29 december 2012

In de luwte van het aflopend jaar




Media en Politiek     Anders gelezen
 
Naar jaarlijkse traditie sluit Anders Nieuws af met een overzicht, geschreven in de luwte van het aflopend jaar. Nog nooit had ik het zo moeilijk om mij los te maken van de actualiteit; de kerstboodschap van de koning. Maar bij nader toezien, leek dit kerstincident mij perfect geschikt als illustratie voor het voorbije politiek jaar.
2012 valt samen te vatten in twee woorden: puin ruimen. Daarenboven overheerste het onbehaaglijk gevoel dat de politieke wereld blijft rijden in het donker zonder antwoord op belangrijke uitdagingen. De media waren daarbij niet altijd behulpzaam, niet zozeer door wat ze schreven maar vooral door wat ze niet schreven. De culturele elite liet wel luidruchtig van zich horen. Met schimpscheuten en neerbuigende opinies etaleerden zij hun morele superioriteit. Dit is Belgenland anno 2012, waar de wereld op zijn kop staat: een koning die verdeeldheid zaait en een voetbalvedette die oproept tot eendracht. Beide hebben ze wel veel gemeen: ze voelen zich thuis in een socialistisch gedomineerde denkwereld, vertoeven meer in het buitenland dan in eigen land, zijn beide schatrijk  en zijn het levend bewijs dat de juiste genen (zelfs niet noodzakelijk een gave) volstaan.
Verdeeld België, vooral een morele kwestie
De kortstondige heisa rond de kerstboodschap van de koning is enkel het laatste “wapenfeit” van een mediagesteunde verdeel en heers politiek die sinds het aantreden van Di Rupo legio is in Belgenland. Aan de ene kant De Wever en Vlaamsgezind Vlaanderen die zich geviseerd voelen (dat is niet hetzelfde als zich aangesproken voelen) en de traditionele Vlaamse partijen die in een georkestreerde actie de kerstboodschap willen bagatelliseren. Hiermee aantonend hoe hulpeloos ze binnen deze regering zijn. Wie dacht ook weer dat een Franstalige premier tot meer inschikkelijkheid zou geneigd zijn? Een foute redenering zoals onder meer blijkt uit deze koninklijke boodschap. Eens anders lezen.
Laten we teruggaan naar eind 1999 begin 2000. Toen was er heel wat heisa omwille van de regeringsdeelname van de extreemrechtse partij van Haider in Oostenrijk. België speelde haantje de voorste tijdens de EU-revolte tegen deze democratische en louter binnenlandse aangelegenheid, die later door drie Europese Wijzen als ongegrond werd gekwalificeerd. De reacties vanuit België zorgden ervoor dat ons land in Wenen zichzelf isoleerde van de andere EU-landen die heel wat gematigder waren in hun beoordeling en uitspraken. De belangrijke rol die Verhofstadt hierbij speelde (maar nooit aan het licht kwam) mag ons niet afleiden van de essentie, namelijk dat enkel de Franstalige politici – onder meer buitenlandminister Louis Michel en defensieminister André Flahaut - deze gelegenheid aangrepen om via een totaal ongenuanceerde en zelfs onbeschofte aanval de ganse Oostenrijkse bevolking te kwalificeren als onverbeterlijke nazi’s. Toen ik vanuit Wenen deze visie probeerde te nuanceren kreeg ik de niet mis te verstane wenk van de hoogste militair om mij gedeisd te houden, want, zo liet hij mij weten, deze aanval was vooral bedoeld voor intern gebruik; lees een aanval op de Vlaamse fascisten/nationalisten. Wie dus denkt dat Di Rupo twaalf jaar later slechts een “uitschuiver” kan verweten worden is naïef. De in Franstalige kringen gekoesterde dwanggedachte dat heel veel Vlamingen neigen naar een Vlaamse versie van een (fascistische) dictatuur en de “Verlichting”niet bijzonder genegen zijn, kan enkel begrepen worden als een uiting van hun morele superioriteit. Wie denkt dat het superioriteitsgevoel van de Franstaligen enkel berust op de suprematie van hun taal, dwaalt. Hopelijk zal deze kerstboodschap van Di Rupo sommigen onder ons wakker schudden.
