19 januari 2011

Onder valse vlag

ANDERS GELEZEN

Op de voorpagina van dS (14/01) lezen we ‘N-VA krijgt volle laag’. De lezers mogen er niet naast kijken; dat die onbuigzame N-VA zich de woede van iedereen op de hals haalde - met een nieuw voorstel - zou de goegemeente weten. Bizar want binnenin de krant kon men een genuanceerder boodschap lezen. Misleidende titels passen perfect in de marketeeerbenadering van moderne kranten. Dat dS als kwaliteitskrant lokkende titels gebruikt omwille van de commercie is één punt. Maar dat men uit een waaier van mogelijkheden precies deze tendentieuze boodschap kiest is heel andere koek. Afgaande op de binnenbladzijden had de titel evengoed kunnen zijn: ‘N-VA & CD&V kiezen voor homogene bevoegdheden’. Met de gemaakte keuze manifesteert dS zich als een politieke speler, iemand die mee het spel bepaalt zonder daarover aangesproken te worden. Vroeger kwam het in dS van de ‘kaloten of de tsjeven’; nu zijn het spelers zonder kleur die via ronkende titels hun subtiele boodschappen verspreiden. Zo varen ze ongehinderd onder valse vlag.

Reden voor al deze mediatieke commotie was een zogezegd ‘voorstel’ om meer homogeniteit te betrachten door de tewerkstellingspolitiek volledig ‘in diepte’ te regionaliseren. Het bizarre daarbij is dat volgens berichten in de vorige editie van dS dit voorstel eveneens circuleerde in CD&V kringen en dus niet alleen bij de N-VA. Guy Tegenbos schrijft binnenin, in een apart kadertje, dat er nog géén voorstel bestaat en dat elke publicatie erover (wat dS dus deed) het op voorhand doet mislukken. Heeft dS zich bewust of uit naïviteit laten misbruiken door de vakbonden en de politieke families die tegen elke verandering zijn? Wel steun voor het gecompliceerd maar vertrouwd Belgisch compromis van Vande Lanotte dat géén diepgaande keuzes maakt zodat – en dat is een doelbewuste Franstalige strategie sinds 2007 - er geen effectief gedifferentieerd beleid mogelijk wordt.

Dank zij Rik Van Cauwelaert (Knack online 17/01) weten we dat Vande Lanotte en de SP.A die dat nu niet willen, kort van geheugen zijn. Van Cauwelaert herinnert zich: ‘Want ruim drie jaar geleden, in 2007, kwam de SP.A zwaar onder vuur te liggen omdat Johan Vande Lanotte zelve een regionalisering van het werkgelegenheidsbeleid voorstond. In de nota Alleen wie de toekomst zelf vorm geeft, moet ze niet ondergaan pleitte toenmalig SP.A-voorzitter Vande Lanotte voor een verhuizing van de werkgelegenheids-bevoegdheden ‘in hun geheel’ – dus ook de RVA – naar de gewesten.’
De conclusie is dus eenvoudig: opnieuw loopt SP.A aan het handje van de PS en verloochent zijn eigen stellingen. Dat is niet alleen onverstandig maar zo wordt een compromis nooit mogelijk tenzij Vlaanderen – lees N-VA - een knieval doet. Het is duidelijk dat de SP.A hiermee electorale bedoelingen heeft. Is dat een signaal van goed bestuur?

Al even moeilijk te begrijpen is dat Wouter Beke (CD&V) onmiddellijk panikeert en stelt dat de RVA niet mag gesplitst worden. Nog een bewijs van de verdeeldheid binnen CD&V waarvan de ACW vleugel vreest aan invloed in te boeten en dan maar dreigt om zich te richten tot andere partijen.Pure chantage is dat. Het ACW kan dan ook maar beter de ‘C’ in haar logo laten vallen. Ze zullen van een kale reis terugkeren want nooit zullen ze erin slagen elders zoveel bovenmatige macht te verzamelen als in een verdeelde CD&V.

Is de boodschap – de nood aan een diepgaande hervorming die een eind maakt aan het gebroddel van de voorbije decennia – niet precies de boodschap van N-VA en de Vlaamse vleugel van CD&V? Waarom blijven de ware tegenstanders – de institutionele oerconservatieven en de (Brusselse) francofonie - buiten schot? Het zijn zij die uit puur machtsbehoud de sleutels van elk beleidsdomein in de Zestien en belendende percelen willen houden. Zien de Nederlandstalige media dan niet in dat ze steun verlenen aan diegenen die weigeren om tot een maatschappelijk gedragen oplossing te komen? Dat zoals ze zelf schrijven, België niet alleen een tweelandenstaat is, maar elk deelland ook recht heeft op zijn eigen maatschappelijke visie.

