25 april 2013

Rechtvaardige fiscaliteit

MEDIA EN POLITIEK   ANDERS GELEZEN
Rechtvaardige fiscaliteit, het klinkt zo vanzelfsprekend en het wordt dé verkiezingsslogan voor politieke partijen die niets te winnen hebben bij communautaire thema’s. Helaas zullen ze ook in deze materie botsen op de tegenstelling tussen Links en Franstalig en Rechts en Vlaams. Waarom zou het opeens anders kunnen als ze reeds decennialang dit probleem onopgelost voor zich uit schoven? Dan maar verder sukkelen en dit België oplappen op de vertrouwde manier: met kleine stapjes, de koterij herschilderen in een ander kleur zodat er toch iets te zien is. Voorbeschouwing bij de verkiezingscampagne van 2014, Anders Gelezen.
Dubbele tegenstelling dé uitdaging in 2014
Voor de nieuwe PS voorzitter, Paul Magnette, is met zijn eerste partijcongres de verkiezingsstrijd begonnen. In LLB heeft men het over een machtige machine die zich in gang trekt. Rechtvaardige fiscaliteit klinkt uit zijn mond voorspelbaar (dS 22/04): “Maar als het gaat over fiscaliteit en de privileges van de rijken, dan zullen we nog eens zien. Want wij willen een belasting op de grote vermogens, een minimumbelasting voor grote ondernemingen en een plafond op de toplonen en bonussen in alle bedrijven.”  In Knack klinkt het nogal populistisch: "Onze burgers zijn woedend op de multinationals die banen schrappen, op de banken, de fraudeurs, de knoeiers. Het socialisme is het kind van de woede". Wie hier even bij stilstaat kan niet anders dan deze sloganeske benadering kortzichtig vinden. Toch zal het dat zijn waarmee de PS kan scoren in Wallonië. Kortetermijnpolitiek op kosten van de Vlaamse “rijken” doen het daar goed.
Voor sp.a zou deze tegenstelling een zegen moeten zijn, ware het niet dat ze ter linker zijde door Groen en PVDA dreigen voorbijgestoken te worden voor thema’s die ze omwille van de machtsdeelname verwaarloosden. Zal de aangeboden Waalse kameradenkus – Magnette wil ook het debat voeren in Vlaanderen – helpen om te bewijzen dat Vlaanderen ook van sp.a is? Ooit kregen ze steun van Nederlandse socialisten en dat bekwam hen alvast niet zo goed. Vande Lanotte deed met zijn uitspraak over Vlaanderen wat hij beloofde: niet spreken over N-VA. Blijft de vraag wie sp.a kan overtuigen met een programma dat de welvaartcreatie in Vlaanderen niet echt vooruit helpt?
CD&V voorzitter, Wouter Beke, stuurt Kris Peeters de baan op en laat eveneens weten dat voor hem de fiscale hervorming belangrijker is dan een communautaire hervorming. Dat de stem van het ACW intern zeer luid zal klinken is evident. Terwijl andersom, CD&V politici steeds minder kunnen profiteren van haar zuilen. Het een en het ander zal geheid zorgen voor wrevel bij de Rechtse (en Vlaamser ingestelde) verkozenen en leden. Het is en blijft een splijtzwam die moeilijk te overbruggen valt. Komt daarbij dat het ACV met zijn recente weigering om ook N-VA te betrekken bij haar beleidswensen (zelfde statuut voor bedienden en arbeiders) een toenadering tussen CD&V en N-VA niet verkleint, integendeel. Voor Open VLD wordt in verkiezingstijd waarschijnlijk duidelijker dat ze na de verkiezingen meer steun zullen krijgen van N-VA dan van de huidige Vlaamse coalitiepartners.
Wat geldt voor de PS in Wallonië is ook waar voor N-VA: de twee tegenstellingen versterken mekaar en passen in éénzelfde Vlaamse boodschap: laten we elk ons eigen beleid voeren en alleen nog samen doen waarover we het eens zijn.
Uit de eerste koortsopstoot moeten we vooral onthouden dat er bij de volgende verkiezingen twee mekaar versterkende tegenstellingen voorop zullen staan in de debatten: de communautaire én de Links/Rechts tegenstelling. In Wallonië heeft men daar geen last mee maar aan Vlaamse kant wordt het liplezen bij CD&V en Open VLD. Kan Gwendolyn Rutten met de verzamelde adelbrieven van Di Rupo I naar de verkiezingen stappen zonder duidelijk te maken dat ze met de linkser (en arroganter) PS van Magnette voortaan geen zaken wil doen en de partij haar liberale ziel na de verkiezingen geen tweede keer zal verkopen aan de PS?