Dat de belangrijkste verantwoordelijkheid ligt bij Di Rupo, pleit de koning niet vrij. Immers, hij heeft het initiatiefrecht om een eigen visietekst op te stellen en hem “ter goedkeuring” voor te leggen. Het is dus wel degelijk zijn mening die op papier stond en uitgesproken werd. Dat zijn aanval gericht was op de al of niet omfloerste nationalisten – die overigens niet voor de eerste maal geviseerd worden - is zo evident dat enkel naïevelingen of ter kwader trouw zijnde partijpolitieke opponenten dit zullen ontkennen. De verwijzing naar de jaren dertig en de collaboratie is als een wonde die nooit mag geheeld worden. Het incident wordt helemaal Belgisch wanneer de traditionele Vlaamse partijen bij monde van hun partijvoorzitters laten weten zich niet geviseerd te voelen. Is er een mooier bewijs voor hun kortzichtigheid? De koning mag dus aan politiek doen zolang zijzelf zich maar niet aangesproken voelen. Overigens begaan ze hiermee een tweede fout die hen binnenkort heel zuur kan opbreken: zo geven ze aan dat hun eigen (wegsmeltende) Vlaamsgezinde achterban, die zich wel geviseerd voelt, “quantité négligeable” is. Waarvan akte.
De denkwereld van de Parti Socialiste
Opnieuw verwijs ik naar een voorbeeld uit de tijd dat ik in Wenen verbleef. Toen jaren na de onafhankelijkheid van Oostenrijk (het einde van de bezetting in 1955) een Sovjetpoliticus Wenen bezocht, werd hij ingewijd in het westers communisme dat Oostenrijk politiek kenmerkte gedurende vele jaren. Hij was verbaasd over de verregaande macht van de regerende socialistische partij en zei – volgens een officiële bron – dat zoiets zelfs in het marxistisch Sovjetregime niet mogelijk was. De macht van de socialistische partij (gedeeld met de christendemocraten die blijkbaar overal zo wendbaar zijn om de macht te delen) strekte zich uit over de belangrijkste levensvraagstukken van de bevolking: werken en wonen. Ambtenaren worden aangesteld en bevorderd op basis van hun partijaanhorigheid. Een (sociale) woning in Wenen (en de hoofdsteden van de deelstaten) was een partijpolitieke zaak. Is dat niet net wat ook de Parti Socialiste nastreeft in België? De politisering van de ambtenarij? De almacht van de partij (via hun eigen zuilen) in het verdelen van sociale voordelen allerhande? Hun verstikkende macht over de media? Vooral dit laatste is zeer belangrijk om elke echte oppositie zoveel mogelijk te fnuiken. Daarom kunnen Di Rupo en Co niet begrijpen dat de media in Vlaanderen aandacht schenken aan de Vlaamsgezinde strekking. Dat zou in Wallonië nooit kunnen en nog minder in die zogenaamde multiculturele hoofdstad van Franstalig België. Over Verlichting gesproken!
Is het niet opvallend hoe schizofreen hun discours over de verlichting en hun afkeer van de dictatuur is, terwijl ze het monopolie van de macht over individuen doelbewust nastreven en deze levensvisie soms op ondemocratische manier (als een minderheid) opleggen? Is de “Verlichte inspiratie” niet in tegenspraak met hun maatschappijvisie waarin de maakbaarheid als ideaal wordt voorgesteld aan een bewust onmondig gehouden bevolking? Slecht onderwijs wegens te gevaarlijk? De PS wil niet dat de mensen nadenken, ze moeten in de pas lopen en wanneer een vooraanstaand Vlaamse ondernemer het heeft over een marxistisch beleid van Di Rupo, dan is dat niet alleen beperkt tot de economische parameters van het beleid, maar van het gehele beleid. Overigens las ik dat Vlamingen meer geneigd zouden zijn tot "Gelijkheid" en de Franstaligen meer belang hechten aan het "Vrijheidsideaal". Ook dat klopt slechts ten dele want steeds ondergeschikt aan de almacht van de partij. Waar de PS voor staat is de corporatistische "Fraternité des camarades", Gelijkheid en Vrijheid zijn slechts instrumenten ten dienste van het Herrenvolk, dat net als in het marxistisch systeem geen zier geeft om zij die een gevaar zijn voor hun hegemonie. Andersdenkenden, zoals de Vlaamsgezinden, moeten met alle middelen bestreden worden.
