09 september 2013

Liberale arrogantie en het Syrisch kruitvat


MEDIA EN POLITIEK   ANDERS GELEZEN


  

N-VA woordvoerder Karel De Gucht


 
Wie verstandig is gebruikt degelijke argumenten en wie daarenboven ook eerlijk is, laat  andersdenkenden toe dezelfde argumenten te gebruiken. 

Wanneer men het beschavingsniveau van iemand kan afmeten aan zijn omgang met andersdenkenden, dan was de ronduit boerse manier  waarop Karel De Gucht in Reyers Laat omging met de Menense burgemeester, veelzeggend. Volgens politoloog Carl Devos in De Zevende Dag zelfs absoluut ‘not done’. Laat mij het houden bij één klein voorbeeld van hoe De Gucht zijn ‘tegenstander’ ridiculiseert. Hij vraagt haar of iemand die 'Coulier' noemt zijn naam dan nog mag uitspreken in het Frans of dat het ook in het Nederlands moet zijn. Verder zal u mij niet kwalijk nemen dat ik weiger hem nog meer publiciteit te gunnen.
 
Maar met zijn interview over de crisis in dS (7/09) deed De Gucht een uitspraak die ook de beste N-VA woordvoerder niet zou kunnen verbeteren. Ten minste wanneer de gebruikte argumenten van De Gucht niet enkel geldig zijn in Europa maar ook in België. Even de Belgische versie meelezen:
“Maar als je ziet welke inspanningen België de jongste paar decennia voor Wallonië heeft gedaan, kun je toch moeilijk zeggen dat we vrekkig zijn geweest? Het Amerikaanse Marshallplan na de Tweede Wereldoorlog was goed voor 2 procent van het toenmalig bruto Europees product, en eenmalig. Al een paar decennia geven wij (de transfers)  4 % procent van het Brussels-Waals bruto regionaal product (samen 152 miljard euro in 2010) aan de Franstaligen, onder meer via structuurfondsen. Wat is er met al dat geld gebeurd? Dat is toch een interessante vraag? De hoofdverantwoordelijke voor het Waalse drama is de politieke elite daar. De manier waarop die regio mismeesterd werd, is indrukwekkend. Kunnen we meer doen voor Wallonië dan we al gedaan hebben? Ook in 2014 zal er bijkomende hulp nodig zijn. Maar in crisistijden zijn er ook limieten aan de solidariteit die andere regio’s willen betonen.” Einde Belgische lezing citaat.
 
Een aandachtige lezer zal gemerkt hebben dat deze tekst correct is maar de namen veranderd werden: ‘België’ in plaats van ‘Europa’ en ‘Brussel-Wallonië’ in plaats van ‘Griekenland’. De Gucht bewijst hiermee dat hij niet enkel lomp kan zijn maar ook nog met oogkleppen rondloopt. Selectief gebruik van argumenten, enkel wanneer ze passen in zijn argumentering, is géén blijk van grote intelligentie, eerder van bekrompenheid. Ook hier is de uitspraak van de (volgens De Gucht ‘geboren liberaal’) Bracke correct: de werkelijkheid is de grootste supporter van de Vlaamsgezinden. Zou Karel De Gucht daarom postuleren voor de functie van N-VA woordvoerder?
 
Een lezer vroeg zich af waarom de journalisten Bart Beirlant en Bart Brinckman niet de reactie hadden om hem te vragen of zijn verwijt aan Griekenland ook niet paste voor de situatie in België? Bart Beirlant had de eerlijkheid om mea culpa te slaan “het zou een goede vraag geweest zijn, moet ik erkennen. Maar noch mijn collega Brinckman noch ikzelf hebben de alertheid gehad om de vraag te stellen”.
Deze bijdrage verscheen reeds in de Bron: http://de-bron.org/content/n-va-woordvoerder-karel-de-gucht
 

Syrië, van oudsher een kruitvat


 
 De burgeroorlog in Syrië die zoveel internationale beroering veroorzaakt is geen echte verrassing. Toen de Westerse Mogendheden de kaart van het Midden Oosten hertekenden hielden ze onvoldoende rekening met de interne verdeeldheid onder moslims.
 
Dat Syrië vandaag de internationale gemoederen beroert en de oorlogstaal het haalt op diplomatie is opgewarmde kost. Dat bewijst een brief die de grootvader van Assad schreef in 1936 aan de toenmalige Franse premier Leon Blum (zoon van Joodse ouders). Hoewel we de authenticiteit van de brief niet kunnen garanderen, is de inhoud ervan volgens kenners wel een goede weergave van wat er in die periode leefde. 
 
