclusief debat achteraf, tegenover 1.775.000 voor de Pappenheimers dat op het zelfde moment werd uitgezonden.

Dat de dames en heren academici tot de conclusie kwamen dat een splitsing niet simpel zou zijn, kan moeilijk als een bijzondere academische prestatie beschouwd worden. Dat niemand zijn bedenkingen staafde met argumenten is door de beperkte tijdsduur begrijpelijk, maar de makers van het programma hadden wel de kijkers moeten waarschuwen dat duidelijke conclusies derhalve niet mogelijk zijn. Dat gebeurde niet, integendeel, nadien mocht elke politieke partij vanuit de eigen invalshoek conclusies trekken wat de geloofwaardigheid niet ten goede kwam en voor de kijker weinig toegevoegde waarde had. Wanneer academici echter misbruik maken van deze gelegenheid om, profiterend van hun academische geloofwaardigheid, hun eigen politieke visie te verkondigen en moraliserende ( Béa Cantillon) of Belgicistische (Philippe Van Parijs) uitspraken te doen, stellen ze zichzelf bloot aan terechte kritiek. Béa Cantillon vond een splitsing van onze sociale zekerheid een stap terug in onze beschaving. Een totaal overtrokken conclusie. Dat de sociale zekerheid onder druk staat door het decennialang instandhouden van een pervers evenwicht tussen sociale en fiscale fraude, lijkt haar beschavingsniveau minder te beïnvloeden. Nochtans is dit aspect van de Belgische ziekte waarvoor zij als lid van het Belgische establishment mee verantwoordelijkheid draagt, rampzalig. Aan te weinig inkomsten en teveel uitgaven gaat elke staat kapot.

Staatsmannen, waaronder JL Dehaene, Guy Verhofstadt en Herman Van Rompuy, waarschuwden recentelijk voor een groeiend populisme dat geen antwoorden biedt. Graag laten ze het uitschijnen dat het om de zoveelste politieke crisis gaat, terwijl het een veel dieper snijdend maatschappelijk probleem is dat mede veroorzaakt werd door het gebrek aan maatschappelijk draagvlak voor hun compromissen à la belge. Het gebrek aan democratie is het gevolg van een paternalistisch beleid waardoor de politieke wereld haar geloofwaardigheid gaandeweg verloor. Terwijl JL Dehaene beweert dat de democratie ook de democratie kan opheffen en vooral staatsmanschap het tij kan keren, denk ik dat in de eerste plaats een gebrek aan democratie nefast is voor een democratische maatschappij.

Is het niet veelzeggend dat hooguit 10 % van TV kijkend Vlaanderen naar een debat over de toekomst van het land kijkt? Daarover zou ik mij zorgen maken, niet over een uitgeleefd federaal model.

Pjotr