24 januari 2014

De Belgische paringsdans en Vlaamse verdeeldheid

 

MEDIA EN POLITIEK - ANDERS GELEZEN

 

De Belgische paringsdans

 

Op zaterdag mochten we de paringsdans bewonderen die CD&V-voorzitter Wouter Beke en PR-voorzitter Charles Michel opvoerden in DS (18/01). In zijn commentaar bestempelt Karel Verhoeven deze dans terecht als een ‘bijzonder spektakel’. Nieuw dat twee verschillende politieke families over de taalgrens heen zich aan elkaar klinken vooraleer de kiezer gekozen heeft.
 
De reden voor deze premature liefdesverklaring is uiteraard de N-VA-mantra dat een PS regering (waartoe zij momenteel ook behoren) slecht is voor Vlaanderen. Met hun alternatief stellen zij voor om een federale regering te vormen zonder N-VA en PS, want zo beweren ze unisono: ‘N-VA en PS blokkeren enkel onze toekomst’. Nochtans is de argumentatie van beide voorzitters niet gelijklopend.
 
Charles Michel kon het de dag erop in ‘De Zevende Dag’ niet over zijn lippen krijgen om te aanvaarden dat N-VA een gelijklopend liberaal programma heeft. Zijn afwijzing berust enkel op het separatisme waarvan hij N-VA beschuldigt.
 
Voor Michel en álle Waalse partijen is N-VA wel terecht de vijand nummer een. Want alleen N-VA (en VB) wil hun dominant beleid doorbreken. Confederalisme is voor de Franstaligen des duivels, want zo worden de grendels doorbroken. N-VA durft politieke solidariteit eisen zonder bijkomende financiële solidariteit. Terwijl de traditionele partijen het gebrek aan politieke solidariteit afkochten en dat duidelijk willen blijven doen.
 
Wouter Beke zou als voorzitter van een door de zuilen (ACV, CM, …) gedomineerde partij meer problemen moeten met het liberale programma van de MR. Dan zijn er met de socialisten betere zaakjes te doen. De boodschap van Beke kan men dus lezen als een recuperatie van de N-VA-mantra: wij zijn ook tegen de PS.
 
In tegenstelling tot de MR maakt het CD&V electoraat van Kris Peeters, zich heel wat minder zorgen over het communautair programma van N-VA. Integendeel, een nieuw kartel met N-VA zou volgens Stefaan Declerck (en nog anderen) welkom zijn. Maar dat is het andere CD&V dat evenmin sociaal-economisch spoort met de ACW-vleugel.
 
Dit onderscheid inzake motivatie, brengt ons bij het ware doel van deze paringdans: de wederzijdse politiek solidariteit om verder samen de Belgische macht te delen. Alleen is er nog dat akkefietje: de verkiezingen op 25 mei eerstkomend.
 
Zouden Beke en Michel echt denken dat een parlementaire meerderheid kan gevormd worden zonder de N-VA (die waarschijnlijk de grootste partij wordt van België) en zonder de PS? Vanzelfsprekend weten ze wel beter. Maar deze poging tot het ‘verbelgischen’ van de kiesstrijd dient daar niet voor, het moet vooral de aandacht afleiden van het ware probleem, namelijk dat de Vlaamse partijen in Di Rupo I zich door hun deelname afhankelijk hebben gemaakt van de Franstalige steun. Het moet verdoezelen dat na de verkiezingen deze partijen, desnoods versterkt met Groen, absoluut geen probleem zullen hebben om een federale regering te vormen met de PS, maar wel met de N-VA. Alleen Di Rupo zal de PS moeten offeren. Maar ook dat zal geen obstakel zijn voor de nieuwe voorzitter, Paul Magnette.
 
Deze paringdans kreeg zelfs een leuk vervolg tijdens de daaropvolgende zondagse ‘Zevende Dag’. Het interview diende duidelijk om Open VLD te paaien. Ze moeten aan de Melsensstraat 34 heel ongelukkig geweest zijn met deze paringsdans. Daarom ook dat hij tijdens het interview (net zoals Open VLD) verklaarde het nationalisme te haten.  Lenniks’ ere burgemeester Willy De Waele, nog altijd Open VLD’er, doorprikte deze electorale grootspraak in een brief die meteen ook komaf maakt met het Franstalig nationalisme dat heel wat imperialistischer en nefaster is voor de communautaire vrede. Aanbevolen lectuur voor moedige niet-Flaminganten.
 
Beke liet nadien optekenen dat CD&V "nog altijd een federale regering met een meerderheid aan Vlaamse kant wil, maar daarvoor ligt de bal in het kamp van de N-VA."  Hiermee aangevend dat het in elk geval niet de schuld zal zijn van CD&V mochten ze toch in een federale regering met een Vlaamse  minderheid stappen. En eigenlijk heeft hij gelijk, want zelfs met een Vlaamse meerderheid blijft het in het federale België  een geblokkeerde meerderheid die zonder confederalisme blijft afhangen van de welwillendheid van de Franstaligen.

