28 december 2015

In de luwte van het aflopend jaar


MEDIA EN POLITIEK  ANDERS GELEZEN


In de luwte van 2015, kijken we terug op een turbulent jaar. Het jaar dat mij zal bijblijven als een periode waarin we opnieuw door de realiteit werden ingehaald. Gedwongen werden te ondergaan.

Het jaar van de grote contradicties


Voor alles was 2015 het jaar van de grote contradicties. Het jaar waarin – voor wie dat wou zien – de tegenstelling tussen geloven en de werkelijkheid, tussen diepe verontwaardiging en schuldig wegkijken, …, pijnlijk duidelijk werd.

Charlie sterft elke dag

2015 was nog maar een paar dagen oud toen islamterroristen de redactie van het satirische weekblad ‘Charlie Hebdo’ binnenvielen en ‘wraak’ namen voor de ‘islamofobe’ spotprenten en onwelgevallige teksten. Je suis Charlie, was het antwoord van de internationale gemeenschap. Niet dat iedereen zo opgezet was met de nogal platvloerse spotprenten, maar wel omwille van het zo dierbare recht op vrije meningsuiting.
Dat brengt mij bij een belangrijke contradictie waaronder de Westerse wereld, Europa en België in het bijzonder, lijdt: terwijl de media en politici van de daken schreeuwen dat de vrije meningsuiting een verworvenheid is van onze Westerse ‘Verlichte’ wereld, en een aanval op Charlie een aanval is op ieder van ons, belet het diezelfde media niet om meer dan ooit voorheen de vrije meningsuiting te weren uit hun berichtgeving. Nog nooit werd in de traditionele redacties de regel ‘schrappen wat niet past’ met zoveel ijver en overtuiging toegepast.
Het boeiende aan die contradictie is dat blijkbaar niemand daar nog aanstoot aan neemt. Hoe kan een redactie de vrije mening (van iedere Charlie) verdedigen wanneer ze – in alle onafhankelijkheid volgens de ombudsman van De Standaard - weigert om deze mening te voeden met uiteenlopende informatie? Is er geen plaats of geld meer voor waarheid zoekende journalistiek? Misschien, maar het lijkt er toch sterk op dat het vooral een kwestie is van niet willen.
Waarom worden bepaalde meningen niet gepubliceerd of blijven ze onderbelicht? Het antwoord hierop ligt in een nieuwe vorm van betutteling. Ooit werden de media gedomineerd door ideologische invalshoeken. Nu ze zich bevrijd voelen van dit ‘juk’ hebben de media hun eigen ideologie ontwikkeld. Deze is al even tendentieus als de ideologie van de verguisde voorgangers. Alleen is ze veel gevaarlijker, want door te weigeren zichzelf te bekennen tot deze (politiek-correcte) ideologie kunnen ze gemakkelijker de ‘waarheid’ claimen. Bevrijd als ze zogezegd zijn van elke inmenging, kunnen ze ongestoord hun eigen ding doen en dat is voornamelijk selectieve censuur. Met hun camera, mond of pen, door de keuze van de onderwerpen arbitrair in te perken, door het selecteren van de juiste meningen tijdens straatinterviews, …, doen ze permanent aan misleiding. In naam van de vrije meningsuiting. Mocht u het mij vragen, dat is beschamend.  

