26 september 2012

De oppositie herbront



MEDIA EN POLITIEK ANDERS GELEZEN

Gezocht: een geloofwaardig verhaal
Wouter Beke, CD&V voorzitter, deed een opmerkelijke en volgens de eigen partijtop moedige uitspraak, door voor de gemeenteraadsverkiezingen reeds een vernieuwingsoperatie aan te kondigen, zodat de partij naar de verkiezingen van 2014 kan met een duidelijker verhaal. Herbronnen is doorgaans een noodzaak voor een partij in de oppositie en niet wanneer men zoals CD&V deelneemt aan de macht. Het lijkt er dus sterk op dat Beke eindelijk inziet dat zijn partij ondanks de regeringsdeelname (of misschien net daardoor) in het verliezende kamp zit en een oppoetsbeurt hoogdringend wordt. Alleen oogt zo’n operatie zo “déjà vu”. Niet dat het veel invloed zal hebben op de gemeentelijke resultaten want daar spelen de sterke lokale steunpilaren een doorslaggevende rol en gelukkig maar voor Wouter Beke.
Hoopgevend maar tegelijk bizar wordt verwezen naar het CVP/CD&V congres in Kortrijk anno 2001 waar het congres zich uitsprak voor het confederalisme als staatstructuur voor de toekomst. Hoopgevend omdat in dat geval een toenadering tot N-VA opnieuw mogelijk wordt, maar bizar omdat precies dit verhaal door de partijtop zelf werd gekelderd in de daaropvolgende jaren en naar mijn aanvoelen oorzaak is van de vlucht van heel wat Vlaamsgezinde kiezers. Die zijn nog niet vergeten dat Yves Leterme ondanks zijn communautair geïnspireerd succes onbekwaam was om de Franstaligen tot toegevingen te bewegen, meer zelfs, uiteindelijk bezweek en koos voor de Zestien (met steun van de ACW-vleugel en het ganse Belgicistisch establishment) en daarmee niet alleen zijn eigen “Vlaamse” geloofwaardigheid verloor.
Het verlies van de Vlaamsgezinden is een bron van zorgen voor de partij, maar ook de rechterzijde wordt door de huidige regeringsdeelname geschoffeerd. In een artikel in De Tijd omschrijft Luc Bertrand, de topman van de investeringsmaatschappij Ackermans & van Haaren, de belastingverhogingen van de regering Di Rupo als “marxisme” (…). ‘De schepen van onze baggeraar DEME werken overal ter wereld. We geven noodgedwongen maaltijden aan onze bemanning. Maar de staat beschouwt dat als een voordeel in natura en heft daarop een belasting van 4 miljoen euro. We zijn aan het overwegen om onze schepen uit te vlaggen.’ Bertrand vindt dat een linkse minderheid haar ideologie oplegt aan een rechtse meerderheid. ‘Wij hebben niet voor dit beleid gestemd. Vlaanderen vertegenwoordigt 60 procent van het land en 70 procent van de Vlamingen stemt rechts.’
Het is evenmin toeval dat een poll onder Vlaamse aannemers (ooit een sterke poot binnen de partij) aangeeft dat er nauwelijks nog 13 % kiezen voor CD&V tegenover 43 % voor N-VA. Het is duidelijk dat deze (belasting)regering geen voldoende draagvlak heeft in Vlaanderen en dat kan men niet veranderen door een vernieuwingscongres maar door rekening te houden met de wensen van de eigen leden en kiezers.

Dat de weliswaar beleefde en charmante vice-premier Steven Vanackere komt vertellen dat hij wel een begroting wou voor de gemeenteraadsverkiezingen maar in de regering geen gelijk kreeg bewijst hoe onmachtig CD&V is binnen deze door de Franstalige minderheid gedomineerde regering. De kritiek van Vlaams minister-president Peeters op de federale regering bewijst meteen ook hoe afhankelijk Vlaanderen blijft van diezelfde instantie. Ook dat kan niet veranderen door een vernieuwingsproces.