Maar het belangrijkste dat helaas (nog) niet aan bod kwam: Rechtvaardige fiscaliteit begint met efficiënt bestuur en een performante administratie.

De koterijen oplappen
Dat het huidig beleid moeilijk als doortastend kan bestempeld worden viel enkele journalisten en opiniemakers op. Ten minste voor zover de redactie nog plaats over had na de ongelooflijke aandacht voor het Boomse hoofddoekenincident.
Van Guy Tegenbos (dS) krijgt Vande Lanotte een standbeeld. “Sinds hij minister van Economie werd, is hij in zijn eentje en hoogstpersoonlijk het land, onze economie en de concurrentiekracht van onze bedrijven aan het redden.” Sarcasme, zo blijkt, waarna de ontnuchtering volgt: “Dat is waar de Belgische politici en ook de sociale partners goed in zijn: iets wat fundamenteel fout in elkaar zit, zo sterk bijvijlen en aanpassen dat een aantal van de negatieve effecten ervan een tijd weggewerkt wordt. Iets dat verouderd is, afbreken en volgens een nieuw concept herbouwen, dat lukt niet.” Zijn conclusie: “Maar toch is dat niet meer de manier waarop de Vlaming nog bestuurd wil worden.”
Soms zijn het partijgenoten, zoals CD&V’er Robrecht Bothuyne in dS, die het eigen beleid (hier over de te hoge energieprijzen) onderuit halen: “Het plafonneren van die heffingen (op elektriciteit) moet gezinnen en bedrijven extra zuurstof geven, want niet de stroomprijzen zelf zijn te hoog, ze zijn bij ons zelfs lager dan in de buurlanden, maar door allerhande energieheffingen is de eindprijs uiteindelijk toch hoger dan elders. (…) Met de energieheffingen worden vandaag niet alleen de certificaten voor zonnepanelen betaald, maar ook allerhande andere sociale en milieuvriendelijke beleidsmaatregelen. Helaas zo besluit Robrecht Bothuyne: “Na een beperking van de energieheffingen zal daar een andere financiering voor gezocht moeten worden.” Vestzak, broekzak.
Rik Van Cauwelaert (DT) heeft het over de truuk met de experten waardoor het probleem van de pensioenen van de regeringstafel verdwijnt tijdens de verkiezingsperiode. RVC: “Een expertengroep kreeg van vice-premier en minister van Pensioenen Alexander De Croo de opdracht de toekomst van het pensioensysteem uit te tekenen. Die groep moet tegen het voorjaar van 2014 oplossingen aanreiken voor het vergrijzingsvraagstuk. Oplossingen waar, zo geeft minister De Croo grif toe, nooit echt naar werd gezocht.” Hij besluit zijn bijdrage als volgt: “Het terugdringen van de staatsschuld, het stutten van de sociale zekerheid, het terugschroeven van de energiefactuur en het herstel van de concurrentiekracht, het kan allemaal geen jaren meer wachten tot een volgende federale regering het daar eens over geraakt. Daarover ging het gesprek van afgelopen vrijdag tussen Vlaams minister-president Kris Peeters, die in het buitenland steevast op de Belgische loonkosten wordt aangesproken, en federaal premier Elio Di Rupo, die kennelijk geketend zit aan de electorale bezwaren die staan tussen economische noodzaak en daad. Door het federale getreuzel met problemen als de vergrijzing en het herstel van de concurrentiekracht dreigt de zesde staatshervorming achterhaald te zijn nog voor ze door het parlement geraakt.”
