30 januari 2011

Opmerkelijke uitspraken

ANDERS GELEZEN

Baron Paul Buysse
Prominent lid van het Belgisch establishment doet in Knack (19/01) enkele opmerkelijke uitspraken. Eens Anders lezen.
Mocht België een bedrijf zijn, zou ik het meteen kopen, laat hij opschrijven. Zo’n koopje kan inderdaad niemand missen. Wat hij vergeet te zeggen is dat hij meteen de grootste hervorming aller tijden zou doorvoeren, want dit België is zo ziek dat het nauwelijks nog iets waard is. Helaas is het niet te koop en wat hij eveneens over het hoofd ziet is dat er een minderheidsaandeelhouder is die de boel blokkeert. Zou hij die dan ook uitkopen? Verder slaat hij zichzelf op de borst en verklaart ‘iedereen weet dat ik zeer veel voor Vlaanderen heb gedaan’. Een overbodige uitspraak vermits iedereen het weet of is het ijdelheid? Wat ik wel weet is dat Buysse vroeger lid was van een elitair Vlaamsgezind genootschap maar toen bleek dat dit engagement haaks stond op zijn persoonlijke ambities, verliet hij het genootschap wegens ‘niet elitair genoeg’; een drogreden om toch maar zijn grote honger naar eer en macht te camoufleren. Buysse, net zoals Albert Frère en die andere captains of industry, doen niets voor Vlaanderen en al evenmin voor België, alleen voor hun eigen belang en dat van hun aandeelhouders. Of is het een teken van maatschappelijke inzet voor Vlaanderen en België wanneer ze gretig bonussen uitbetalen in plaats van belastingen te betalen? Waarbij zelfs socialistische toppolitici persoonlijk hun diensten aanbieden ‘mochten ze enige hulp nodig hebben’. Uiteraard volledig belangenloos.
Hij heeft het eveneens over de meerwaarde van België – wat wil zeggen dat men er meer uithaalt dan men erin steekt. Maar voor een bestuurder zou hij toch ten minste de balansgegevens moeten bekend maken, zoals men verwacht van elk normaal bedrijf? Volgens professor em. Juul Hannes die deze oefening wel maakte, is het resultaat alvast niet positief voor Vlaanderen. Nu niet en vroeger evenmin.
Dat een koninklijk steuntje in de rug van de Belgische export (waarvan 80 % Vlaams) belangrijk is lees ik als wat het is: een anekdote. Het zou overigens erg zijn mocht de koning het verschil moeten maken. Wat telt is het product of de dienst, de prijs en de betrouwbaarheid (financieel en logistiek) van een bedrijf. Wat ik wel weet is dat de grootste Belgische brouwer begin deze eeuw een Sloveense brouwerij overnam en daarvoor zelfs geen beroep deed op de diplomatieke steun van onze ambassadeur in Ljubljana, tot zijn grote ergernis. Denkt nu iemand dat ambitieuze exportgerichte bedrijven zoals DEME werkelijk wachten op de koning om zaken te doen in het buitenland? Mij valt het steeds meer opdat het zo geroemde imago van België vooral berust op Vlaamse inbreng, zowel politiek, cultureel, sportief als economisch. Maar oh wee, wanneer men pleit voor een Vlaamse brand: dat is vloeken in de Belgische kerk, want deloyale concurrentie.
Voor alle duidelijkheid, hij is een capabel man en zijn baronstitel is geen snoepgoed, wel zaaigoed.

Professor Bruno De Wever
In Knack (26/01) geeft historicus Bruno De Wever zijn visie over de toekomst van België. Een interessant artikel dat de moeite loont om eens Anders te lezen.
De essentie van zijn pleidooi voor een nieuwe natiestaat België berust op de creatie van een nieuwe politieke gemeenschap (polis) die Engels spreekt en samengesteld is uit unitaire Belgische politieke partijen. Waarmee hij bewijst dat dit België niet voldoet en dat de voorwaarden om te kunnen evolueren naar een natiestaat het opgeven is van de eigenheid van de taalgemeenschappen. Zou dat wel kunnen, een natie bouwen door de gemeenschapstalen te negeren? Bizar toch vermits hij in hetzelfde artikel beweert dat de oorspronkelijke taalstrijd nog altijd leeft bij veel Vlamingen. Maar in de veronderstelling dat de Vlaming niet om zijn taal geeft, zou dat ook lukken met de Franstaligen?
Dat landen merken geworden zijn, zoals baron Buysse het ziet, vindt hij evenmin correct. Hij is overtuigd dat buitenlandse investeerders altijd eieren voor hun geld kiezen en niet het imago maar de praktische aspecten van een land belangrijk zijn. Doet mij denken aan de notionele interestaftrek en ander fiscale snoepjes.
Wellicht zullen veel mensen zich tijdens het lezen van zijn bijdrage afgevraagd hebben waarom een Belgische natiestaat zo belangrijk is. Wat wel duidelijk wordt door het betoog van Bruno De Wever is dat hij als Belgische nationalist beroep doet op allerlei kunstgrepen om een Belgische elite nieuw leven in te blazen. Wat de kiezers daar nog mee te maken hebben blijft onduidelijk. Maar zoals hijzelf schrijft, de politieke realiteit ligt hem als historicus niet zo goed. Wishful thinking van een historicus die bij gebrek aan een concreet houvast voor zijn stelling de vlucht vooruit predikt.

