13 november 2012

Paranormale evenwichtsoefeningen


MEDIA EN POLITIEK   ANDERS GELEZEN
Evenwichtige oefeningen?
Ik ben de tel kwijt, zo dikwijls wees ik al op het pervers evenwicht tussen fiscale en sociale fraude. Maar dat kan verkeren, want het evenwicht dreigt te worden verbroken. Het kind van deze even perverse (af)rekening wordt de hardwerkende spaarzame landgenoot. Dat de regering het knap lastig heeft om zoveel geld te vinden teneinde een begin van orde op zaken te stellen in de staatshuishouding kan ik begrijpen. Vooral omdat men onbekwaam is om grondige hervormingen door te voeren en het evenwicht  eerder cosmetisch bedoeld is: om het evenwicht tussen de politieke belangen te vrijwaren. Dat vooraanstaande ondernemers staatsecretaris John Crombez als staatsgevaarlijk beschouwen lijkt erop te wijzen dat het de verkeerde kant opgaat. Eens anders lezen.
Laten we even de redenering en de zegebulletins van de regering Di Rupo volgen en toegeven dat er tot nog toe vooral bespaard werd, zo’n slordige 7 à 8 miljard euro. Dringt zich dan niet de vraag op of het gaat om geld dat gedurende de voorbije decennia over de balk werd gegooid en daarom nu pijnloos kan geschrapt worden? Het bewijs uit het ongerijmde van het verkwistend beleid van de federale regeringen in de afgelopen decennia? Maar ze kunnen zich natuurlijk vergissen. Misschien wou men met de evenwichtige oefening vooral via lasten op het rijkere deel van de bevolking meer evenwicht creëren tussen rijken en armen? Helaas blijkt dat niet de juiste conclusie te zijn, zoals verder blijkt, want de kloof wordt niet kleiner en de armen niet minder arm. Uit wat nu bekend is wordt duidelijk dat men vooral niets wil doen aan de dieperliggende oorzaak van het begrotingsprobleem en de staatsschuld: de vraag waarom de staat zoveel geld nodig heeft? Is het niet opmerkelijk dat alle traditionele politieke partijen (waarschijnlijk door hun afhankelijkheid van de conservatieve zuilen) voorbijgaan aan een duidelijke maatschappelijke evolutie: namelijk dat de bevolking minder overheidsbeslag in plaats van meer belastingen vraagt.
De kritiek van liberaal Lorin Parys (dS 8/11) laat aan duidelijkheid niets te wensen over: “Ter herinnering, in onze federale verkiezingscampagne hebben we drie beloftes gemaakt: geen nieuwe belastingen op werken, sparen en investeren. Sindsdien hebben we lijdzaam toegekeken hoe we bedrijfswagens meer hebben belast, de roerende voorheffing hebben opgetrokken en de notionele intrestaftrek minder voordelig hebben gemaakt. Kort samengevat, nieuwe belastingen op werken, sparen en investeren. Net het omgekeerde van wat we beloofd hadden en niet echt stichtend voor onze geloofwaardigheid.” Maar ook nu ziet het ernaar uit (dS 13/11) dat vooral belastingen en “andere maatregelen” de hoofdmoot (2,2 miljard van de 3,45 miljard euro) uitmaken van de begrotingsopmaak 2013.
België is een misleidend statistisch kader
Professor Frank Vandenbroucke (sp.a), zowat de (academische) god aan wiens woorden niet kan en mag getwijfeld worden kwam samen met Bea Cantillon tot de vaststelling dat België het niet zo goed doet. In zijn studie over “de actieve welvaartstaat, opnieuw bekeken”, komt hij tot de vaststelling dat vooral jongeren dreigen te verarmen. De naam ben ik vergeten maar onlangs schreef iemand dat België geen banaal landje mocht worden zoals Denemarken. Maar uit de studie blijkt net dat dit banaal landje, Denemarken, inzake jongerenarmoede tot de beste behoort terwijl het zoveel hippere België onderaan bengelt. Erger vind ik echter dat de bijgeleverde statistieken – waarover VDB nauwelijks durft uit te weiden -   een andere veel belangrijker werkelijkheid duidelijk maakt: dat statistieken over de  “Belgische” situatie irrelevant geworden zijn omdat ze niet langer overeenstemmen met de werkelijkheid in de verschillende gewesten. Voor Vlaanderen is de situatie helemaal niet zo erg, terwijl in Wallonië de situatie veel erger is dan uit de statistieken blijkt en in Brussel is de situatie noch min noch meer rampzalig. Misschien zouden al die Bekende Belgen eens moeten uitleggen hoe deze gegevens te rijmen vallen met hun uitspraken over Brussel als bron van de Vlaamse welvaart. De statistieken sporen wel met wat Rik Van Cauwelaert ooit schreef over Brussel: een leugen in stand gehouden door subsidies.