Een jaar Di Rupo
Wie kritiek heeft op de regering is populistisch. Toegegeven, deze regering wordt door de wereldwijde crisis gedwongen om het populistisch beleid van de voorbije decennia (vooral maar niet alleen tijdens de periode van Paars leefden we boven onze stand en waren vreemdelingen vooral electoraal welkom) om te buigen. Er was inderdaad heel wat vet dat kon weggesneden worden zonder dat de bevolking onmiddellijk iets voelde. Maar er zijn ook heel wat nepmaatregelen die alleen maar de problemen voor zich uit schuiven. Zo bijvoorbeeld bij Defensie waar meer als 60 miljoen van de opgelegde 100 miljoen euro besparingen enkel een verschuiving zijn van aankopen naar volgend jaar. Precies alsof er volgend jaar meer ruimte zal zijn. Overigens, is het iemand opgevallen dat in de kerstboodschap van de opperbevelhebber van de Belgische strijdkrachten voor het eerst sinds jaren (of zelfs ooit) soldaten in buitenlandse operaties niet belangrijk genoeg waren voor een bemoedigend woord? Een veeg teken van de huichelachtige belangstelling voor de gewone mensen. Nog een uitschuiver of gewoon een gebrek aan empathie?
Populisten
Dat men De Wever en weldenkend Vlaanderen stigmatiserend bestempelt als populisten is een zwakteargument. Waar De Wever naar toe wil is duidelijk: doen wat anderen beloofden maar uit een totaal misplaatste calimerohouding telkens weer inslikten. Het confederalisme van CD&V met veel poeha aangekondigd in Kortrijk zijn we niet vergeten en om het geheugen even op te frissen, een vermelding uit de conclusies van het VLD-congres november 2002: “De VLD wil een beter statuut voor Vlaanderen door de definitieve keuze voor een confederaal model. Het zwaartepunt komt bij de deelstaten te liggen die bepalen welke bevoegdheden ze aan het federale niveau laten. (…) Taalfaciliteiten moeten uitdoven. (…) Elk bestuursniveau krijgt de volledige fiscale autonomie. (…) De bescherming van de positie van het Nederlands in Vlaanderen, in België en in Europa is een belangrijke taak van de overheid.”
Is het niet bizar dat net deze twee regeringspartijen vandaag N-VA demoniseren en wegzetten als populisten, terwijl zij ooit zelf zo’n “populistisch” programma voorstonden. Kan er iemand mij zeggen welk communautair programmatorisch verschil in de weg staat van een Vlaams front? Het enige argument dat ik vanuit de traditionele partijen hoorde was dat het niet haalbaar was want – en nu komt hét argument - “de Franstaligen willen het niet”. Terwijl een klein kind weet dat zelfs de machtigste PS nooit dit project kan tegenhouden als drie Vlaamse politieke partijen samen dit voorstel verdedigen. Helaas, de calimero’s laten zich als kleine kinderen uiteenspelen door Di Rupo en het francofiele establishment. Waarvan nu geweten is dat ook de koning daartoe behoort.
Zondebokken
Is iemand die misbruiken aanklaagt een ruziezoeker die leeft van zondebokken? Volgens Di Rupo en de koning blijkbaar wel, want de staatsschuld is toch niemands fout en zal ook wel vanzelf weggaan? Dat een massa reacties in de media de handel en wandel van de koning op de korrel nemen lijkt mij in de gegeven omstandigheden zelfs heilzaam. Een andere zaak is of Bart De Wever die overstelpt werd door boze reacties ook de woordvoerder van deze frustraties moest zijn. Gwendolyn Sturtewagen vinden alvast dat wederzijdse aanvallen niet helpen. En ja, misschien had  De Wever zich beter beperkt tot wat politiek wel belangrijk is en een parlementaire discussie waard is: of een koning die zo’n lage dunk heeft van een deel van de bevolking – het doet er zelfs niet toe met hoevelen ze zijn - nog een actieve rol mag spelen bij regeringsonderhandelingen? Ook in deze discussie moeten de traditionele partijen net als N-VA kleur bekennen. De gehoorde reactie als zou dat nu niet aan de orde zijn bewijst alvast hun  onwil om een zindelijk debat te voeren op basis van argumenten.    
Wat mij  echter het meest stoorde in deze “kerst”boodschap was de verwijzing naar de zondebokken in combinatie met de jaren dertig. Men moet geen historicus zijn om te beseffen wat het betekent: dat volgens beide heren de Vlaamsgezinden vandaag  van Walen en vreemdelingen zondebokken maken, net zoals de Duitsers dat met joden en zigeuners deden in de jaren dertig.  Dergelijke associatie zelfs maar suggereren getuigt van kwaadwilligheid en veroordeel ik met het grootste misprijzen als populisme van de ergste soort. Alleen, in België anno 2012 heten dergelijke boodschappen politiek correct te zijn.
Een gelukkig Nieuwjaar.
Pjotr
Anders Gelezen