Boetekleed is géén rechtzetting meer

ANDERS GELEZEN

De moeder van alle rechtzettingen, die met brio de prijs van de media 2011 zal halen stond te lezen in dS WE editie van 5 februari. Niet één maar alletwee de hoofdredacteurs van De Standaard trekken het boetekleed aan. Stel u voor, de kwaliteitskrant heeft een mail geloofd waarin Luc Cortebeeck zijn ontslag aankondigt als voorzitter van het ACV. Terechte rechtzetting maar de totaal overtrokken mea culpa bewijst hoe gevoelig foute informatie over een lid van het establishement is. Wat een verschil met de talloze foute of eenzijdige berichtgeving, scheldpartijen waarbij slechts gewone mensen in een kwaad daglicht worden gesteld en waarover reacties niet eens de gedrukte krant halen. Grijnslachjournalistiek en schelden dat het een lieve lust is kan in dS maar oh wee als er verkeerde informatie gepubliceerd wordt over een belangrijk personage – bovendien behorend tot het selecte kransje waartoe ook de eigen krantenbaas Thomas Leysen behoort. Dan moeten de hoofdredacteurs van de onafhankelijke redactie, persoonlijk en met foto, op hun knieën vergiffenis vragen. We zouden graag zien dat ze dat ook doen voor de talrijke andere blunders. Quid non.

Netjes doorgeprikt. In mijn vorige Anders Gelezen citeerde ik een lezer die het moeilijk had met de censuur in dS online terwijl in de gedrukte versie van dS wel anti-Vlaamse scheldpartijen aanvaard worden. Bij wijze van experiment reageerde een andere lezer, F.T., in dS online op het artikel van Pascal Delwit (dS 31/01) met volgende zinnetje: “Straks blazen ze zich nog een klaplong met hun gele ballonnen, bekropen door de droom dat men spoedig, misschien deze zomer nog, zijn moddervette pens ... etc.” Resultaat: de reactie werd vakkundig verwijderd door de censor van dienst. Wat deze censor niet wist was dat deze tekst integraal werd overgenomen uit een opiniebijdrage van Dimitri Verhulst die voordien verscheen in de papieren dS (31.05.2010). Een schitterend idee waarmee deze attente lezer de onbetamelijke censuur van dS doorprikte als meten met twee maten en twee gewichten

Foute cijfers. Gebrek aan kwaliteit belet de redactie niet om in dezelfde editie zich op de borst te kloppen met uitstekende verkoopscijfers. ‘De Standaard verstevigt positie’ klinkt het jubelend. dS verkocht gemiddeld 93.711 papieren en digitale kranten. In het boek ‘De Vierde Onmacht’ schrijft Walter Zinzen over die cijfers het volgende: “In de officiële statistieken die het CIM (centrum voor informatie over de media) publiceert staat een merkwaardige kolom ‘verkoop aan derden’.Die blijkt te gaan over adverteerders die een deel van de reclamekosten betalen met abonnementen. Dat zijn dus virtuele abonnementen waar geen lezers tegenoverstaan. Voor het eerste trimester 2010 had De Morgen 2357 van die spookabonnementen. Het Laatste Nieuws 4437 en dS zelfs 8307. Zo is het natuurlijk niet moeilijk om te ‘groeien’. Einde citaat. Kijk eens aan de kwaliteitskrant als grootste sjoemelaar om toch maar te kunnen pronken met goede resultaten en zo niet alleen zijn lezers misleidt (waar blijft de rechtzetting?) maar ook alle adverteerders die op basis van deze deels fictieve abonnementen hun reclame in de krant te duur betalen.

Hoog tijd voor een rechtzetting. Wat hebben we allemaal niet mogen lezen over die arrogante onderzoeksrechter Wim De Troy die eiste dat hij zijn dienstvoertuig op de parking van de gevangenis mocht zetten. Dat een onderzoeksrechter zelfs geen dienstvoertuig heeft is maar een detail. Tegenover deze uitvergrote berichtgeving kon slechts een klein artikeltje in dS (dan nog overgenomen van De Morgen) over een Brusselse Franstalige onderzoeksrechter die onlangs weigerde om met zijn persoonlijk voertuig naar de gevangenis van St Gilles te gaan en daarvoor de steun kreeg van zijn overste Hennard, voorzitter van de Brusselse rechtbank van eerste aanleg. Wat een verschil met de media aanpak van het gevangenisincident met De Troy. Minister De Clerck vond het zelfs nodig om hierover publiek tussen te komen. Maar dat heeft meer te maken – althans off the record –met de vermetele daad van deze onderzoeksrechter die het aandurfde om baron Van Steenkiste in voorhechtenis te nemen. De voorgeschiedenis van het gevangenisincident – waar nergens over te lezen viel - leest als een flagrante vorm van pesterij. Aanleiding was een vorig bezoek van de onderzoeksrechter en zijn griffier die zoals steeds hun wagen parkeerden op de binnenkoer en vervolgens zonder morren de metaaldetector doorliepen. Maar dan plots vond de verantwoordelijke cipier van dienst het absoluut nodig om te eisen dat de griffier haar BH zou uitdoen. Komaan zeg, dat is geen veiligheidsprobleem meer maar pesterij van het laagste allooi! Dat De Troy zijn griffier in bescherming nam was voldoende om hem de volgende keer te koeioneren. Hallo minister van Justitie en Gevangeniswezen, wat denkt u van dergelijk pestgedrag?
Misschien kunnen de kwaliteitskranten ook eens wat dieper graven in de aanval op diezelfde onderzoeksrechter in de zaak ('Salduz') over de rechtsbijstand door een advocaat vanaf het eerste verhoor van verdachten eens correct weergeven. Pas op 2 februari konden we een verdediging lezen in GVA (later overgenomen door andere kranten) door Antwerps procureur Herman Dams (voormalig kabinetschef van Jo Van Deurzen) die het volgende schrijft: “Het voorstel dat nu in de senaat ligt gaat veel te ver. Een verdachte zou bij elk verhoor een advocaat mogen inschakelen, die twee uur op zich mag laten wachten. Stel je voor dat een drugsdealer bij zijn eerste verhoor verklapt in wiens opdracht hij werkt, dan is het voor de advocaat een kleintje om de opdrachtgever te verwittigen. Zo wordt de strijd tegen de georganiseerde misdaad onmogelijk”. Is het dan de bedoeling van de wetgever om Justitie het leven nog moeilijker te maken? Ook in deze zaak miste minister De Clerck de kans om te zwijgen. Het is alvast duidelijk dat huidig wetsvoorstel nogal slordig werd ineengeknutseld en nog niet rijp is voor een stemming.
Zouden de onderzoeksjournalisten zich eens kunnen afvragen waarom De Troy en zijn medewerkers tijdens de vermaledijde Operatie Kelk alle dossiers meenamen uit het aartsbisschoppelijk paleis? Zou dat zijn omdat ze dat zo graag deden of omdat alle aanwezigen - bisschoppen en de erbij gehaalde secretaresse – plotsklaps leden aan amnesie? Zelfs niet meer wisten waar de notulen van vergaderingen worden bewaard. En ik die dacht dat het rechtschapen en geleerde mensen waren die niets te verbergen hadden.

Pjotr
Anders Gelezen