Wir schaffen das, aber Deutschland nicht

Mag ik heel even vermelden dat ik Angela Merkel een bijzondere madam vind en haar uitspraak bij mij althans in goede aarde viel. Laat mij dat even uitleggen.
Wanneer er ergens een oorlog uitbreekt dan is de lokale bevolking altijd de dupe. Vluchtelingen zijn beklagenswaardige mensen die alle hulp verdienen, zoals de Conventie van Geneve ook duidelijk oplegt. Dat die vluchtelingen de wanhoop nabij zijn en dus ook grote risico’s nemen om zichzelf en hun familie in veiligheid te brengen is al even vanzelfsprekend. Maar het is wel hun keuze en dus ook hun verantwoordelijkheid.
Wat de Conventie van Genève niet voorzag, was dat voor mensen die vluchten voor een burgeroorlog, waar ze in veel gevallen zelf bij betrokken waren, een snelle terugkeer heel problematisch is. Ik geloof dus dat Merkel gelijk had en het goed meende toen ze zei ‘Wir schaffen das’. Waar ik niet zeker van ben is dat wij te maken hebben met dezelfde vluchtelingen als deze waarover de Conventie van Geneve het heeft: mensen die hun thuis omwille van geweld moeten verlaten, maar met de bedoeling er zo vlug mogelijk terug te keren. Dan is de vraag niet of wij hen tijdelijk kunnen opvangen, maar of wij hen permanent willen en kunnen opnemen.
Dat de Islamcultuur afwijkt van onze op het Christendom geënte cultuur kan niet meer genegeerd worden. Het wegkijken door een politiek-correcte minderheidsgroep van de onverzoenbare basisgeschriften, Koran en Hadith en de sharia leidde tot een steeds grotere kloof tussen die zelfverklaarde elite en de gewone man. Toen die kloof niet langer kon weggemoffeld worden viel het multiculturele geloof aan diggelen. Mag ik hierbij opmerken dat het dezelfde Angela Merkel was die enkele jaren geleden, verklaarde dat de multiculturele samenleving in haar land - en impliciet dat van de andere EU-landen - mislukte.
Das hat Deutschland nicht geschaft.

Maak van vluchtelingen geen migranten

Een uiterst zorgwekkende contradictie stellen we vast bij de omgang met de vluchtelingen. Laat mij dat verduidelijken door een voorbeeld.
Volgens de Conventie van Genève hebben vluchtelingen recht op onderwijs (lager onderwijs). Welnu, wanneer wij de vluchtelingen als echte vluchtelingen willen behandelen dan moeten wij hen onderwijs geven dat hen helpt om na het beëindigen van het geweld, opnieuw te kunnen functioneren in hún land. Wat wij echter doen is hen behandelen als immigranten en hen onderwijs geven om hier te kunnen blijven. Onderwijs in onze taal, volgens een onderwijssysteem dat bruikbaar is in ons land en berust op onze denkwereld en onze methodes. Zodoende verplichten wij analfabeten om nu eerst Duits, Nederlands of welke vreemde taal dan ook te leren, in plaats van hun eigen moedertaal. Onderwijs dat niet aansluit met de reeds geleerde leerstof en geen rekening houdt met wat ze later zullen leren en nodig hebben in hún land.
Het kan anders. Toen België in opdracht van het Hoog Commissariaat voor de Vluchtelingen, UNHCR, een opvangkamp bouwde voor Bosnische vluchtelingen in Kroatië, werden modules ingericht als klaslokalen. Onder de vluchtelingen was een Bosnische onderwijzer en zijn vrouw die les gaven in de taal van de vluchtelingen volgens hun schoolsysteem. Meer zelfs, na enige tijd werd zijn ‘school’ erkend zodat de kinderen geen schooljaar verloren.
Wat belet er de beleidsverantwoordelijken om ook nu en hier een gelijkaardig systeem op te zetten? Het zou alvast een zeer positieve opdracht zijn voor de talrijke leraars onder de vluchtelingen. Meer nog, het zou voor alle Belgische landgenoten met eenzelfde culturele (moslim) achtergrond een erezaak moeten zijn om aan dit project vrijwillig mee te werken. Dat doet de Belgisch/Vlaamse christelijke gemeenschap toch ook voor de gevluchte christenen uit Syrië? Waar zijn de imams die het voortouw nemen en in hun moskee onderwijs organiseren voor deze vluchtelingen?
Helaas, op basis van een compleet mis begrepen invulling van het begrip vluchteling, willen wij liever ons eigen schoolsysteem onder druk zetten en zo van deze vluchtelingen immigranten maken. Migranten waarvan we ondertussen zouden mogen weten dat ze niet bereid zijn (en daartoe gedwongen worden door interne sociale druk) om hun eigen cultuur en religie ondergeschikt te maken aan onze levenswijze.
Duitsland kon het niet en wij evenmin. Europa kan het nog minder. Wij zijn de Verenigde Staten van Amerika niet, waar iedereen eerst Amerikaan is en pas in lager orde moslim, … Niet zo in de Europese Unie die bij gebrek aan een etniciteit niet eens een natie kan zijn. Maar ondertussen wel de lidstaten verplicht tot een onmogelijk integratiebeleid, waardoor het maatschappelijk weefsel overbelast wordt en onze cultuur op termijn dreigt te verdwijnen. EU-technocraten die ons een nieuwe natie willen opdringen, en er daarom alles aan doen om de lidstaten hun etniciteit (wegens kortzichtig)  af te nemen.

