MEDIA EN POLITIEK - ANDERS GELEZEN
Anders gelezen probeert op een bondige manier relevante
informatie over de media en de politieke wereld te verspreiden. Aanzetten tot
nadenken of zoals het bij De Bron heet, een bron van inspiratie zijn voor geïnteresseerde
lezers.
Ditmaal een kort stukje over de oneerlijke kieswetgeving.
Meer bepaald de manier waarop de parlementaire zetels verdeeld worden.
Wie het debat over de parlementaire zetelverdeling wil
openen krijgt meteen de wind van voren. Wereldvreemd, zo reageerde iemand. En
wat zijn de praktische gevolgen van het alternatief, vreesde een ander. Het zal
toch niet lukken, schreef de realist. Inderdaad er zijn veel redenen om het
onrecht te laten voortduren. Dan maar Don Quichot achterna? Noem het liever een
democratische aanval op de particratie.
Bestuurskracht versus het gelijkheidsbeginsel
Er zijn grosso modo twee strekkingen inzake de organisatie
van verkiezingen en meer bepaald voor het verdelen van de parlementaire macht.
Eén strekking wil vooral de bestuurskracht verhogen terwijl een andere
strekking vooral een zo democratisch mogelijke vertegenwoordiging nastreeft.
Tweedeling via ‘winners takes it all’
In het Britse systeem dat behoort tot de eerste strekking
geldt het principe ‘winner takes it all’. Zo kan het zijn dat een verkozene
slechts 50% plus één van de kiezers vertegenwoordigt. Zoals elk systeem voor-
en nadelen heeft valt het hier wel op dat heel veel kiezers eigenlijk in de kou
blijven staan. Deze oplossing kan leiden tot een tweedeling van de bevolking.
Regeren zonder compromissen is aanlokkelijk, maar of het tot beter bestuur
leidt is niet zo duidelijk.
Wanneer deze tweedeling van de macht dan nog asymmetrisch is
zoals momenteel in de VS waar de president en het parlement niet tot dezelfde
politieke familie behoren, dreigt complete stilstand en zelfs het terugdraaien
van genomen beslissingen. Dergelijke blokkering is ook mogelijk in landen met
een ander systeem; schoolvoorbeeld hiervan is ons eigen land, België.
De Belgische methode
Met een zetelverdeling volgens de methode Imperiali of de
methode D’Hondt (die in België toegepast wordt) is de bevoordeling van de
grootste partijen minder uitgesproken maar nog altijd groot zoals blijkt uit
ons summier onderzoek.
De wetgeving inzake de organisatie van de verkiezingen en de
zetelverdeling berust op regels waarvan er minsten drie onrechtvaardig zijn en vatbaar voor een
herziening.
1. De zetelverdeling schendt het gelijkheidsbeginsel. Niet elke stem is evenveel waard.
De PS had bij voorbeeld voor de verkiezingen in 2010 voor de Kamer slechts 34.405 stemmen nodig voor één zetel, terwijl de Franstalige partijen R.W.F en WALLONIE D’ABORD respectievelijk 35.743 en 36.642 stemmen behaalden maar toch geen zetel kregen. Met een verdelingsbasis die voor elke partij geldig is zou bij voorbeeld in 2010 de PS zes zetels minder hebben dan met de huidige methode D’Hondt.
2. De herverdeling van de stemmen van partijen die de kiesdrempel niet haalden, over de partijen die wel vertegenwoordigd zijn in het parlement is een onterechte recuperatie waarbij de keuze van de kiezer niet wordt gerespecteerd.
Door deze partijen zelf te laten beslissen wat er met hun stemmen gebeurt, vermijd men deze oneerlijke recuperatie.
3. De kieswetgeving verplicht elke stemgerechtigde om deel te nemen aan de verkiezingen. Wie deelneemt en toch een blanco-stem uitbrengt heeft wel degelijk een politieke keuze gemaakt. Bij de verdeling van de zetels worden deze stemmen nochtans bestempeld als “ongeldig” en dus niet bestaande.
