28 augustus 2012

Het is maar hoe je het bekijkt


 
ANDERS GELEZEN

Het geschreven woord
Wanneer historici zich zullen buigen over het recente streven naar zelfstandigheid van Vlaanderen, dan denk ik dat er twee publicaties zeker zullen vermeld worden: "Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa" uitgegeven in november 2005 door de Denkgroep “In de Warande” onder voorzitterschap van Remi Vermeiren, dat voor het eerst concrete cijfers over de Vlaamse solidariteit publiek bekend maakte. Een zeer onwelkome waarheid voor het Franstalig establishment. Het kostte sommige ondertekenaars hun job of was een voldoende reden om persona non grata te worden in koninklijke kringen. De tweede belangrijke publicatie is het boek "Land op de tweesprong" uitgegeven in 2012 door de Gravensteengroep, waarin vanuit een Vlaamse invalshoek een analyse wordt gemaakt van de democratische tekortkomingen van het Belgische politiek systeem. Naast rationele bezwaren heerst dus ook het gevoelen van onrechtvaardigheid en deze mix zorgt voor een zware druk op het politiek overleven van België. Alleen hebben de politici van de Vlaamse traditionele partijen hiervoor nog geen oplossing gevonden tenzij zich vertwijfeld vastklampen aan een quasi unaniem “Franstalig blok” dat het land liefst niet ziet veranderen. Enkel veranderingen “met de rem op” en voor elke eis van Vlaanderen is er de tegeneis voor compensaties waartoe geen enkele meerderheid in een normaal land zou bereid zijn.
Eén individuele vermelding (van de ondertekenaars van het Manifest) mag niet ontbreken: de overleden professor Juul Hannes, die een diepgaande studie uitvoerde over de transfers in het verleden en tot de slotsom kwam dat Vlaanderen altijd meer bijdroeg dan het ontving, ook toen het zelf straatarm was.
Een uitloper van het Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen was de oprichting van een Vlaamse denktank, VIVES (Vlaams Instituut voor Economie en Samenleving) aan de KULeuven, die ervoor zorgt dat de feiten en cijfergegevens van het manifest geen eenmalige, gedateerde intellectuele oefening werd, maar actueel blijft dank zij de academisch onderbouwde analyses die het regelmatig publiceert via het web http://www.econ.kuleuven.be/vives/.
De impact van het tweede boek over “een land op de tweesprong” moet nog blijken. Maar nu reeds laat zich aanvoelen dat voor de toekomst van Vlaanderen ook de Gravensteengroep met deze publicatie een wezenlijk bijdrage heeft geleverd. Onrecht en het negeren van de democratische verzuchtingen van de Vlamingen krijgen in dit boek een zeer concrete invulling. Dit boek maakt vooral duidelijk dat deze Vlaamse eisen niet alleen gedragen worden door één welbepaalde (rechtse) politieke visie. Het gaat dus niet om de tegenstelling tussen een links Wallonië en een rechts Vlaanderen, maar tussen een weldenkend Vlaanderen versus een onrechtvaardig en verkwistend België (ook door de Vlaamse federale bewindvoerders). Het boek toont aan dat de traditionele politieke partijen, met hun Belgische invulling van de macht, niet meer tegemoetkomen aan de wensen van een brede groep weldenkende Vlamingen. Vooral dat laatste is een onwelkome waarheid waarmee niet enkel de politieke partijen maar ook de gezagsgetrouwe Nederlandstalige media het moeilijk hebben. Vandaar dat bijvoorbeeld de toonaangevende krant De Standaard niet eens het laatste manifest van de Gravensteengroep durfde publiceren in de gedrukte krant.