Democratie zonder verantwoordelijkheid

Laat mij nog één tegenstelling aanhalen. Eentje die wel catastrofaal is voor een paar miljoen mensen: het Griekse drama.
Terwijl Europa in de touwen lag door de aanslagen in Parijs, voltrok zich heel stilletjes een ander drama. Griekenland werd door de EU bonzen gedwongen tot harde besparingsmaatregelen waardoor het in de komende decennia een paria zal blijven.
Hoe pijnlijk ook en hoe dramatisch de gevolgen ook zijn voor de gewone mensen, dan nog kunnen de Grieken hun verantwoordelijkheid niet zomaar afschuiven op de EU. Eigen schuld dikke bult? Wie oprecht gelooft in de democratie moet erkennen dat democratie geen spelletje is zonder verantwoordelijkheid. Wie een regering kiest en dus zijn fiat geeft aan een nefast beleid waarbij de schulden verschoven worden naar de volgende generaties kan niet onschuldig pleiten. Dus ja, de Griekse bevolking is medeplichtig aan het debacle want ze stemden zelf voor het gevoerde beleid. Democratie zonder verantwoordelijkheid is een contradictie.
Wie de hele zuidoost flank van de EU bekijkt ziet overigens dat niet enkel Griekeland maar ook Bulgarije en Roemenië bijzonder zwakke schakels zijn. Net zoals ook Italië en Spanje voor grote uitdagingen staan. Dat het net die zwakkere landen zijn waarlangs vluchtelingen ‘veiliger oorden’ opzoeken, is al evenmin een geruststelling.
Pjotr

 