De ondertekenaars van deze brief, vooraanstaande Alawieten, pleiten om, bij het hertekenen van de grenzen, Syrië op te splitsen, zodat de  Alawieten (waartoe de familie Assad behoort) een eigen staat zouden krijgen. Zij vreesden immers dat het religieus fanatisme van de soennieten het einde van de Alawieten zou betekenen. Deze angst was niet zonder grond want het soennitische religieus geweld tegen de vreedzame Joden in Palestina was een afschrikwekkend voorbeeld. Is dat een verklaring voor de hardnekkigheid waarmee huidig president Bashar Hafiz al-Assad de rebellen bekampt?
Hierna volgt een uittreksel (in vrije vertaling) uit deze brief: 
Geachte heer Leon Blum, premier van Frankrijk.
In het licht van de onderhandelingen die worden gevoerd tussen Frankrijk en Syrië, willen wij – de leiders van de Alawieten in Syrië – respectvol de volgende punten onder uw aandacht en die van uw partij brengen:
1. De Alawieten zijn nog nooit overheerst door de soennitische moslims.
2. De Alawieten worden als ketters beschouwd door de islamitische godsdienst. Daarom vragen wij u om het vreselijke, verschrikkelijke lot te overwegen dat de Alawieten te wachten staat als ze gedwongen bij Syrië worden gevoegd. [Volgens de Islam heeft een afgod-aanbiddende ketter de keuze, zich bekeren tot de islam, of anders moet hij worden gedood.]
3. Parlementaire controle zou slechts een façade zijn, zonder enige effectieve waarde. De waarheid zal zijn dat het bestuur zal worden beheerst door religieus fanatisme dat zich zal richten op de minderheden.
4. De geest van fanatisme en bekrompenheid – waarvan de wortels diep in het hart steken van de Arabische moslims tegenover al diegenen die geen moslim is – is de geest die voortdurend de islamitische religie voedt. Daarom is er geen hoop dat de situatie zal veranderen. Als het mandaat wordt beëindigd, zal dood en vernietiging de minderheden in Syrië bedreigen, ook als vrijheid van meningsuiting en godsdienst zouden zijn afgekondigd.
Zelfs vandaag de dag zien we hoe de islamitische inwoners van Damascus de Joden – die onder hun bewind leven – dwingen om een document te tekenen waarin het hen wordt verboden om voedsel te sturen naar hun Joodse broeders die lijden in Palestina.
De situatie van de Joden in Palestina is het beste en meest concrete bewijs van het religieuze probleem onder de islamitische Arabieren naar mensen die niet bij de islam horen.
Die goedbedoelende Joden hebben de islamitische Arabieren cultuur en vrede gebracht, en rijkdom en voorspoed naar Palestina, ze hebben niemand kwaad gedaan en ze hebben zich niets met geweld toegeëigend.
En toch hebben de moslims hen de heilige oorlog verklaard en hebben zij geen aarzeling om hun kinderen en hun vrouwen af te slachten, ondanks het feit dat Engeland in Palestina zit en Frankrijk in Syrië.
Daarom wacht een zwarte toekomst de Joden en de andere minderheden als het mandaat wordt beëindigd en islamitisch Syrië wordt verenigd met islamitische Palestina.
Die vereniging is het uiteindelijke doel van de islamitische Arabieren.
 
5. Wij waarderen uw vrijzinnige opvattingen bij het verdedigen van het Syrische volk en uw wens om hun onafhankelijkheid te realiseren, maar Syrië is op dit moment verre van het verheven doel dat u nastreeft, want Syrië is nog steeds gevangen in de geest van religieus feodalisme.
 
6. U wilt mogelijk de rechten van de Alawieten en andere minderheden garanderen in een verdrag, maar wij benadrukken dat contracten geen waarde hebben in de Syrische islamitische mentaliteit. Wij hebben dit gezien in het verleden, met het verdrag dat Engeland sloot met Irak, dat de Irakezen verbood de Assyriërs en de Yezidi’s af te slachten.
 
De Alawieten, die wij, de ondergetekenden, vertegenwoordigen, schreeuwen naar de regering van Frankrijk en de Franse Socialistische Partij, en verzoekt hen om haar vrijheid en onafhankelijkheid binnen haar kleine grenzen te garanderen.
[Getekend door:] Aziz al- Agha Hawash , Mahmud Agha Jadid , Mahmud Bek Jadid , Suleiman Asad [de grootvader van Bashar], Suleiman al- Murshid , Mahmud Suleiman al- Ahmad.
 
