31 december 2013

In de luwte van het aflopend jaar


Met onze beste wensen voor

een hartverwarmend en  uitdagend 2014 



MEDIA EN POLITIEK   ANDERS GELEZEN


 

 

Naar jaarlijkse gewoonte is het opnieuw tijd om even achterom te kijken. Wat was er in de media en de politiek zo belangrijk voor ons. Maar het mag ook een persoonlijke toets hebben. Want of we het nu willen of niet, we hebben veel gemeen en lezen soms teksten die zo herkenbaar zijn in ons eigen leven.

 

2013 was vooral opvallend door al wat niet gezegd noch geschreven werd.

 
Over de informatie die de Amerikaanse veiligheidsdienst NSA verzamelde werd aanvankelijk met heel veel gedruis gesproken en nog meer poeha geschreven. Verontwaardiging alom, vooral uit landen waar de eigen inlichtingendiensten goede contacten onderhouden met deze Amerikaanse inlichtingen- en veiligheidsdiensten. Net als sneeuw voor de zon verdween de belangstelling en slechts sporadisch hoorden we hier of daar nog iets dat dan meestal ook nog ver van ons bed was. We leven in een ‘snelle’ maatschappij waar alles  vluchtig wordt. Vlaanderen maar ook gans Europa is apathisch geworden voor alles wat niet past in het eigen plaatje. We aanvaarden dingen die we niet moeten aanvaarden.
 
Ook de eigen media laten heel veel onbesproken. Niet omwille van een monstercomplot maar gewoon omdat de redacties onderbemand zijn om kwaliteit te kunnen leveren. Voeg daar de zelfcensuur van de individuele journalist aan toe, die wel weet wat ‘zijn redactie’ al of niet belangrijk vindt en we zitten opgescheept met ongeloofwaardige media. Het verklaart alvast het succes van de snelgroeiende online nieuwsmedia die net deze informatie brengen waar de traditionele redactie niets over schrijven, of vooral ‘passende’ meningen aan bod laten komen.
 
Een mooi voorbeeld was de eerste kersttoespraak van Koning Filip. Hij hield zijn toespraak niet enkel in drie verschillende talen maar gebruikte deze taalverscheidenheid om elk ‘volk’ te bedienen op zijn wenken. De vermelding ‘Franse gemeenschap’ in het Nederlands werd zo in het Frans de ‘Fédération Wallonie-Bruxelles’. Nochtans een ongrondwettelijke benaming. Gevraag naar commentaar reageerde Pierre-Emmanuel De Bauw, Directeur Media en Communicatie van het Koninklijk Paleis, “dat vanuit de wens om het 'gangbare taalgebruik' onder de Franstaligen te volgen! …  Contact met enkele Vlaamse journalisten die de toespraak positief beoordeelden leerde dat geen enkele de Franse tekst gelezen had. (link http://de-bron.org/content/koning-philippe-negeert-de-grondwet ). Is dat geen mooi voorbeeld van de Belgische werkelijkheid? Een land met twee afzonderlijke democratieën? De grondwet een vodje papier voor de Franstaligen maar niet wanneer Vlamingen op hun rechten staan. Dan eist men een grondwetswijziging waarop eveneens een stevige Franstalige grendel zit.

 

2013 was het jaar waarin de traditionele partijen beseften dat de Vlaamse grondstroom hen dreigt links te laten liggen.

 
Dat oppositiepartijen zich in de aanloop naar de verkiezingen bezinnen is een vast ritueel. Het moet zuurstof geven voor de lange spurt naar de verkiezingen. In 2013 voelden blijkbaar ook de regeringspartijen de noodzaak om zich te herbronnen. Regeringspartijen die zich verontschuldigen voor het gevoerde beleid. Regeringsleden die de schuld in de schoenen schuiven van de (in Vlaanderen vermaledijde) PS maar verder onmachtig het PS dictaat ondergaan. Het resultaat is precies wat men niet wou: verder aanmodderen en de complexiteit van het compromis accepteren zonder dat er ten gronde iets verandert. Meer geld voor de regio’s maar zonder homogene bevoegdheden. Brussel nog  minder Vlaams dan voor de hervorming. Maar federaal blijft de politieke macht stevig in handen van een almachtige Franstalige minderheid. Politieke solidariteit?
 
De media staan voor een belangrijke test. Brengen ze afstandelijk nieuws en zorgen ze voor correcte informatie of laten ze verder opiniemakers met een duidelijke voorkeur hun gang gaan? Bieden ze een forum voor manipulaties of zorgen ze zelf voor een correcte duiding en analyse? Durven ze voorbij de waan van dag kijken? Verdedigen ze een divers en zelfstandig Vlaanderen of blijft het aanschurken tegen de Belgische vetpotten?
 