Maar er is helaas ook het verbaal geweld en de geschreven woorden die de onderlinge twisten tussen Vlamingen pijnlijk duidelijk maken. Dat zelfs de Vlaamsgezinde boegbeelden van de  meerderheids-partijen verbaal uithalen naar de Vlaamse oppositie (o.a. N-VA = groot bakkes maar korte pootjes) getuigt niet van een eensgezindheid die de partijgrenzen overstijgt, integendeel. Dat een burgemeester in Vlaams-Brabant blij is dat zijn gemeente voortaan “vrij is van Brusselse legumekes” kan ik begrijpen maar niet dat een lid van de Kamer van Volksvertegenwoordigers ook blij is ondanks de zware prijs die Vlaanderen voor deze halfbakken splitsing moet betalen. Van daar naar een brief met de opsomming van alle dure eden die deze en andere burgemeesters in Vlaams Brabant eerder op papier zetten, is slechts een kleine stap, maar tegelijk een pijnlijke escalatie in een broederstrijd. Wat rest er nog van de Vlaamse eensgezindheid van de 29 burgemeesters nu blijkbaar alleen nog het partijbelang spoort met het eigenbelang? Want dat zal men vooral onthouden: dat in de traditionele partijen vooral de Vlaamsgezinden niet de moed van hun overtuiging hebben en zo niet enkel hun eigen geloofwaardigheid maar ook deze van de ganse partij ondergraven.
Over geloofwaardigheid
“Van alle gedopeerden waren Eddy Merckx, Lance Armstrong, ... de besten”
dS 25 aug: “Het is overigens níet zo dat er tegen Armstrong geen direct bewijs zou zijn. In 2005 is aangetoond dat urine van Armstrong uit de Tour van 1999 epo bevatte en nog geen klein beetje. Er was evenwel geen B-staal meer, omdat het eigenlijke B-staal pas werd geanalyseerd in 2005. In 1999, toen zijn A-staal werd onderzocht, was nog geen opsporing van epo mogelijk. In 2001 is Armstrong ook nog eens betrapt op corticosteroïden, maar dat is met terugwerkende kracht geregulariseerd via een doktersattest. Rond die tijd heeft Armstrong ook een schenking van 200.000 dollar gedaan aan de internationale wielerunie UCI, later uitgelegd als een gift om de dopingopsporing te helpen.” Anders Gelezen: Is het eigenlijk abnormaal dat vedetten hun superioriteit te danken hebben aan doping in een milieu waar 95 % zich dopeert? Het zou pas nieuws zijn mochten we kunnen schrijven dat Merckx, Armstrong en Co de besten waren van de niet gedopeerden. De hypocrisie in het wielermilieu is toch wel heel storend. Het doet denken aan de ongeloofwaardigheid van de al even talrijke omgevallen politieke vedetten in een wereld waar de norm blijkbaar bepaald wordt door wie geld heeft.
Geloofwaardig? Besten Oilsteneer, as vesgebakken geimpoteerden kom ik eir men geloeofsbrieven loten zing. Ik ben het gepistoneird zoentjen van de Karel en zijn Murielle, hoe zok anders den 1sten op den blauw lijst kennen zen hein. ‘k hem in geeil mij leven nog gene klop gedaan ( ben dat ook nie van plan ), mor ik wil ons profiteurs tradietje voeis zetten. Mijnen echt vlomsen noom Jean-jacques hemmik aan mijn moeier te danken, ge weit wel dienen ook gepistoneerde poliesje rechter die altijed met onze pa mee op reijs es, ge moeit der van profiteren hein, her pree lupt toch voeis. Meine Pa heid een grote bakkes op een ander mor thois moetten zwoigen, ons moeder verkupt toch alles zonder tem te vrougen. (Da zeiten toch). Allee, om ‘t kert te mouken, stemt ver moi en misschien kaanik erren volgenden berremeester werren binnen a mondj of twee, Verhofstadt en de Croo emmet mei tog al beloefd. Op meinen kop stemmen hein!! JJ de Klucht Ps Ik ben al eiven arrogant as mei voir, misschieng iets minder as de Guy,hi,hi.
Pjotr
Anders Gelezen