04 april 2011

Mogen mensen nog zelf denken?

ANDERS GELEZEN Via de oude en nieuwe media wordt het nieuws met bakken over ons heen gegoten. Het adagium indachtig dat kennis macht is, zou de informatieconsument vandaag een heel stuk beter af zijn dan enkele decennia terug. Daarvoor moet wel aan twee voorwaarden worden voldaan: de media moeten correcte informatie geven en de kijker/lezer moet de tijd willen nemen om al die informatie te verwerken. Voor de overgrote meerderheid van de mensen is geen van beide voorwaarden vervuld en niemand vraagt zich nog af of de informatie en de manier waarop het nieuws gebracht wordt nog aanzet tot zelfstandig denken. Kijkers die op Canvas hopen wijzer te worden krijgen meestal slecht één verhaal te horen zonder duiding en zonder een tegenwoord. Zo was er de uitspraak van meester Vic Van Aelst die als een koude baksteen op de maag viel van de Belgicisten: België is een onrechtvaardig land. Zouden de kijkers dan niet mogen verwachten dat de VRT iemand aan het woord laat die met argumenten bewijst dat hij ongelijk heeft? Niets gehoord noch gelezen, tenzij het obligate mantra dat België een meerwaarde heeft. Kan best zijn maar is de situatie in België inderdaad onrechtvaardig of niet? Via een lezer ontving ik een e mail van Agnes H. die de onrechtvaardigheden uit de mond van Van Aelst oplijstte: “België met meer gevangenen op straat dan opgesloten; met een justitie die niet werkt noch hervormd geraakt; met ministers die tussenkomen in bankvonnissen; met onderzoekscommissies die hun werk niet mogen doen; met de op één na hoogste belasting van Europa; met een openbare schuld van 32.100 euro per inwoner; met vakbonden die geen belasting betalen op hun inkomen; met bijna geen belastingscontroles in Brussel en Wallonië; met 30 % meer ambtenaren in Wallonië dan in Vlaanderen; met het grootste aantal ambtenaren in heel Europa; met 30 miljard fiscale fraude waar niemand iets aan doet; met een verdubbeling van de ziekteverzekering in 12 jaar tijd; met soms 3 generaties werklozen in één gezin; met ministers die illegale asielzoekers bezoeken en hen aanzetten tot burgerlijke ongehoorzaamheid; waar Waalse politici van mening zijn dat werklozen een premie moeten krijgen om werk aan te nemen; waar belastingcontroleurs zelf hun computer kopen; waar vonnissen van het hoogste gerechtshof -B.H.V- niet uitgevoerd worden, maar politiek 'onderhandeld'; waar jonge criminelen die een scholier neersteken 'per vergissing' uitgeleverd worden vóór hun berechting; waar Waalse ministers zoete broodjes bakken met Zaïrese dictators; waar ministers de gemeentewet laten wijzigen zodat ze als Europees commissaris ook burgemeester kunnen blijven; waar jaarlijks 3 miljard werkloosheidsvergoedingen ten onrechte worden uitgekeerd; waar 80 miljoen wordt gespendeerd aan studies voor een wapperbrug die er waarschijnlijk nooit komt; waar justitiepaleizen verkocht worden aan duistere Ierse maatschappijen om ze dan terug te huren aan woekerprijzen; waar brandstof hoger belast wordt dan de grondstof waard is; waar ministeriële kabinetten dubbel zoveel medewerkers hebben als bijvoorbeeld in Frankrijk; waar het laagste pensioen van Europa wordt uitgekeerd (bvb: Luxemburg 97,2 % van het laatste loon, België 66,1 % van het laatste loon); waar Vlamingen meer aan Brussel en Wallonië betalen dan Nederland betaalt aan Europa.” Waarom zouden de consumenten de hiervoor aangehaalde onrechtvaardigheden – of slechts een deel ervan - niet geloven als daar geen afdoende bewijs van het tegendeel voor wordt geleverd? Maar vooral, vraag ik mij af, doen al de politici die zo bekommerd zijn om de mensen daar niets aan? Zoals het nu loopt leeft de indruk dat niemand nog echt bekommerd is om een rechtvaardig systeem en nog minder om wat de mensen denken. Over de communautaire discussie werd aan beide kanten van de taalgrens heel wat geschreven. Dat de invalshoeken zoveel van elkaar verschilden, bewijst zeker niet dat wij, Vlamingen en Franstaligen, veel gemeen hebben. Integendeel, de giftige reacties van de lezers geven aan dat de kloof nog dieper is geworden dan ze al was. De laatste peilingen illustreren dit duidelijk: de PS verliest omdat ze te toegeeflijk zou zijn, terwijl aan Vlaamse kant de appreciatie voor wie niet wil buigen (N-VA) voor een zoveelste compromis nog aan aanhang wint. Daar heeft de polarisatie, vooral in de Franstalige media ongetwijfeld toe bijgedragen. Aan Vlaamse kant konden de kijkers en lezers geregeld bijdragen lezen die dat verschil proberen te minimaliseren. Helaas waren deze standpunten soms echte aanslagen op het intellectueel vermogen van de lezer. Zo schreef de Gentse professor economie, Koen Schoors, in Knack (30/03) een artikel onder de titel “Wie tegengas geeft, wordt geschoffeerd” onder meer het volgende: “in de sociale zekerheid kun je niet spreken van transfers over de taalgrens. Dat is geen denkfout, dat is een leugen”. Dat een academicus andersdenkenden als leugenaar bestempelt is toch wel opmerkelijk en vraagt om een steekhoudende academische verklaring. Volgens hem is de juiste betekenis van de herverdeling dat er geld gaat van gezonden naar zieken, van werkenden naar werklozen of nog van jongeren naar gepensioneerden en niet van Vlamingen naar Walen, want ook een Waalse belastingbetaler betaalt mee voor de pensioenen van de Vlamingen. Alsof de doorsnee lezer van Knack hieraan ooit twijfelde. Alleen negeert hij dat de sociale zekerheid onvermijdelijk op een bepaald niveau wordt georganiseerd in elke staat. Dat in de staat België er wel degelijk verschillen zijn in de onderscheiden regio’s waardoor transfers bestaan zowel aan de inkomsten- als aan de uitgavenzijde. Wie hierover concrete informatie wil kan terecht bij www.VIVES dat op een academisch verantwoorde manier terzake doende cijfers publiceerde in zijn ‘beleidspapers’. Overigens, wanneer verschillen tussen gemeenschappen niet meer mogen in aanmerking genomen worden, zouden we de solidariteit beter Europees organiseren. Professor Schoofs weet ook nog dat het de waanzin voorbij is om van de taalgrens een landsgrens te maken nu in Europa steeds meer grensoverschrijdend wordt samengewerkt. Opnieuw gaat hij ervan uit dat de lezer zijn weinig academisch betoog zal slikken zonder erbij stil te staan. Is het niet zo dat de samenwerking in België niet meer lukt omdat het de federale samenwerking mangelt aan gemeenschappelijk inzichten – denk maar aan justitie, gezondheidszorg, … - terwijl de grensoverschrijdende samenwerking waar hij naar verwijst precies berust op specifieke gemeenschappelijke doelstellingen. Kortom, wanneer een academicus het heeft over leugens en waanzin, zou het goed zijn mocht Knack er een psychiater bijhalen, want mensen die zelf willen denken houden er niet van om zich de oren te laten wassen door een academicus die blijkbaar liever scheldwoorden gebruikt dan academische argumenten. Een euvel waaraan nogal wat Belgischgezinden lijden. Pjotr Anders Gelezen