Enkele cijfers
DM: Het tekort op de federale begroting bedroeg eind vorig jaar 3,9 procent van het Belgische bruto binnenlands product (bbp). Dat blijkt uit de definitieve cijfers die het Europees statistisch bureau Eurostat. De staatsschuld kwam op 31 december 2012 uit op 99,6 procent van het bbp. Inzake schuldgraad doen enkel de probleemlanden (Ierland, Portugal, Italië en Griekenland het slechter dan  België. In euro nam de staatsschuld toe met 18,9 miljard in 2009, 13,4 in 2010, 13,7 in 2011 en met 14,8 miljard in 2012. Deze toename werd “gerealiseerd” zonder Vlaanderen maar wel met medewerking van Brussel en Wallonië. De schuldgraad van 99,6 % van het BNP betekent in centen, 375,4 miljard euro. In dS waren ze hooguit een artikel in de financiële rubriek waard. In de rubriek ‘binnenland’ staat het nochtans vol levensbelangrijke zaken als daar zijn: hoofddoeken, de Leuvense ring, strooizout, fietsstraat in Brussel, het aantal ruiters in de koninklijke escorte, enz.
Citaten van de week
Carl Devos (UGent) (in interview dS online over het Boomse hoofdoekenbesluit): “Ik wil er toch op wijzen dat elke partij het moeilijk heeft met dit debat rond integratie, rond de hoofddoek, rond de radicalisering van sommige jongeren. Die discussie over verscheidenheid kunnen de partijen niet met hun klassieke ideologie de baas. Ook CD&V en Open VLD hebben het hoofddoekenverbod in Boom gesteund. Ook in die partijen leeft de discussie dus.” Anders Gelezen, is dit de relativerende afsluiter nadat Devos uitsluitend negatieve vragen over N-VA diende te beantwoorden. Journalist van dienst “BBD”.
Johan Vande Lanotte: “Vlaanderen is ook van ons.” Anders Gelezen, zeker en vast Oostende & off-shore Johan!
dS: Achter de Griekse werkloosheidsstatistieken gaan bloedstollende verhalen schuil. De schrijver Christoforos Kasdaglis brengt ze aan de oppervlakte.
Dimitris  Ik behoor tot de generatie van euro-werklozen. Dat is zo helder als wat: 1,5 miljoen werklozen, alleen al in euro-Griekenland. Mijn grijnzende nationale en Europese redders zien bezuinigen als enige oplossing. Maar wat zij verder ook verkondigen, ze kunnen me niet meer overtuigen. Want mijn bezuinigingen betekenen dat ik niets meer te eten heb, terwijl hun bezuinigingen gewoon een beetje minder winst inhouden dan wat hun beloofd was door hun zakelijke adviseurs, een stelletje zogenaamd goed opgeleide opportunisten, calvinistische slavenhandelaars. Als je met een lege maag denkt, zie je de dingen duidelijker. Hoe het allemaal begonnen is? Ik was een euro-lekkerbek. Ik wilde niet toegeven hoe armzalig mijn samenleving is. Eigenlijk wilde ik het seksisme in de Griekse koffiehuizen niet erkennen, noch het gebrek aan goed onderwijs op de Griekse scholen, noch het blinde Griekse rechtssysteem, zelfs niet de geschiedenis van de burgeroorlog die mijn grootouders nog hebben meegemaakt.
Het kon me allemaal niets schelen. Waarom niet? Omdat ik het westerse model aanbad, omdat ik Europa als een paspoort voor een Nieuwe Wereld zag. Het Oosten zag ik als ver van mijn bed en minderwaardig. De Balkan als niets meer dan een stukje folklore.
De website ‘Dagboek van een werkloze' vindt u op: http://imerologioanergou.gr
Jaak Peeters: “Het lijkt wel telepathie. Op het ogenblik dat in deze blogreeks een artikel verscheen onder de titel “een volk kan wel vergaan”, waarin onder meer werd gewezen op de schadelijke gevolgen van het opzwellen van Brussel tot Europese hoofdstad, verscheen in Humo II een weergave van de opvattingen van Eric Corijn over Brussel. Deze man vindt hierin dat Brussel al langer niet meer de stad van twee cultuurgemeenschappen is , maar een kleine wereldstad met een internationaal georiënteerde economie. Dus moet Brussel, dat over enkele jaren 200.000 inwoners meer zal tellen, kunnen uitbreiden en uitgroeien tot een wereldstad, die overeenkomt met de beruchte Metropolitan Region van de zesde staatshervorming, waaraan de christendemocraten, volkomen onbegrijpelijk overigens, hun medewerking verlenen. In die enkele zinnen verraadt de Brusselaar Corijn de ware bedoelingen achter die Metropolitane Regio, bevestigt hij de Vlaamse onderschikking aan de Franstalige dominantie in Brussel en geeft hij voedsel aan de Franstalige eis tot uitbreiding van Brussel.”
Pjotr,
25 april 2013