Vergeetachtige bange opiniemakers
Wat mochten we niet lezen in tal van kranten over die steeds kwader wordende lezers. Ze schelden en dreigen dat het een lieve lust is. Wie nog iets verkeerd durft zeggen over Bart De Wever riskeert zijn leven, zo blijkt alvast uit bijdragen van Marc Reynebeau, Bart Sturtewagen, Tom Naegels … Betreurenswaardig inderdaad. Dat de frustraties toenemen en schelden en dreigen voor sommigen normaal wordt valt niet goed te praten. Maar zouden diezelfde heren zich ook eens willen afvragen hoe het zover is kunnen komen? Zouden ze eens de rol van megafoon die de media zelf speelden toen ze gretig het schelden publicerenden door een politiek correct denkende elite. Het was bon ton toen een toppoliticus zich verontschuldigde bij de mentaal gehandicapten omdat hij ze vergeleken had met politieke tegenstanders. Vond de redactie van dS het niet leuk om een politicus te citeren die het had over mestkevers? Ondanks het feit dat Peter Vandermeersch een lezer liet weten dat schelden niet paste in het beleid van dS als kwaliteitskrant. Hoog tijd dat zijn opvolgers eens de eigen opiniebladzijden van hun krant lezen. Of wat dacht u van de bijdrage van Tom Lanoye (29/01) die een lezer noopte tot protest: Van lezers op de webstek van dS die een reactie geven, verwacht U terecht dat ze geen scheldwoorden gebruiken. Sanctie daarop is schrapping van hun tekst. Wat lees ik in de tekst van Tom Lanoye?, Ik citeer :draaideurintellectueel, schijnheilig, bullebak, showman, paranoïde, hoorndol. Ik verwacht dat een kwaliteitskrant consequente normen hanteert; wat duidelijk niet gebeurt.
Blijkbaar zijn ook de media het noorden kwijt en begrijpt men nog altijd niet dat de crisis waar België mee worstelt geen politieke maar een maatschappelijke crisis is. Waarin zij een rol speelden door weg te kijken, wegens vervelend voor de machtshebbers = sponsors.
Wat er werkelijk aan de hand is werd op een eenvoudige manier verwoord in The Wall Street Journal (geciteerd in De Tijd): ‘Als dit nog niet aangeeft dat België als staat in een doodsstrijd verkeert, dan suggereert het wel het einde van België als een identiteits-experiment’. De Amerikaanse zakenkrant voegt eraan toe dat de elegantste uitweg voor Wallonië erin zou bestaan een beleid van economische liberalisering te voeren om de kloof met Vlaanderen te verkleinen. Al zijn er weinig signalen dat dat ook zal gebeuren. Waardoor de spanningen alleen maar zullen toenemen in het land ‘that we may soon have to say, was formerly known as Belgium’, besluit The Wall Street Journal.

Professor Paul Van Orshoven
Over de politieke actualiteit schreef hij in dS: 'De Franstaligen hebben het nog steeds niet begrepen', fulmineert hij. ‘Tegenwoordig gaat het om een regimecrisis. Dan biedt de grondwet geen antwoord meer, dan moet gewoon het bestel veranderen.' Het voorstel van communautair compromis van bemiddelaar Vande Lanotte vindt hij maar niets. 'Veel te ingewikkeld. Bevoegdheden raakten helemaal versnipperd. Dit bewijst hoezeer we op de grenzen van het systeem aanbotsen. Het gaat niet om hoe veel of hoe weinig: het gaat om volstrekte autonomie. Het gaat om dat oude verhaal van homogene bevoegdheidspakketten. Iedereen moet zelfstandig zijn plan kunnen trekken. We moeten af van die compromissen.' 'De Franstaligen hebben het nog steeds niet begrepen', fulmineert hij. 'Zij blokkeren alles, zij houden het been stijf. Daarbij worden ze geholpen door de grondwet die bepaalde grendels inbouwde voor als een minderheid zich bedreigd voelde. Maar die grendels (tweederdemeerderheid, alarmbelprocedure enz.) waren nooit bedoeld om elk beleid onmogelijk te maken. Snelsnel een compromis smeden heeft geen enkele zin. Die nieuwe regering loopt binnen de kortste keren weer helemaal vast. Een discussie over artikel 35 van de grondwet dringt zich op. Dat laat toe om te bepalen wat de federale overheid nog overhoudt, de rest mogen de deelgebieden invullen. Vergelijk het met een huwelijk. Op een bepaald ogenblik loopt het gedrag van een partner zo de spuigaten uit dat de andere partner enkel heil ziet in een scheiding. Dat de Vlamingen dat eens duidelijk maken aan de Franstaligen.'
Als ook professoren kwaad worden, waarom dan niet de gewone man in de straat die toch mee het gelag betaalt voor de meerwaarde van dit België?
Dat Vlaamsezinde CD&V politici (Hendrik Bogaert en Ludwig Caluwé) suggereren dat het tijd is om toe te geven of zonder N-VA te regeren, zegt veel over hun angst voor verkiezingen waarbij ze riskeren een minder goed plaatsje te krijgen zoals gebeurde met enkele andere Vlaamsgezinde sterkhouders bij de vorige verkiezingen.

Pjotr