18 april 2013

Moderne kruisvaarders


 


MEDIA EN POLITIEK   ANDERS GELEZEN
Desinformatie kan soms grappig zijn. “Meerderheid wil af van maaltijdcheques” kopt dS (12/04), met daaronder “CD&V, SP.A en Open VLD zijn ervoor gewonnen om het geld van maaltijdcheques in de toekomst op de rekening van de werknemer te storten.” Zelfs wanneer dS géén cijfers gebruikt zitten ze er nog naast. Maar de meest toegepaste vorm van desinformatie is ongetwijfeld de censuur. Het niet publiceren van informatie om redenen die alleen de redacties/journalisten van de krant, het weekblad of TV station kunnen verklaren. Dat lezers daarom steeds meer belangstelling hebben voor alternatieve informatiekanalen hebben de “grote media” voor een stuk aan zichzelf te wijten. Lokale en regionale bronnen leveren heel dikwijls interessante achtergrondinformatie op. Nieuwe websites wereldwijd maar ook in Vlaanderen bieden een rijke aanvulling op het dikwijls te oppervlakkig traditioneel aanbod. Dat er soms kwakkels de ronde doen is jammer – iedereen laat zich daar wel eens aan vangen – maar doet geen afbreuk aan de sterke inhoudelijke informatie. En dan was er nog de heisa veroorzaakt door Vlaamse moslimstrijders in Syrië. Anders Gelezen.
Misleiding
Dikwijls ontstaat het probleem bij de misleidende informatie die de politieke wereld verspreidt. Een van de typische kenmerken van een Belgisch compromis is dat het zo complex is dat een eenvoudige lezing niet mogelijk is. Ook niet “anders gelezen” kan worden behalve door specialisten. Een mooi staaltje hiervan is de nieuwe kieswetgeving die “eventueel wel eens” van toepassing zou kunnen worden na de verkiezingen van 2014. Professor Hendrik Vuye slaagde erin om de compromistekst te decoderen. Het resultaat is een perfect voorbeeld van wat Gaston Eyskens ooit zei over Belgische compromissen, dat het compromis van een paard een dromedaris maakt. Daarom in extenso deze zeer interessante bijdrage in bijlage aan deze Anders Gelezen.
Ook Bart Sturtewagen beseft dat de institutionele hervormingen op niets trekken en schrijft: “We hebben een overheid die voortdurend hervormd wordt en na iedere hervorming weer wat ingewikkelder in elkaar steekt.
Wie dus dacht dat na deze staatshervorming de deelstaten meer echte autonomie krijgen  heeft pech. Zo stond in DT (10/04) te lezen: “Gisteren werd de overheveling van het arbeidsmarktbeleid geregeld. We volgen scrupuleus het regeerakkoord, al proberen de Franstaligen daar altijd wel wat van af te knijpen, zegt een partijvoorzitter. In het regeerakkoord werd al vastgelegd dat de regels van het arbeidsrecht en de sociale zekerheid sowieso federaal blijven, evenals de voorzieningen voor sociaal overleg en het loonbeleid. Maar de deelstaten krijgen wel de volle (sic) beslissings- en uitvoeringsbevoegdheid om de beschikbaarheid van werklozen te controleren, en de bijbehorende sancties op te leggen. De federale overheid blijft wel bevoegd voor het normatief kader, voor de definitie van een passende betrekking, het actief zoekgedrag, de controle en de sancties. Gisteren werd verder afgebakend wat dat normatief kader precies inhoudt. (…) De overheveling van de bijbehorende budgetten en de eventuele saneringsoperatie, als dat geld niet volstaat om het beleid zonder meer verder te zetten, komt aan bod bij de bespreking van de nieuwe Financieringswet. Daarover bestaan nog geen teksten. Het is wachten op een budgettaire simulatie van de FOD Financiën.
Aanval als misleiding?
Er werd nogal wat afgeschreven over de aanval van Peter Dedecker (N-VA) op het ACW. Wie zich geroepen voelde om het ACW te verdedigen kreeg daartoe ruim de kans in de media en ook het wederwoord werd niet doodgezwegen. Maar over de klacht van het ACW tegen Dedeckere was het zoeken naar duidelijke informatie. Opnieuw was het Hendrik Vuye die onder de titel “Hoe vrij is het politiek debat?” (in maandblad Doorbraak.be) een analyse maakte van deze aanklacht. Even meelezen: “Nu kan men moeilijk ontkennen dat er over het ACW een maatschappelijk debat aan de gang is. Al evenmin kan men ontkennen dat het ACW onder meer een politieke organisatie is. ACW tracht invloed uit te oefenen op de politieke besluitvorming. Meer nog, hoewel ACW op zich geen politieke partij is, zijn er zelfs ministers en parlementsleden met een ACW-etiket. Dit laatste wordt noch door het ACW, noch door de betrokken politici ontkend. Enkel een dwingende maatschappelijke noodzaak kan in deze hypothese een beperking van het vrije politieke debat rechtvaardigen.
Hij geeft meteen twee sprekende Europese voorbeelden: Het arrest "Brasilier tegen Frankrijk" (2006) betreft een politicus die Jean Tiberi, de vroegere burgemeester van Parijs, beschuldigt van verkiezingsfraude. Brasilier wordt veroordeeld tot een symbolische euro. Het Mensenrechtenhof oordeelt dat zelfs dergelijke lichte veroordeling een inbreuk uitmaakt op de vrijheid van meningsuiting, daar dit een ontradend effect heeft. In de toekomst zullen politici misschien minder geneigd zijn tussen te komen in het maatschappelijk debat. Of de veroordeling burgerrechtelijk, dan wel strafrechtelijk is speelt hierbij geen rol. Beide soorten veroordelingen hebben een afschrikkend effect.
De zaak "Renaud tegen Frankrijk" (2010) gaat over de veroordeling van een politicus wegens lasterlijke aantijgingen ten opzichte van een andere politicus. Ook deze veroordeling kan volgens het Mensenrechtenhof niet door de beugel. Wanneer het gaat om het vrije politieke debat, dan geniet de vrijheid van meningsuiting een grote bescherming. Ook scherpe bewoordingen vallen nog steeds onder de vrijheid van het politieke debat. Dit is des te meer het geval wanneer het gaat om het politieke spel tussen oppositie en meerderheid. (Alle geciteerde arresten zijn beschikbaar op de webstek van het EHRM: http://hudoc.echr.coe.int)
Het ziet er naar uit dat het ACW vanuit haar paternalistische verontwaardiging (al even) voortvarend was met de beschuldiging aan het adres van Peter Dedecker. Voor een beginnend politicus ongetwijfeld afschrikwekkend, maar ten langen leste zal ook in dit dispuut een Belgisch einde gebreid worden.   
Moderne kruistochten
Waar is de tijd dat Kruisvaarders naar het Heilige Land reisden. Het dorpje Dürnstein in Oostenrijk werd wereldberoemd door de gevangenneming van terugkerend kruisvaarder en Engelse koning Richard I. Dankzij het herkennen van een melodietje door zijn minstreel Blondel werd hij er ontdekt en na betaling van losgeld vrijgelaten. Anno 2013 goed voor dagelijkse toeristen. Met een dankgebed vanwege de Vlaamse pastoor van het schattige azuurblauwe kerkje. 
In de vorige eeuw waren er huurlingen die ook vanuit Vlaanderen hun krijgskunsten verkochten aan duistere machten in Midden Afrika. En wie in de clinch lag met het Belgisch gerecht sloot aan bij het “Vreemdelingenlegioen”. Werd daar veel kabaal over gemaakt?
In de recentste conflicten stellen we vast dat zelfs legers steeds meer beroep doen op huurlingen (netjes verpakt in een commercieel kleedje) om bepaalde opdrachten te vervullen. En terwijl de herkenbare “geüniformeerde” krijgers veilig achter hun scherm zittend het ene telegeleide projectiel na het andere afschieten, zijn het totaal onherkenbare “special forces” die zorgen voor de laatste informatie en desnoods de klus ter plekke afmaken. Men zou heimwee krijgen naar de oude krijgskunst waar men zijn tegenstanders kon herkennen vooraleer mekaar af te maken.     
Vandaag zijn het jihadisten (moslimkruisvaarders) uit alle windstreken die een Arabische Lente willen “installeren” in Noord Afrika en het Midden Oosten. Daaronder salafisten wiens maatschappelijke visie botst met onze Westerse beschaving. Maar toch dringen sommigen, zoals Guy Verhofstadt, aan om hen wapens te sturen. Laat ze toch eens hun eigen Heilige Oorlog uitvechten als ze dat willen. De internationale gemeenschap kan geen kant kiezen en doen ze het toch dan kunnen ze geen VN mandaat krijgen wegens in botsing met het principe van neutraliteit. Enkel “peace enforcement” kan, maar wie daaraan begint weet niet waar het zal eindigen. Heeft Verhofstadt daar zin in? Wat wel noodzakelijk is: humanitaire hulp.
 