Is deze misleiding door dS toeval of een keuze tégen het programma van N-VA, in navolging van hun voorzitter Thomas Leysen die dit reeds publiek deed in zijn krant? Ik hoop van niet, maar tegelijk zal het voor de attente lezer wel duidelijk zijn dat de krant wel degelijk positie kiest en vooral de N-VA als verantwoordelijke ziet, terwijl de onbuigzame Franstaligen, PS op kop, nauwelijks geviseerd worden. Dat ze breed uitpakken met uitspraken van Karel De Gucht en andere voorstanders van het zoveelste compromis, past perfect in deze strategie. Daarom dat het nochtans veel belangrijker standpunt van Alexander De Croo slechts heel onopvallend gepubliceerd werd. Wat een verschil met de Franstalige media die resoluut kant kiezen. Is dat redelijk? Leidt hun énig aanbod tot nogtoe – de nota van Di Rupo - tot beter bestuur?

Het wordt tijd dat onder meer dS duidelijkheid verschaft. Dat men inziet dat men niet kan blijven wedden op twee paarden – waarvan één lijkt op een koe. Nu bieden de redacties door hun vaagheid gedoogsteun aan een Vlaamse minoriteit (zo’n 20 %) en moet de vraag gesteld worden of de Nederlandstalige media de democratie steunen als ze zélf geen respect opbrengen voor de verkiezingsresultaten? Hierbij stelt zich nog een andere vraag omtrent de legitimiteit van het Vlaams beleid: is het niet legitiem dat Vlaanderen een beleid voert waarvoor er een maatschappelijk draagvlak is, zelfs als er voor dat beleid géén Franstalig (federaal) draagvlak is? De angst van de vakbonden en de linkse partijen dat er dan een rechtser beleid zou kunnen komen in Vlaanderen – wat ze enkel aan zichzelf zouden te wijten hebben - resulteert in een ondemocratisch systeem of net het tégengestelde van wat Vande Lanotte zei. Zijn compromis is geen prijs die wij moeten betalen voor het behoud van de democratie maar een prijs voor de negatie ervan.

Dan is er nog het Belgische establishment dat al evenzeer met woorden pleit voor een grondige staatshervorming maar ten allen prijze de sleutels van de macht federaal wil houden. Dat de machtige CEO’s van de grootste bedrijven graag leven in dit België waar ze geen belastingen moeten betalen (dixit Rik Van Cauwelaert) kan ik wel geloven. Maar of ze dan ook nog recht van spreken hebben in een maatschappelijk debat waar ze alleen maar van profiteren ? Men verwijst terecht naar het belang van het federale niveau (denk maar aan de pensioenen) in de hoop dat de mensen niet op ander gedachten zouden komen, namelijk dat het federale niveau een zeer hoge prijs heeft. Want ook hier gaat men voorbij aan de realiteit en wordt de meerwaarde van België opgediend als een dogma (dat geen bewijs behoeft). Dan volstaat het om enkel de voordelen op te sommen – en die zijn er wel degelijk – maar nooit om een balans te maken van de kosten en de baten. Over de efficiëntie en rechtvaardigheid van dit systeem en de democratische prijs (de grendels) die ervoor betaald wordt door ‘de mensen’ zwijgt men zedig. Dat beste lezers, is het resultaat van een ongelooflijke maatschappelijke neergang waarvoor niet u of ik verantwoordelijk zijn maar de staatsmannen die het land tot op dit punt brachten; in naam van het algemeen welzijn. Hoe durven ze!

Een pareltje van misleidende titel – ofte valse vlag - was te lezen in dS (16/01) waar Philippe Van Parijs (UCL) schrijft: België mag verdampen, 'hoe vlugger, hoe beter'. Wie zijn opiniebijdrage leest, stelt echter vast dat hij opnieuw pleit voor een sterker federaal België waar elk communautair opbod bij decreet in de kiem wordt gesmoord. Zijn methode: de federale kieskring, waar geen enkel woordje uitleg bij staat omdat dit voorstel van de PAVIA groep op maat van de Franstaligen geschreven is. Nu de Vlaamse kiezer zich niet langer laat commanderen door de Franstalige minderheid en hun Vlaamse vazallen moet het kiessysteem worden aangepast. Aan ditzelfde tekort aan democratisch bewustzijn lijden ook enkele CD&V tenoren, opiniemakers en een culturele elite voor wie een geblokkeerd federaal systeem alleen maar voordelen heeft en waar vooral niet verkozenen de dienst uitmaken.

Samengevat: de mensen willen geen zoveelste compromis maar het doorbreken van de onwerkbare taboes. Politici die de moed opbrengen om dat te bereiken verdienen niet alleen electorale steun maar ook deze van de Vlaamse media. Dat is pas een onverantwoord interessante opdracht!

Pjotr