24 december 2015

Waarover ik nog niet schrijf



MEDIA EN POLITIEK  ANDERS GELEZEN

Er is al heel veel inkt gevloeid over het neerschieten van een Russische Sukhoi – SU24 door Turkse F16’s. Een weliswaar symbolisch geladen, maar nog altijd maar een van de vele incidenten in een conflict waar we het laatste nog niet van weten.
Vooraf
Dat Syrië een wespennest is waar heel veel partijen verwikkeld zijn in een strijd op leven en dood, weten we. We weten ook dat het begon als een intern en vreedzaam protest tegen het autoritaire regime van president Bashar al-Assad. De bloedige repressie escaleerde tot een burgeroorlog, die door externe inmenging uitgroeide tot een regionaal conflict. De regio werd een broeinest voor terroristen die ervoor zorgden dat deze vuile ‘oorlog’ een wereldwijd probleem werd. Het hek is van de dam, er zijn zo veel belangen in het spel, te veel spelers en ego’s: een voorspel met alle ingrediënten voor een wereldoorlog. Hadden we maar die oude ‘containment’ doctrine tijdig boven gehaald, in plaats van een deel van het probleem te worden.
Een religieuze strijd
En dan begint de onzekerheid. Over de rol van externe machten die ervoor gezorgd hebben dat de Syrische burgoorlog tussen het regime van al-Assad en de aanvankelijk enkel Syrische opstandelingen, gekaapt werd door moslimextremisten. Maar zijn het alleen Al Qaida en andere extremistische Islamgroeperingen, en IS die het conflict aangrepen om hun eigen doelstellingen te realiseren? Niemand die dat nog gelooft.
De religieuze tegenstellingen tussen soennieten en sjiieten hebben ervoor gezorgd dat er een politieke dimensie bij kwam en staten waar deze stromingen sterk staan, kamp kozen: de soennieten voor de opstandelingen (o.a. Saoedi-Arabië), en de sjiieten voor Bashar al-Assad (o.a. Iran). Maar of ze dat alleen deden omwille van religieuze redenen is hoogst twijfelachtig.
Economische belangen
Over de economische belangen (gas en olie) die in dit conflict zonder de minste twijfel een belangrijke rol spelen schreef dr TEW Marc Rabaey een zeer interessant historisch overzicht dat u hier kan lezen. Maar zoals hijzelf aangeeft in zijn conclusie, is ook dat slechts onderdeel in een conflict waar blijkbaar diverse aspecten met elk hun eigen logica samen komen “Hebben we nu alles van de crisis in Syrië kunnen verklaren? Alsook de rol van Rusland in gans dit verhaal? Bijlange niet. Dit komt voornamelijk door de complexiteit van de interacties door verschillende partijen waarbij acties vaak tegelijkertijd oorzaken en gevolgen zijn.
De economische belangen zijn gigantisch en worden versterkt doordat andere tegenstellingen ook hier zorgen voor ‘kampvorming’. De VS, Rusland en China, elk met hun eventuele partners of vazallen, hebben elk hun politieke agenda.
Een politiek strijd
Wie de kaart van het Midden Oosten vanop een ietwat grotere afstand bekijkt, ziet vier dominerende spelers, Turkije, Iran, Saoedi-Arabië en Egypte, die zowat een cirkel vormen rond een kunstmatig verdeeld middengebied met de grotendeels vernielde staten, Syrië en Irak, een gebied in permanente staat van terreur: Libanon, Israël/Palestina en één oase, Jordanië.
Een eerste vaststelling is dat geen van die vier grotere regionale spelers een politieke leidersrol kan claimen, waardoor de versnippering niet kan aangepakt worden. Maar erger voor de toekomst is de tweede vaststelling, namelijk dat deze spelers ook geen gemeenschappelijk belang hebben bij een herverdeling van de macht in het centrum. De manier waarop ze omspringen met de vluchtelingen uit deze vernielde staten geeft aan dat ze ook weinig inspanningen zullen doen voor de wederopbouw ervan. Dat wordt een gigantische opdracht, waarbij we voor ogen moeten houden dat in een burgeroorlog alle burgers kamp kozen en de haat alom tegenwoordig is. Tenslotte kunnen en zullen ze terecht verwijzen naar de rol die het Westen speelde in het verleden en naar de VS die door hun recent militair optreden de regio destabiliseerden in naam van de democratie.
Staatsgrenzen
Meermaals wezen we op de kunstmatige grenzen die gemeenschappen verdeelden of staatloos maakten (Koerden). In Knack en ’t Pallieterke verschenen recent ook artikels die verwijzen naar deze historische vergissing: de Sykes-Picot overeenkomst waarbij het noordelijk deel (oa Zuid-Oost Turkijë, Irak, Syrië en Libanon) binnen de invloedssfeer kwam van de Fransen, terwijl de Engelsen de zuidelijke gebieden (Zuid Irak en een strook langs de Middellandse zee) kregen. Rusland kreeg via de ‘Turkish Straits’ toegang tot de Middellandse Zee.
Met het teloorgaan van de politieke en militaire macht van Frankrijk en Groot Brittannië (en de terreinkennis) zijn ze vandaag ook geen spelers meer die daar iets zouden kunnen aan veranderen. En de wereldspelers, de VS, Rusland en China zijn helemaal niet geïnteresseerd in dat wespennest, alleen in de bescherming van hun nationale belangen die eerder gediend zijn met de tegenstellingen.
In de artikels die ik las maakt men trouwens dezelfde fout als voorheen. Opnieuw denkt men dat WIJ aan de tekentafel mogen zitten om nieuwe grenzen uit te tekenen. In de edito van ’t Pallieterke doet men een concreet voorstel voor de opsplitsing van Syrië: een alawitische rompstaat en een staatkundige soennitische entiteit. Zo simpel kan het leven zijn, wanneer men naar het Midden Oosten kijkt vanuit Vlaanderen.
Militaire zandbak
Met hun olie-inkomsten konden de grote spelers zich ook een groot wapenarsenaal permitteren. Het was en is aanschuiven voor de lobbyisten van de grote wapenproducenten. Vooral de Amerikaanse, maar ook de Franse wapenindustrie is er heel actief. En dat bij dergelijke contracten elke morele afweging totaal irrelevant is, maakt het allemaal zo pijnlijk.
De hypocrisie van Frankrijk, om het bij Europa te houden, het land van Liberté, Fraternité en Egalité, onder socialistische leiding maakt dat Frankrijk zichzelf totaal ongeschikt maakte om er ooit nog een positieve rol te kunnen spelen.
Dat nu eindelijk ook de VS begrepen hebben dat het sturen van grondtroepen in de militaire zandbak, die heel het Midden Oosten geworden is, totaal geen zin heeft en de toestand alleen maar zal verergeren, blijft er als enige optie deze waarover niemand binnen het politiek-correct establishment durft te spreken: de bescheidenheid opbrengen en toegeven dat we ons daar collectief al genoeg vergist hebben in naam van de ‘maakbare’ wereld en de ‘democratie’.
Zo lang dat niet gebeurt is er geen reden voor een hoopvolle boodschap, en dus ook geen reden om er over te schrijven.
Pjotr