Citaten van de week
Jef Lambrecht (gewezen VRT journalist en Midden Oosten specialist) over de Arabische lente: "Niet iedereen was overtuigd van de goede afloop. Alleen was die visie taboe en bleven we langer in het sprookje geloven dan goed was. Gebeurtenissen worden verzwegen of opgeklopt, gissingen deden zich voor als waarheid. Een van die fata morgana's, de opstand van het geweldloze volk tegen de brutale verdrukker, vervaagde langzaam maar zeker. De conclusie was ontnuchterend.”
Yves Desmet DM: “De afgeschafte kijkbelasting is nooit gecontesteerd, de gratis bussen werden dan weer als symbool gezien van een overheid die te veel boven haar stand leefde, en middelen verkwistte die de hardwerkende Vlaming maar moest blijven ophoesten. Vandaar dat het verzet ertegen zo groot en emotioneel bleef. Eigenaardig genoeg vooral bij die Vlamingen die maar al te graag rondrijden op een wegennet waar ze gratis op mogen rijden, omdat ook dat wegennet uit de algemene middelen gefinancierd wordt.” Anders gelezen, Dat de kijkbelasting ten goede kwam aan alle Vlamingen en de bussen alleen aan Hasseltse reizigers is een detail waar Desmet naast keek. Een schoolvoorbeeld van selectief denken van de hoofdredacteur van een “kwaliteitskrant”.
Hendrik Vuye (in Doorbraak): “Een meester-loodgieter uit Vilvoorde - die weliswaar ook bijklust in raden van bestuur en het Europees parlement - stelde in zijn politiek testament dat een compromis maar mogelijk is als elke partij bereid is voor een deel haar eigen logica te verlaten, om elementen van de logica van de gesprekspartner te integreren en omgekeerd. Dit is hier perfect gebeurd. De tegenstanders van samenvallende verkiezingen hebben een deel van de logica van hun gesprekspartners - de voorstanders - aanvaard. En omgekeerd, deden de voorstanders hetzelfde. Het resultaat is dan maar wat het is. Logisch hoeft het niet te zijn, coherent al evenmin. Het compromis werd bereikt: samenvallende verkiezingen, maar niet op dezelfde dag. Driewerf hoera!  Alhoewel. Is het te gewaagd om te denken dat het net dit soort van absurde politieke akkoorden is dat de burgers van de politiek heeft vervreemd.”
Pjotr