02 december 2010

Persmededeling

Beste vrienden en lezers,

Samen met Yves Panneels, goede vriend en eveneens deelnemer aan de operatie Winter Lodge, willen wij een actie ondernemen met het oog op de steun van Defensie voor de daklozen. Deze actie heeft niet de bedoeling om een oordeel uit te spreken over het gevoerde immigratiebeleid, noch over de primaire verantwoordelijkheid van de federale regering en meer in het bijzonder de politieke verantwoordelijke terzake. Maar in de gegeven omstandigheden lijkt een actieve rol van Defensie niet alleen wenselijk maar daarenboven ook kostenbesparend.

Rik Van Cauwelaert heeft alvast gemeld dat deze mededeling binnenkort op de website van Knack zal verschijnen. Daar kan u eveneens reageren.

Vriendelijke groeten,
Pierre 'Pjotr' Therie

PERSMEDEDELING

"Hoog tijd voor een binnenlandse Operatie Winter Lodge"

2 december 2010 - De dagelijkse beelden van daklozen en vluchtelingen, die de barre winternachten in de sneeuw en de vrieskou moeten trotseren, doen vele mensen beseffen dat dringend iets moet gedaan worden om deze acute humanitaire nood te lenigen. Defensie stelt wel opvangplaatsen en bedden ter beschikking, maar net zoals vorig jaar is het vervoer van de noodlijdenden het grote struikelblok. Defensieminster De Crem meent dat de focus van de Belgische Strijdmacht de buitenlandse operaties zijn en dat Defensie geen middelen heeft om voor het vervoer te zorgen. Enkele gewezen militairen die deelnamen aan Belgische humanitaire operaties in het buitenland betwisten dat en roepen de minister op om onverwijld voorrang te geven aan het humanitaire aspect. Volgens hen is dit een uitgelezen kans om Defensie naar de bevolking toe positief te profileren.

“Het leger beschikt over de transportmiddelen en de chauffeurs. In een noodsituatie zoals wij die nu kennen is het voor de federale overheid de snelste en meest kostenefficiënte oplossing om deze middelen in te zetten. In een noodsituatie mogen partijpolitieke en andere administratieve overwegingen geen hinderpaal vormen. Hulp aan de Natie is een concrete invulling van de verantwoordelijkheidszin én oprechte bekommernis voor het humanitaire. Dat was altijd onderdeel van het defensiebeleid en dat moet zo blijven”, aldus Kolonel b.d. Pierre Therie, gewezen commandant van Operatie Winter Lodge. “Minister De Crem heeft een uitgelezen kans om Defensie op een positieve manier te profileren. In het verleden namen Belgische militairen meermaals deel aan humanitaire operaties in het buitenland. Nu kan het begrip Hulp aan de Natie opnieuw concreet worden ingevuld.”

Operatie Winter Lodge was de eerste omvangrijke buitenlandse humanitaire operatie die werd uitgevoerd door Belgische militairen. Van september tot december 1992 bouwden geniesoldaten van het 11Gn uit Burcht en het 4Gn uit Amay in Kroatië degelijke opvangplaatsen. Hierdoor konden ruim 2600 Bosnische vrouwen, kinderen en ouderen in goede omstandigheden de koude wintermaanden doorbrengen. Kostprijs van deze operatie: 1,25 miljoen EUR. Momenteel wordt een deel van deze noodopvang nog altijd gebruikt voor de opvang van kinderen uit diverse landen.
Pierre Therie, kolonel, cvommandant Operatie Winter Lodge
Yves Panneels, milicien-deelnemer aan Winter Lodge

29 november 2010

Over rituelen en de plot van het Belgisch compromis

ANDERS GELEZEN

Na 25 weken uitzichtloos onderhandelen over een compromis, is het verstandiger om even stil te staan bij de rituelen en de plot van het typisch compromis à la belge.