Over Brussel nog dit (dS 13/10 “Boerentram, duur plan): in de grootstedelijke regio wil men de boerentram opnieuw laten rijden tussen Brussel en Ninove, Boom, Heist-op-den-berg en Tervuren. Er zullen ongetwijfeld voor en tegenstanders zijn, maar die laatste zijn eerder zeldzaam te lezen in een krant als dS. De commentaar van Klaas De Brucker is daarom vermeldenswaardig: “De boerentrams brengen de pendelaars niet alleen sneller Brussel in, maar ook sneller Brussel uit. (…) De stad zal leeglopen, alleszins ontvlaamsen en ook ontfransen. Men kan dat natuurlijk counteren door tegelijk een actief grootstedenbeleid te voeren gericht op onder meer stadsvernieuwing en -verfraaiing. Maar heeft men dan goed nagedacht over het totale kostenplaatje op lange termijn? Anders gelezen: zijn dat de juiste projecten waarvoor wij zoveel belastingsgelden willen voor vrijmaken? Zouden we niet beter investeren in de verspreiding van arbeidslocaties naar Vlaams Brabant?
Vakbonden tegen eenheidsdenken: of de wereld op zijn kop
In een opiniebijdrage (dS) schrijft Bruno Verlaeckt, Voorzitter Algemene Centrale ABVV Antwerpen-Waasland, dat “Elk dossier – hoe pijnlijk ook voor de slachtoffers – is nuttig voor de propagandisten van dit eenheidsdenken om hun credo ‘minder staat, minder collectief, meer privé-initiatief’ te ondersteunen. (…) En zo is Vlaanderen stilaan op weg om inderdaad te verworden tot het naoorlogse Wallonië, waar het oude aristocratische familiekapitaal wegtrok en niet meer investeerde in nieuwe domeinen. De voorbije jaren heeft het nieuw Vlaams kapitaal echter te veel belegd in beursbubbels en casinobanken in plaats van in de industrie en tewerkstelling. Anders gelezen: Die laatste bedenking zou ik graag eens ontkend/bevestigd zien door een studie. Maar dat neemt niet weg dat de vakbonden omwille van hun vastgeroeste Belgischgezinde maatschappijvisie en hun soms kortzichtige acties niet direct aanzetten tot investeren.
Over staatsteun gesproken: een attente lezer stuurde mij volgend bericht: (gelezen op 07/11 in de krant): de Europese Investeringsbank heeft een financiële steun toegekend van 100 miljoen euro voor de modernisering van een Ford-fabriek in Turkije. Die fabriek zal straks de Ford Transit vervaardigen nadat de huidige fabriek in Engeland is gesloten en al het personeel afgedankt. Lenin heeft ooit gezegd "de kapitalisten zullen ons nog het touw verkopen waaraan we ze zullen ophangen".
Paul Magnette schrijft in dS (13/10) een column over het assistanaat (zeg maar de sociale fraude in Wallonië) en de mythe – volgens recente studies van de KUL en ULB - dat dit de socialistische partij zou ten goede komen. Klopt niet beweren deze geleerden. Anders gelezen: Magnette en de academici gaan voorbij aan het blote feit dat de werkeloosheid in Wallonië al zeer lang woekert en in diezelfde periode de PS aanhang niet verminderde. Hoe verklaart men dit dan? Een vraag die tijdens het lezen van zijn column bij mij  opkwam: een van de pijlers van de PS is de FGTB-vakbond die werkloosheidsuitkeringen mag uitbetalen en daaraan geld verdient; hoe meer werklozen hoe meer winst. Wil Magnette eens proberen om deze opdracht af te pakken van een organisatie zonder rechtspersoonlijkheid? Voor alle duidelijkheid: vakbonden zijn nodig om de werkende mensen te verdedigen, niet om geld te verdienen aan de werklozen!
Uitspraak van de week
Jan Callebaut (in DM column): “Obama zal in de eerste plaats moeten verzoenen. Maar hoe doe je dat als haat extreme vormen aanneemt? Antwerpen is bijzonder klein bier vergeleken bij Obama's Amerika. Toch zullen we de lessen kunnen gebruiken. De grimmigheid van een duale maatschappij staat heel België te wachten. 2012 bracht het voorgerecht, maar het hoofdgerecht van 2014 zal het bipolaire karakter van dit land veel nadrukkelijker nog blootleggen. Onze politici zijn het grondig met elkaar oneens over de oplossingen om uit de crisis te geraken. Terwijl we wellicht álle remedies nodig zullen hebben om nog maar een begin van oplossing te hebben.”
Bart Sturtewagen (dS 12/11); over het Dexia debacle): “Er zullen in de begroting 2013 en nog vele jaren nadien zware offers worden gevraagd van alle burgers in dit land. Het is ontzettend bitter dat dat in hoge mate moet dienen om de gevolgen van schandelijk gedrag in de financiële sector te delgen. Het zou nog bitterder zijn als achteraf zou blijken dat we onder invloed van Franse chantage bovendien een oneerlijk groot deel van die last moeten dragen.” Anders gelezen: Sturtewagen gaat hier voorbij aan het politieke wanbeleid van de regering. Dat verwerpelijk gedrag van de bankiers mag niet de indruk wekken dat zij de voornaamste oorzaak zijn van de bovenmatige staatsschuld. Zoals we weten kwam die er immers vanzelf en zal die ook vanzelf weer weggaan …
Pjotr
Anders Gelezen