Enerzijds, anderzijds
Waar de C, D en V voor staan werd er de laatste jaren niet duidelijker op, integendeel. Van daar dat het wellicht niet slecht zou zijn om de partij-ideologie niet meer op te hangen aan deze versleten kapstokken. Maar is “enerzijds, anderzijds” een beter recept om duidelijker te worden? Misschien wel, maar dan moet men de moed hebben om deze redenering volledig door te trekken. Zegekreten omwille van de splitsing van BHV enerzijds maar anderzijds elke verwijzing naar de veel te hoge prijs hooghartig naast zich neerleggen, getuigt niet van een relativerende redelijkheid, integendeel. Enerzijds, anderzijds mag dan wel een geruststellende nuancering zijn, als symbool voor de besluitvaardigheid is het maar niks. Rustige vastheid? Precies dat is wat velen CD&V kwalijk nemen: dat de partij nergens nog voor staat en altijd maar schippert tussen België en Vlaanderen, tussen sociale en economische argumenten, tussen gedogen en een goed begrepen tolerantie, tussen belastingen en besparingen. En uiteindelijk zich altijd opnieuw laat ringeloren – om de lieve Belgische vrede – door een politieke minderheid waarvan ik steeds meer de indruk krijg dat deze (Franstalige partijen) uitvoering geven aan een egoïstische gemeenschapsgebonden agenda waarbij Vlaanderen moet verarmen zodat het niet meer in staat is om nog eisen te stellen. Dat daarbij heel België kapseist zal hen een zorg wezen; CD&V in een suïcidaal verhaal? Après nous le déluge.
In dS reageerde een lezer (Koen S.) als volgt: Met alle respect voor iedereen zijn overtuiging en opvoeding, maar hoe lang gaan we ons nog laten bedotten, voorliegen door de CD&V en bij uitbreiding alle traditionele partijen? (…) België is een land dat aan elkaar hangt met compromissen. Akkoord dat je niet alles kan krijgen, maar zou het werkelijk zo een groot verlies zijn indien iedere regio zijn verantwoordelijkheid zou mogen krijgen en naar eigen inzichten, maar belangrijker nog, volgens eigen culturele waarden en normen eigen beslissingen nemen? Je kan er gewoonweg niet om heen dat als alles een compromis is, niets nog inhoud heeft en dat de verschillen zo groot zijn dat er nog weinig te verzoenen valt.
Een andere lezer (F. Dubois) schreef het zo (en kreeg hiervoor de steun van maar liefst 340 pro-stemmers; wellicht een record): CD&V had een programma, goedgekeurd door haar eigen leden, eigen congres en voorgelegd aan de kiezer: Vlaams en confederalistisch. Alles zou naar de deelstaten gaan en zij zouden autonoom beslissen wat ze nog samen zouden doen. Na de verkiezingen gooiden Wouter en co hun programma in de vuilbak, verkochten hun ziel voor het Arko smeergeld, zadelde ons op met 74 miljard euro garanties en zorgde voor een grote doofpot door het weigeren van een echte onderzoekscommissie en we kregen een Vlaamse minderheidsregering zonder enige Vlaamse legitimiteit. Vanackere, goed voor 18.000 stemmen, werd vice-premier en Dewever, goed voor 800.000 stemmen werd gewipt. De CDV gaat electoraal zwaar betalen en daar kan geen enkele naamsverandering of herbronning iets aan veranderen. (…) Het is niet omdat je de mensen voor dommeriken neemt, dat ze ook dommeriken zijn.
 
Zie: zij doen het nog altijd!
Dat ondertussen de partijpolitieke belangen verder door de regeringspartijen vertaald worden in postjes voor de eigen achterban en een PS-vriendschap volstaat om een voorkeurbehandeling te krijgen haalt nauwelijks de Vlaamse kwaliteitskranten. Verwacht het onverwachte, maar niet dat men de uitwassen van de Belgische ziekte aan de kaak zou stellen. In een ongemeen strenge maar heel terechte kritiek heeft Rik Van Cauwelaert (Knack) het over het vervroegd pensioen van gewezen ambassadeur Pierre-Dominique Schmidt, nochtans veroordeeld wegens valsheid in geschrifte en cocaïnebezit en -gebruik. Zijn conclusie: kennelijk zijn sommige Belgen gelijker voor de wet, zeker als ze PS-bescherming genieten. Wie herinnert zich in dat verband nog dS waar Mia Doornaert, zelf graag geziene gaste in de Belgische ambassade te Parijs, Schmidt verdedigde en dS op de voorpagina (29 sep 2007) blokletterde: ”Ambassadeur Schmidt verlaat Parijs definitief”. Op eigen verzoek zo liet ze weten. Alleen het woord “omstreden” in de subtitel deed vermoeden dat er iets aan de hand was. Wat een verschil met de behandeling door dS van de directeur van het Vlaams Huis in New York (zie dS 31 aug 2009 en volgende). Eveneens graag geziene gast in de Parijse ambassade: kunstpaus Wim Delvoye. Meteen wordt duidelijk waarom deze zo denigrerend doet over zijn eigen Vlaamse gemeenschap en het jammer vindt dat wij niet allemaal Frans spreken. Ondertussen is het ook voor vakbondstopmannen niet ongebruikelijk om te gaan spelevaren aan de Azurenkust op uitnodiging van Albert Frère. Neen, beste lezers, denk niet dat de “verdedigers van de kleine man” afkerig zijn van het grootkapitaal.
 
Uitspraak van de week:
Leo , Neels, Media-en Communicatierecht Leuven en UAntwerpen (over het gebruik van het woord allochtoon) Maar om woorden vrij en goed te kunnen kiezen, moeten ze wel bestaan, daarin zit het zwaktebod van de hoofdredactie van DM: voor pennenridders is vermijding van discriminatie een nobel doel, en het weglaten van woorden een verkeerd middel.
Bart Brinckman in dS: “Het blijft dan ook een raadsel waarom een Open VLD-kopstuk zoals Guy Verhofstadt de partij van De Wever steeds opnieuw in extreemrechtse hoek plaatst. Het nationalisme veroordelen omdat er racistische uitwassen bestaan, blijft intellectueel even bekrompen als het afwijzen van seks omdat pornografie en verkrachting een realiteit vormen.”
Pjotr
Anders Gelezen