Tegen het licht van deze historische argumenten is de reactie van de internationale gemeenschap moeilijk terug te voeren tot een strijd voor meer democratie en meer menselijkheid. De verwijzing naar de arbitrair vastgelegde landsgrenzen is niet zonder belang en zou onder meer Frankrijk moeten aanzetten tot meer bescheidenheid. Daarnaast is er uiteraard de factor economie, nu sommige gebieden die toen ‘van weinig economisch belang waren’, nu wel potentieel hebben of reeds een belangrijke bron van inkomsten zijn.
Kenmerkend voor het verkrampt internationaal politiek klimaat (ten aanzien van de Islamitische regimes) in het Westen is dat  men zoveel belang hecht aan het gebruik van chemische wapens (een inbreuk tegen het internationaal recht en dus te behandelen als een oorlogsmisdaad voor een internationaal tribunaal, net zoals de slachting van Srebrenica in Bosnië Herzegovina, juli 1995) maar voorbijgaat aan het duizendmaal groter aantal slachtoffers van religieus geweld in de ganse regio dat nooit stopte en nog heel lang dreigt door te gaan.
 
Dat, met hulp van een internationale interventie,  de installatie van een soennitische regime in Syrië zou leiden tot meer democratie, durft zelfs de meest pro-islam gezant niet gezegd hebben. Behalve misschien Guy Verhofstadt.
Deze tekst verscheen eveneens in de Bron: http://de-bron.org/content/syri%C3%AB-van-oudsher-een-kruitvat
 

Citaten van de week


 
dS: Zouden we dat ooit geweten hebben zonder Edward Snowden? “De technieken worden door de NSA baanbrekend genoemd en moesten daarom absoluut geheim blijven. Telkens wanneer u online bankiert of winkelt, verschijnt er een slotje bovenaan in het scherm. Het teken dat de hele transactie beveiligd is. Hoewel internetbedrijven altijd beweerd hebben dat niemand aan de informatie over die financiële transacties of aankopen kan, blijkt dat niet het geval te zijn. De Britse en Amerikaanse inlichtingendiensten hebben de afgelopen jaren flink geïnvesteerd om de codetaal waarin die gegevens doorgestuurd worden, te leren ontcijferen. Dezelfde techniek wordt ook voor e-mail-, telefoon- en chatverkeer, en medische dossiers gebruikt”.
 
Guy Tegenbos in dS (7/09): “De experts van het World Economic Forum die afgelopen week hun competitiviteitsindex bekendmaakten, stellen ook andere rangordes op. Onder meer een rangorde van landen naargelang van de afwezigheid van favoritisme in de politiek. België staat daarin 26ste, ver achter landen waarin het zich wil herkennen. Dat wil de Vlaamse kiezer niet meer. Die wil propere politiek. Een aantal politici en waarnemers doet nog alsof dat favoritisme ‘overal’ domineert, alsof het ‘normaal’ is. Zij dwalen. Het is niet ‘normaal’. Bijna nergens in de beschaafde wereld is het zo erg als hier. En het hoeft niet zo te zijn. Politiek kan ook zonder favoritisme en politieke benoemingen”. Anders gelezen, zeg dat Guy Tegenbos het gezegd heeft!
 
Karel De Gucht in dS (7/09) over N-VA: “Hun hele redenering staat of valt met het bewijs dat onafhankelijkheid een voorwaarde is om er economisch weer goed voor te staan in Vlaanderen. Dat is een stelling die je kunt afbreken en tot puin kunt herleiden”. Anders gelezen, N-VA kan de stelling van De Gucht gemakkelijk onderuithalen als ordinaire bangmakerij wanneer men in 2014 de invulling van artikel 35 van de Grondwet eist. Of is de invulling van grondwettelijke bevoegdheden ook separatisme?
 
Siegfried Bracke (over het debat tussen John Crombez en Jan Jambon in De Zevende Dag): “Ik wil het overigens nog niet eens hebben over Crombez’ uitlating dat de N-VA de partij is van de working poor. Dat is van het niveau als zeggen dat de SP.A de partij is van de non-working poor. Wat een onzin, twee keer. En wat voor onzindelijke redeneringen toch. (…) Voor de aardigheid heb ik gemeten dat in de 7eDag Crombez 34 % meer aan het woord was dan Jan Jambon. Ik ga daar niet uit afleiden dat Crombez gewonnen heeft, of dat het Jambon aan argumenten ontbrak. Of dat de VRT een rood nest is, en Ivan De Vadder de uitvoerder van een groot complot. Dat soort gedachten laat ik voor mijn vriend John”.Toch vind ik niet dat John Crombez een intellectuele charlatan is. Wat hij dan wel is? Ik denk daarover na. U ook, neem ik aan. Al is dat niet hét grote punt…
 
Pjotr