29 april 2011

dS anders gelezen






Eindelijk is het zover … mijn boek De Standaard anders gelezen is klaar.



Bij deze nodig ik u allen uit op de presentatie met aansluitend gratis receptie op 17 mei 2011 om 19.30 u in de aula van het Congrescentrum De Montil te Affligem (deelgemeente Essene). Meer informatie over het boek en de presentatie vindt u op www.andersnieuws.eu

Ondertussen schreef Jean-Pierre Rondas (producer radio Klara) volgende commentaar over het boek: “Dit is machtig interessant, verbluffend, onthullend, en 't wordt zelfs een vraagbaak. Een naslagwerk op een manier.”

Gratis deelname presentatie maar verplichte inschrijving.
Gelieve naam en aantal deelnemers (max 2) over te maken per e mail aan: boek@andersnieuws.eu




Gevraagd: politici (M/V) met ballen


De Paasvakantie was aan de Vlaamse kust een zomerse bedoening. Toeristen vonden het heerlijk toeven op het fijne zandstrand ware het niet dat hun kinderen absoluut ook het koude water in wilden maar helaas teruggefloten werden wegens de afwezigheid van een reddingsdienst. De ene verantwoordelijke na de andere kwam op TV verklaren dat er geen redders beschikbaar waren en hoe moeilijk het was om er te vinden. Minister Bourgeois, verantwoordelijk voor toerisme Vlaanderen, vond het al even moeilijk om aan deze oproep van de verwende toeristen te voldoen. Potverdorie, ballen heeft hij nodig om te zeggen wat in dergelijk geval normaal is: dat in de eerste plaats iedereen zelf verantwoordelijk is voor zijn veiligheid en dus niet moet janken als er geen redders zijn. Wie wil zwemmen kan de grens oversteken, want in Frankrijk en Nederland zijn duizenden kilometers onbewaakt strand waar er niet gepamperd wordt maar wél mag gezwommen worden op eigen verantwoordelijkheid. Wie ooit de Grand Canyon in Arizona (US) bezocht zal ongetwijfeld ook gemerkt hebben dat er geen omheining staat bij die diepe kloof maar eventuel wel een minuscuul plakkaatje kunnen lezen met daarop de boodschap dat het gevaarlijk is om te dicht bij de rand te komen en iedereen zelf verantwoordelijk is voor de eigen veiligheid. Komaan politici voor wie de gemeenschap zo belangrijk is: stop met pamperen en zeg waar het op staat. Idem dito voor de omgang met kinderen in scholen en andere (jeugd)organisaties. Een menswaardig leven zonder risico bestaat zelfs niet – gelukkig maar –in het pamperend België waar politici het in hun broek doen om één stem te verliezen hoewel ze daardoor het verantwoordelijkheidsbesef van een gemeenschap herleiden tot appelmoes. Dat Bart De Wever moeite heeft met het fnuiken van lokale initiatieven door de overheid (dS 26/04) had eveneens mogen blijken uit de reactie van Bourgeois over de redders aan de Vlaamse kust. Een politieke partij die terecht oproept tot het nemen van verantwoordelijkheid maar de individuele leden niet durft te zeggen dat ze hun eigen verantwoordelijkheid niet mogen afwentelen op politici, is géén blijk van leiderschap, eerder electoraal opportunisme. Niet wenselijk en nog minder betaalbaar.

Bart Sturtewagen schrijft in zijn column (dS 28/04) dat “de oldtimers van de SP.A en CD&V samen met een schijnbaar onophoudelijke reeks weldenkenden en geleerden de N-VA willen overtuigen op water bij de wijn te doen”. De traditionele partijen beseffen dat N-VA geen voorbijgaand fenomeen is en zijn als de dood om zonder N-VA in een regering te stappen die zich opnieuw laat ringeloren door het dictaat van een Franstalige minderheid. Het is duidelijk dat de beleidsopties van N-VA zich niet beperken tot de splitsing van BHV maar vooral gaan over de socio-economische dossiers waarover Vlaanderen een andere visie heeft dan de Franstaligen. Wat Sturtewagen hiermee ook zegt: dat dS (dixit Peter Vandermeersch) in zijn ijver om Noord en Zuid dichter bij elkaar te brengen, jarenlang vooral de opinie van deze belgicisten heeft gepubliceerd en terechte Vlaamse kritiek weerde. Blijkbaar is het ook dS en Le Soir niet gelukt om de twee gemeenschappen dichter bij mekaar te brengen en hopelijk wordt er eindelijk ruimte vrijgemaakt voor een sereen debat over de toekomst.

Dat de Belgische ziekte vooral te wijten is aan de egocentrische partijpolitieke invulling van de beleidsverantwoordelijkheid wordt ten overvloede geïllustreerd in het energiedebat. In dS (28/04) – proficiat met deze publicatie – buigen drie specialisten zich over de rapporten van de NBB en de CREG. Hun conclusie is eigenlijk vernietigend voor de partijpolitieke klasse. Electrabel en god weet welke andere bedrijven uit alle sectoren krijgen vrij spel om hun winst te maximaliseren en zo weinig mogelijk solidair te zijn (door nauwelijks belastingen te betalen). Van de Cloot, De Keuleneer en Noels, mannen mét ballen, zeggen duidelijk waar het over gaat: dat Eandis functioneert als een zitpenningenmachine voor politici. En dat deze zitpenningen betaald worden door de gewone mensen, had er met evenveel woorden mogen bijstaan. Voor een premier en alle andere beleidsverantwoordelijken van de laatste decennia, blauw, rood en groen samen met geel, die in verkiezingstijd zo graag over ‘de mensen’ of ‘het algemeen belang’ spreken zou deze aantijging voldoende moeten zijn om tabula rasa te maken met deze onrechtvaardige toestand die enkel een politieke nomenclatura dient in plaats van het algemeen belang. Helaas wordt dit debat enkel gevoerd om het staatsbudget te spijzen, niet om de fundamentele onrechtvaardigheden weg te werken. Daarvoor dient dit België niet.

In dezelfde editie van dS een quote van Tom Lanoye: “Wat heeft De Wever al gerealiseerd en wat is in dat opzicht nog het verschil met Vlaams Belang?”. Opnieuw een Vlaamse calimero die, evenwel mét ballen, zich evengoed had kunnen afvragen waarom de Franstaligen nu al vier jaar een verrottingsstrategie voeren en elke grondige verandering weigeren? Het antwoord is nochtans eenvoudig: Franstalig België ligt aan het Vlaams infuus en weigert niet alleen zelf op te draaien voor de kosten van het federale beleid (socio-economisch, immigratie, …) maar ze willen daarenboven hun politieke machtsgreep op elk beleidsdomein niet lossen.

Hiermee valt geen land te bezeilen. Op naar een confederale staat waarbij de samenwerking op vrijwillige basis wél gestoeld is op een sociale en economische meerwaarde en een duidelijk (Vlaams) maatschappelijk draagvlak.

Pjotr
Anders Gelezen