 

Vlaamse verdeeldheid

 

Terwijl er een Belgisch ‘Union fait la Force’ in de maak is, slagen de V-partijen er niet in om zich samen in te zetten voor een zelfstandiger Vlaanderen. We zijn toch zo sterk in het mekaar bekampen alhoewel iedereen weet dat dit nefast is voor het algemeen belang.
 
Dat de huidige zetelverdeling volgens de methode D’Hont nadelig is voor de Vlaamse partijen is bekend. Even terzijde, binnenkort mag u een onderbouwd alternatief voorstel verwachten. Ondertussen is het wel duidelijk dat wie de Belgische grendels wil doorbreken ten minste één keer zal moeten kiezen voor het algemeen Vlaams belang in plaats van het partijbelang.
 
Stel nu even dat LDD en VB enkel zouden opkomen voor de Vlaamse en Europese verkiezingen en ze hun kiezers aanbevelen om voor N-VA te stemmen op de federale kieslijst. Mits een winst voor N-VA kan het resulteren in een Vlaamsgezinde parlementaire meerderheid. Dat blijkt alvast uit de verkiezingsresultaten van 2010. Beseffen de Vlaamsgezinde organisaties wel voldoende hoeveel macht dergelijk resultaat zou opleveren? Maar ook hoeveel Vlaanderen verliest door het gebrek aan eendracht?
 
Waar blijft de steun van de Vlaamsgezinde bewegingen? Oh ja, er is een simpele antwoord: omdat het niet realistisch is. Welnu, precies daardoor blijft elke autonomie eveneens utopisch.
 
Hopelijk zullen de Vlaamsgezinde kiezers in mei 2014 zelf inzien dat ze beter kunnen dan deze verdeeldheid steunen in het stemhokje. Dat zou de uitdaging moeten zijn voor alle Vlaamsgezinde krachten.

 

 

Citaten

 

 

Knack persbericht van het Belgisch (!) artsensyndicaat (genoteerd door Louis Ide N-VA) over Onkelinx die weigert meer geld te geven aan het Vlaamse Rode Kruis voor stamceldonatie : “De financiering door het RIZIV hield tot op vandaag geen rekening met dat ongelijkmatige aanbod, zodat vandaag 100% van de Franstalige getypeerde en geregistreerde kandidaten worden gefinancierd tegenover slechts 21,7% van de Vlaamse kandidaten. De BVAS heeft aan het Verzekeringscomité voorgesteld om in de nieuwe overeenkomst rekening te houden met deze realiteit bij de verdeling van de financiële middelen. De BVAS vraagt om niet opnieuw een verdeling door te voeren op basis van een maximum van 5.000 typeringen en registraties voor de Service Francophone du Sang enerzijds, en van een maximum van 5.000 voor het Vlaamse Rode Kruis anderzijds. Solidariteit kent namelijk geen taal- of andere politieke grenzen”.
 
Onderzoeker Stefan Somers in een Vrije Tribune in Knack (20/01): “Hij spreekt zich uit tegen het confederalisme want slechts de voorpoort voor onafhankelikjkheid en stelt het Zwitsers federalisme als alternatief voor. “En in België kunnen we op communautair vlak twee bestemmingen kiezen: een onafhankelijk Vlaanderen als een soort Denemarken aan de Noordzee of een sterk gedecentraliseerd federaal België als een Zwitserland in de polders”. Anders gelezen, Somers kent blijkbaar onvoldoende het Zwitsers federalisme. Daar beslissen de kantons zelf wat ze federaal willen samen doen en niet het federale niveau zoals in België. Met andere woorden het confederale model zoals vroeger al voorgesteld door CD&V, Open VLD en nu door N-VA verschilt nauwelijks van het Zwitsers federale model. Blijkbaar is hij zonder te weten een partizaan van Bart De Wever.
 
Willy De Waele ere-burgemeester van Lennik in een open brief aan Charles Michel: “Als overtuigd nationalist heeft u er voor gezorgd dat in het gerechtelijk arrondissement Brussel enkel nog Franstalige procureurs en Franstalige arbeidsauditeurs kunnen benoemd worden. Als overtuigd nationalist heeft u er voor gezorgd dat de Franstaligen die in Vlaams-Brabant vrij hun woonplaats kozen, kunnen rekenen op Franstalige rechtsbedeling; dit komt vrij dicht in de buurt van etnisch nationalisme. Als overtuigd nationalist heeft u er voor gezorgd dat het Waalse gewest gedurende 10 jaar aanspraak maakt op een jaarlijkse dotatie van 300 miljoen € bovenop de royale bestaande financiële Vlaamse transfers. Als overtuigd nationalist heeft u er voor gezorgd dat het Brusselse gewest jaarlijks een geïndexeerde en recurrente toelage ten bedrage van 461 miljoen € zal krijgen zonder enig tegenprestatie die naam waardig. Als overtuigd nationalist heeft u er voor gezorgd dat de taal- en kiesvoorrechten van de Franstaligen in Vlaams-Brabant in de Grondwet werden verankerd”. Anders gelezen, het verguisde Vlaams-nationalisme is duidelijk veel vredelievender dan het Waals-Brussels nationalisme. Of wreken ze zich op Vlaanderen wegens de teloorgang van de Francofonie wereldwijd?
 
Pjotr