Wanneer blanco-stemmen wel meetellen en resulteren in ingenomen ‘lege zetels’, zorgen ze niet alleen voor een besparing maar beïnvloeden ze ook de benodigde zetels voor een meerderheid.
Met het voorgestelde alternatief streven we naar een
democratischer zetelverdeling, waarbij elke stem evenveel waard is. Het levert
niet noodzakelijk minder bestuurskracht op, maar bant wel de huidige
ondemocratische scheeftrekkingen. Het aangeboden alternatief kan de
geloofwaardigheid van het parlement en de politiek in het algemeen ten goede
komen.
Wie hierover meer wil lezen kan dat door hier te
klikken
Democratie is te belangrijk om ze over te laten
aan politieke partijen.
Citaten
van de week
LLB
edito Francis Van de Woestyne over het N-VA congres:
Le nationalisme est-il de cette veine ? Dans certains pays, le nationalisme est la valeur qui
rassemble les citoyens derrière le même drapeau. Mais ici, en Europe, le
nationalisme a conduit à l’exclusion, à la guerre. Le nationalisme, à la sauce
N-VA, contient les mêmes gènes, ceux de la division. Exemple. Dimanche, à
Anvers, les congressistes se sont échauffés autour d’une idée - finalement
rejetée - mais au départ très applaudie. Elle proposait de faire de Bruxelles
une ville exclusivement… flamande. Voilà ce qu’est le nationalisme de la N-VA :
une idéologie basée sur le rejet, voire la haine. Le 25 mai, les Flamands - et
eux seuls - voteront en toute connaissance de cause. Soit ils se laisseront
séduire par le vernis libéral de la N-VA, soit ils oseront gratter ce vernis
pour découvrir le vrai visage des nationalistes. Anders gelezen weten wij wel beter : het
zijn de Franstaligen die van Brussel niet alleen een exclusieve Franstalige
stad willen maken maar daarenboven de hoofdstad willen kapen binnen hun
Fédération Wallo-Brux. Van de Woestyne is ook niet van de eerste leugen
doodgegaan.
Bart Sturtewagen in DS 6/02): Wie heeft de bevolking dan het
meest geschoffeerd? Degenen die met open vizier exorbitante lonen bepleiten of
degenen die ze op het publieke forum bestrijden, maar in achterkamertjes
stilletjes toelaten? Als de balans in een richting moet overslaan, dan toch in
die van de hypocrisie?
Op het bedriegen van de bevolking moet een sanctie staan.
Vorig jaar hield minister van Financiën Steven Vanackere de eer aan zichzelf.
Hij had, naar eigen zeggen te goeder trouw, onzorgvuldig gecommuniceerd over
een eeuwigdurende lening van het ACW aan Belfius. De rentevergoeding die in het
contract voorkwam, was misschien marktconform, maar ze was hoger dan de
minister had gezegd. Het verschil stond op een ander papier dan datgene waarmee
de minister had gezwaaid. Wat hij had gezegd, strookte niet met de waarheid.
Dat viel niet goed te praten. Zijn ontslag was dus terecht.
Dit keer is het aanzienlijk erger. Minister Jean-Pascal
Labille die verantwoordelijk is voor het bedrog, geeft zonder meer toe dat hij
daar van meet af aan op de hoogte was. Er is geen enkele reden waarom de sanctie
voor hem minder zwaar zou moeten zijn.
DS 6/02 (overgenomen tekst zonder bronvermelding; sic): Niet
de Amerikaanse NSA maar de Nederlandse inlichtingendiensten AIVD en MIVD hebben
1,8 miljoen gegevens over telefoongesprekken in Nederland geregistreerd. Dat
heeft minister van Binnenlandse Zaken Ronald Plasterk gisteren laten weten.
Vorig jaar liet hij nog uitschijnen dat de NSA erachter zat. Plasterk (PvdA)
zal volgende week dinsdag in het parlement aan de tand gevoeld worden over de
zaak. Hij zal moeten uitleggen waarom hij de Eerste Kamer niet eerder meldde
hoe de vork aan de steel zat. Anders
gelezen, hoe zou dat in België zitten?
Pjotr