15 mei 2011

Het wingewest Vlaanderen

ANDERS GELEZEN

Nu iedereen weet dat de kloof tussen Vlamingen en Franstaligen niet te overbruggen is, krijgen oude krokodillen de kans om nog eens hun gram te halen. Mark Eyskens (CD&V) mocht de kranten halen met een anti-NVA betoog maar werd prompt teruggefloten. Niet zo, verging het Louis Tobback die eerst Leterme verweet aan de basis te liggen van het communautaire debacle, de N-VA arrogantie beu is om te eindigen bij de verzuurde opmerking dat het wingewest Vlaanderen ( van Duitsland en Frankrijk) nooit onafhankelijk zal zijn. Niemand van de socialistische partij anders die hem terugfloot; integendeel.

Wat is dat toch met de socialisten. Dat Vlaanderen een wingewest is van Duitsland en de banken in Franse handen zijn beland is géén Vlaams maar een Belgisch probleem. Toch bizar dat Vlaanderen opeens wel bestaat wanneer Louis van Leuven kritiek heeft op wat hijzelf in het verleden mede heeft veroorzaakt: dat er miljarden verdwenen in de bodemloze Belgische put waardoor er te weinig overbleef voor een Belgische, laat staan Vlaamse verankering van onze economische kroonjuwelen.

Enkele dagen later laat Caroline Gennez in DS weten dat Di Rupo de SP.A niet zal laten vallen en machtsdeelname ondanks de slechte verkiezingsuitslag wenkt. Nog niet zo lang geleden – na de lunch van De Wever met de MR top – liet Di Rupo weten dat het niet De Wever was die zou beslissen welke Franstalige partijen zouden betrokken worden bij de onderhandelingen en de volgende regering. Maar zie, nu hij na het moeizame werk van Wouter Beke opeens kleur moet bekennen als kandidaat premier, weigert hij dat te doen als hij ook niet mag beslisssen wie er aan de Vlaamse kant aan tafel mag zitten. Het prerogatief van een toekomstig premier, zoals Liesbeth Van Impe schreef in Het Nieuwsblad. Meteen het bewijs dat het volstaat om de sterkste partij in Wallonië te zijn om ook heer en meester te spelen in dit federale België. Dat deze keuze niet overeenstemt met de verkiezingsuitslag van juni 2010, nog altijd de laatste referentie, is ook voor sommige Vlaamse journalisten duidelijk geen punt. De uitspraak van Caroline Gennez bewijst in elk geval dat de SP.A omwille van de machtsdeelname zich een Belgische vazallenrol laat welgevallen en in Vlaanderen stilaan alle krediet aan het verspelen is. Dat de socialisten de grootste politieke familie zijn in België is nog zo’n referentie waarmee Van Impe in HNB uitpakt. Dat de PS maar 13,7 % haalde en N-VA 17,4 % speelt geen rol. Dat de socialisten samen bijna 23 % halen, tegenover de Vlaamse partijen ter rechterzijde zowat 40 %, is al even onbelangrijk. Kortom, opnieuw slaagt men erin om cijfers selectief te gebruiken als het een bepaalde visie ondersteunt.

Herinnert u zich nog de principes voor meer financiële verantwoordelijkheid: Wallonië en Brussel mogen niet verarmen. Toen dit werd overeengekomen had het voor iedereen al duidelijk moeten zijn dat de Franstaligen dit principe zouden aangrijpen om elke betekenisvolle aanpassing van de financieringswet af te wijzen. Dat Wouter Beke ondanks het vele werk hierop mislukte kan alleen de goedgelovigen verrast hebben. Tijd om zich eens af te vragen wat verarming betekent? Blijkbaar bedoelt men dat verarming enkel slaat op een regio die minder geld krijgt dan voordien. Wie helemaal geen geld krijgt, integendeel geld geeft – zo’n 11 miljard euro per jaar – verarmt dus niet door deze donatie? Zou dat geld zijn dat men teveel heeft, een ‘onverdiend’ privilege dat moet afgebouwd worden tot iedereen op gelijke voet staat, zoals sommige Waalse politici hopen? Wie dan de sociale zekerheid – een verworvenheid van links – nog zal kunnen betalen is voor Gennez en Co duidelijk geen punt.

Als Vlaanderen dan toch een wingewest is, dan zeker van het federale België. Een wingewest zonder hetwelk België door élk ratingbureau al lang als insolvabel zou veroordeeld zijn. Over de opmerking van Louis Tobback dat Vlaanderen een wingewest is van Duitsland, toch een nuance: Vlaanderen is dank zij zijn talrijke KMO’s altijd toeleverancier geweest en heeft daar de voor- en nadelen van geplukt. Een bredere basis van zelfstandigen die met eigen geld werken en veel meer bijdragen tot de herverdeling tegenover mastodonten die weliswaar de internationale markten beheersen maar op maatschappelijk vlak lokaal veel minder bijdragen dan kleinere bedrijven.

Dat de oude krokodillen liever de jongere generatie van politici verwijten dat ze geen compromis willen maken in plaats van hun eigen nefaste rol in de uitholling van de economische basis te erkennen is jammer. Dat wij door hen de hoogste belastingen betalen (volgens de OESO) en de overgrote meerderheid de kleinste pensioenen krijgen volgens vergelijkende studies, bewijst dat deze oude krokodillen iets gemeen hebben met de echte krokodillen: een groot bakkes maar korte pootjes die vooral geschikt zijn om zelf vooruit te komen. Dat de media bijna kritiekloos hun boodschappen versterken getuigt niet van afstandelijkheid noch zin voor nuance. Hun aanpak voedt de polarisatie maar dat is blijkbaar belangrijker voor de lees- en kijkcijfers, dan gedegen journalistiek die de gevestigde macht durft in de ogen te kijken.

Het zijn moeilijke tijden voor Linkse Flaminganten.

Pjotr
Anders Gelezen