Onze hoofdstad, Brussel, is zo’n belangrijk onderwerp waar de media vooral uitblinken door er niet over te spreken of te schrijven. Ze laten liever Belgischgezinde en  francofiele opiniemakers aan het woord. Recentelijk deed Philippe Van Parijs een oproep ‘om van Brussel te houden’. Maar wat blijkt? In januari wordt, mede onder zijn impuls, een colloquium gehouden met als onderwerp ‘de financiering van Brussel’. Hou van Brussel betekent dus geld voor Brussel.
 
Nochtans staat er voor Brussel veel meer dan de financiering op het spel. Brussel moet vooral een fundamentele keuze maken voor de komende decennia: tussen de hoofdstad zijn waar Vlamingen zich thuis voelen en het Vlaamse verleden met al zijn prachtige monumenten gekoesterd wordt, of een multiculturele stad worden waar minaretten onze kathedralen verdringen en onze rijke christelijke cultuur enkel nog beleden wordt in catacomben. Waar de rechtstaat vervangen wordt door de sharia.
 
Het is een schande dat de Brusselse politici die decennialang de plak zwaaiden over deze oorspronkelijk Vlaamse stad, ook vandaag nog liever minaretten toelaten dan dat Brussel (het Brussels electoraat) zou vervlaamsen. Het zou ontluisterend zijn om, na het ondergaan van de verfransing, nu ook nog mee te werken aan de islamisering van onze hoofdstad. Brussel heeft geen nood aan francofiele kapitalisten maar aan zelfbewuste Vlamingen die van hún stad houden.
 

Het is maar om te lachen

 
De krant De Tijd had voor zijn lezers een cadeautje in petto: de 50 kwaadste columns van Koen Meulenaere, alias Kaaiman, gebundeld in een gratis boekje.
 
In het ‘Woord vooraf’ schrijft Isabel Albers, hoofdredacteur van de krant het volgende: “Elke dag geven we Koen Meulenaere in De Tijd vrij baan om in die soms schier onverdraaglijke nieuwsstroom tegen de schenen te stoppen. Als Kaaiman hakt hij ongenadig in op de zwakke flank van al wie zich sterk waant”. Ze besluit met volgende zin: “Niets is zo pikant als zotte dingen met zo’n ernstig gezicht te behandelen, dat niemand opmerkt dat het maar een grap is”.
 
Is het niet opmerkelijk dat de hoofdredacteur van een kwaliteitskrant het nodig vindt om de satirische columns van Meulenaere af te doen ‘als een grap’?
 
Daarom, mocht ik voor de Vlaamse geschreven pers één wens doen voor 2014, dan wel deze: dat Isabel Albers en al haar collega-hoofdredacteurs zich niet genoodzaakt voelen om zich te verontschuldigen voor de waarheid (ook al wordt die in de beste traditie van de satire overdreven) en deze te herleiden tot ‘zotte dingen’, tot ‘een grap’. Integendeel ik hoop in 2014 dat wat Kaaiman schrijft overgenomen wordt door journalisten die de zelfcensuur durven overstijgen.  Journalisten die hun werk belangrijker vinden dan hun imago van Bekende Vlaming en zich niet langer laten ringeloren door een allesverstikkend politiek-correct denken. Opdat Kaaiman in De Tijd en in alle Vlaamse kranten en weekbladen overbodig wordt!
 

Lonely but not alone

 
Tenslotte maakte volgend interview indruk op mij.
 In Terzake (13/12) haalt de gewezen Zuid-Afrikaanse minister van buitenlandse zaken onder Mandela, R.F. Botha, een anekdote aan. Toen Mandela scheidde van zijn vrouw Winnie belde hij Botha op om zijn verdriet te delen. Botha begreep hoe eenzaam Mandela zich voelde, en antwoordde Mandele 'you are lonely but not alone'. Waarop Mandela volgens Botha in tranen uitbarstte. Zo zie je maar dat iemand die 27 jaar gevangenis overleefde zonder bitterheid, toch heel eenzaam kan zijn in volle vrijheid. 
Beste lezers, deze anekdote zal voor sommigen onder u helaas ook een bijzondere betekenis hebben. Daarom wil ik afsluiten met deze hopelijk aanstekelijke woorden: Ware vriendschap is veel meer dan enkel de mooie momenten delen.

 
Pjotr