Winnaars en verliezers
Een verkiezing levert winnaars en verliezers op. De winnaars – ditmaal N-VA en PS – zijn aan zet en de verliezers denken maar aan één ding: zo vlug mogelijk hun verloren kiezers = machtbasis, terugwinnen. Alexander De Croo zegt dat hij bereid is om mee te werken, maar wat is het verschil met de strategie die Open VLD volgde in 2007/2008 toen ze wel aan de onderhandelingstafel zaten, maar vooral niet wilden dat de man van 800.000 stemmen zou slagen. Erg is dat niet want Open VLD doet ditmaal niet mee aan de onderhandelingen. SP.A, eveneens verliezer, zit nu wel mee aan tafel in plaats van Open VLD en ijvert vanuit een partij-invalshoek voor een compromis dat aanvaardbaar is voor haar (overwegend Belgischgezind) electoraat. Vergeet daarom de lippendienst die ze publiekelijk bewijzen aan de Vlaamse zaak (Frank Vandenbroucke in Knack en recentelijk Caroline Gennez op TV), want voor de partij is de voornaamste betrachting om in het zog van de PS ook federaal aan de macht te komen. In het besef dat er nog een besparing van 25 miljard op het menu staat, waar Links haar visie wil doordrukken. Overigens, een compromis dat aanvaardbaar is voor de Waalse socialisten komt SP.A veel beter uit dan een compromis dat de N-VA tot winnaar maakt, zo simpel is het.
Het is uiterst belangrijk te beseffen dat de deelname van verliezers aan onderhandelingen een groot nadeel is. Tenzij in heel uitzonderlijke omstandigheden, wanneer zoals nu één verliezer, CD&V, niet anders kan dan op een positieve manier meewerken aan een Vlaamsgezinde oplossing, omdat ze slechts zo hun Vlaamsgezinde kiezers die overliepen naar N-VA kunnen terugwinnen. Wie hierbij stilstaat zal de ironie van de onderlinge relatie niet ontgaan. Nochtans een begrijpelijke situatie want N-VA en de Vlaamsgezinde (eerder rechtse) vleugel van CD&V zijn zelfs programmatorisch perfect inwisselbaar. In elk geval is dit een zeer gunstige situatie, waardoor de winnaar ditmaal niet alleen staat, maar daarenboven profiteert van de grotere kennis en ervaring waarover CD&V beschikt. Omgekeerd zorgt N-VA ervoor dat CD&V niet opnieuw zwicht voor de Zestien. De nieuwe voorzitter, Wouter Beke, beseft alvast dat hij geen andere keuze heeft. In dS (27/11) liet hij weten dat CD&V niet nog eens geridiculiseerd wil worden zoals in 2007 (door de Franstaligen én Open VLD).

De paringsdans van egos
Bart De Wever en Elio Di Rupo kenden mekaar nauwelijks voor de verkiezingen en dat is volgens geroutineerde onderhandelaars een nadeel. Waarom zou dat een nadeel zijn? Integendeel, ernstige onderhandelingen gaan niet over kameraden die mekaar proberen in de luren te leggen maar over visies en programma’s die al of niet botsen. Mekaar kennen doet helemaal niets terzake. Tijdens de paringsdans van egos zijn de rituelen net als in de liefde een afwisseling van verleiden en afwijzen. Totaal onbelangrijk tenzij voor de media die bij gebrek aan inhoudelijke informatie wat graag die banaliteiten uitvergroten. Herman Van Rompuy schreef in zijn boekje ‘Op zoek naar wijsheid’ dat politici niet enkel willen gelijk hebben, maar vooral alleen willen gelijk hebben. Hij kan het weten.

De plot
In België gaan de compromissen à la belge over wat we liever alleen doen. Dergelijke omgekeerde plot betekent dat de ene partij iets wil afnemen wat ook de andere toebehoort, op federaal vlak. In de huidige plot is het nog erger, want de onderhandelaars vertrekken van een scheve situatie waarbij de Franstalige voorrechten, zowel cultureel als socio-economisch, beschouwd worden als verworven rechten. Hierover wordt niet meer onderhandeld, terwijl daarin de essentiële tegenstelling ligt: de Vlamingen willen gelijke rechten terwijl de Frantaligen in naam van de (persoonlijke) vrijheid hun voorrechten willen behouden (onder meer het BHV dossier, de weigering tot responsabilisering, …). In dergelijk plot is het meest essentiële onderdeel van een onderhandeling, een win–win oplossing, onmogelijk. Vooral daarom is CD&V mislukt in 2007/2008. Maar er was ook de onaangepaste methode, namelijk de keuze van CD&V voor het pacificatiemodel. Om het karikaturaal te stellen, vanuit een pacificatiemodel verwacht men dat de Franstaligen vrijwillig zullen bereid zijn om macht af te staan, zonder dat we ervoor betalen want er is geen geld meer. Quid non en waarom zouden ze ook? Het tegenovergestelde, het confrontatiemodel, berust op de erkenning van tegengestelde eisen. Om de ontstane patstelling te doorbreken rest alleen nog de inzet van machtsargumenten, de spreekwoordelijke stok achter de deur. Bij voorbeeld, niet in een regering stappen zonder een grondige hervorming. Tegenstanders van dit model verwijten de aanhangers een confronterende wij-zij attitude. Tegenstanders van het pacificatiemodel wijzen op het gebrek aan resultaat sinds 2007 en de desastreuze gevolgen van de mislukking die tot een totale blokkering en immobilisme hebben geleid. Zouden we niet veel verder hebben gestaan had CD&V in 2007/2008 vanaf het begin gekozen voor de confrontatie in plaats van de onderhandelingen te laten aanmodderen en ten slotte te zwichten voor het staatsbelang? De Vlaamse kiezers hebben alvast ingezien dat toegeven en afkopen slechts immobilisme opleverde. Ondertussen evolueert de Vlaamse grondstroom verder en wie nu nog pleit voor de uitvoering van de Vlaamse octopus-nota, zit al een oorlog ten achter.

Tijd winnen
Dat de tijd in het voordeel speelt van de Franstaligen is duidelijk. Zouden we dan niet van de Vlaamse onderhandelaars mogen verwachten dat ze hierop een antwoord bedenken? Vooral omdat anders de totale afgang in zicht komt: een vernederende abdicatie met de bestendiging van de huidige voorrechten voor de Franstaligen én de afkalving van de Vlaamse welvaart. Specialisten wezen reeds op fouten die de onderhandelaars, in het bijzonder Bart De Wever maakte, maar één ding las ik nog niet: hoe men dit strategisch nadeel wil aanpakken. Mij is slechts één afdoende methode bekend: door de zure appel heen bijten en de confrontatie aangaan in plaats van opnieuw toe te geven aan de chantage vanuit het Franstalig Belgicistisch establishment. Niet Di Rupo die het wel aandurft, maar De Wever moet duidelijk maken dat hij alle tijd van de wereld heeft. Of, zoals Dutilleul (RTBF) schreef in Knack, schiet er voor Vlaanderen bij een weigering van de Franstaligen niets anders over dan de eigen welvaart te beschermen, desnoods zonder de Franstaligen.

De communicatie
Hoe kan een verliezende partij toch de indruk geven dat ze gewonnen hebben? Bij de rituelen behoort de met toeters en bellen aangekondigde uitreiking van snoepjes. Eén opvallend positief element uit de onderhandeling wordt met de nodige ondersteuning van de media uitvergroot tot dé overwinning, terwijl het soms gaat om een gecamoufleerde toegeving. BHV eindelijk gesplitst! kan dienst doen als het bewijs van geslaagde onderhandelingen. Terwijl iedereen met een beetje gezond verstand beseft dat de maatschappelijke kanker blijft bestaan zolang inwoners van zes Vlaamse gemeenten mogen stemmen voor Franstalige kandidaten uit Brussel. De onvermijdelijke politieke inmenging zal de geesten blijven beroeren. Deze zes hebben daarenboven een nefaste voorbeeldfunctie voor alle Franstaligen in Vlaanderen: ze bewijzen dat culturele apartheid wordt beloond. Het valt moeilijk te begrijpen dat Franstalige en sommige Vlaamse politici begrip opbrengen voor dergelijke segregatie maar terzelfdertijd pleiten voor de maatschappelijke integratie van vreemdelingen en daarbij taalkennis als voornaamste eis hanteren.

Terzake
De onderhandelingen zitten muurvast omdat het onverzoenbare niet verzoenbaar is. Wat Vande Lanotte doet is cijfertjes plakken op de verschillen. Zijn recent voorstel bewijst alvast dat hij niet bezig is met beter bestuur maar met een zoveelste compromis dat beantwoordt aan de ijzeren logica van het compromis à la belge: een politiek gedrocht of zoals wijlen Gaston Eyskens het noemde, en scheve dromedaris. Voor elke weldenkende Vlaming is dat er één teveel.

In dS maakt Pacal Dendooven duidelijk dat Vande Lanottes voorstel voor de financieringswet totaal onaanvaardbaar is voor Vlaanderen. De bonus (voor goed bestuur) geeft hij niet aan de gewesten en gemeenschappen maar aan de federale overheid. Kan Vande Lanotte eens uitleggen waarom de gewesten dan een inspanning zouden doen? Precies het tegenovergestelde van de Vlaamse eisen. Wat overblijft is een vaste dotatie voor de gewesten die hooguit het BBP volgt. Twee citaten om dit te illustreren:
(dS blz 8): Door de bonus te houden, wordt het federale niveau versterkt. Hoe meer het federale niveau versterkt wordt, hoe minder druk er is om de sociale zekerheid en pensioenen te hervormen. Valt niet te vrezen dat de (steeds minder betaalbare) onevenwichten in het systeem op die manier behouden blijven?
(dS 29/11) Blz 9) De echte inzet is wat het model betekent voor de toekomstige financiële armslag. Doordat de bonus op het systeem van de personenbelasting (elasticiteit en progressiviteit) bij de federale overheid blijft, wordt die armslag beperkt. Het gewestelijk tarief lijkt dan meer op een soort dotatie die meegroeit met het BBP. Dit is de filosofie van het oude model.

De begankenis van Vande Lanotte is louter tijdsverspilling. Tijd voor verandering, te beginnen met een ander plot en een ander onderhandelingsmodel.

Pjotr