13 december 2015

Colloquium: De Nederlanden 1815 – 1830

MEDIA EN POLITIEK ANDERS GELEZEN
 
Op 27 november organiseerde N-VA een colloquium naar aanleiding van de tweehonderdste verjaardag van de Slag van Waterloo. De keuze van Pelleberg als locatie werd ingegeven door het feit dat in 1831 in Pellenberg de laatste Noord–Zuid veldslag plaatsvond.
Vooraf hadden de organisatoren de uitdrukkelijke wens geuit dat het een academische zitting zou worden, om zodoende elke politieke bedenking te overstijgen. Dank zij de bijdragen op zeer hoog niveau van de sprekers, Prof Luc De Vos, Prof Hendrik Vuye en Prof Frans-Jos Verdoodt, werd het colloquium een succes. De meer dan tweehonderd toehoorders waren heel tevreden en lieten dat ook blijken.
Alexander Binon, N-VA schepen van Oud Heverlee en vanaf 2017 burgemeester, opende het colloquium met een begroeting van de aanwezigen waaronder de ‘Eerste Burger’ van het land, Kamervoorzitter Siegfried Bracke. Aansluitend wees hij zijn gehoor op het belang van de geschiedenis van Vlaanderen. Hij veroordeelde het Franstalig karakter van België – thema waar ook spreker Hendrik Vuye  verder op inging tijdens zijn toespraak. Het deed mij denken aan het archaïsche Franse taalgebruik en de soms hilarische vertalingen in het Nederlands. Zo had hij Kamervootzitter Bracke ook kunnen verwelkomen als het ‘Hoofd van de Gestelde Lichamen’. Een ongelukkige vertaling van ‘Les corps constitués’. waarmee de Franssprekenden de staatsinstellingen, zoals het Parlement, het Rekenhof, de Raad van state, enz, bedoelen. Ik mag er niet aan denken dat men een vertaling zou moeten zoeken wanneer blijkt dat die ‘corps constitués’  eerder ‘corps constipés’ zijn. Dat wil ik Bracke niet aandoen!
Prof Luc De Vos had het over de erfenis van Napoleon en haalde daarbij alle positieve maar ook negatieve resultaten aan van Napoleons erfenis. Onder de positieve uiteraard de meest bekende, de ‘Code Napoléon’ maar ook minder bekende zoals de scheiding van Kerk en Staat en burgerrechten voor de Joden. Hij zorgde ook voor dagdagelijkse regeltjes zoals rechts rijden, het nummeren van de woningen en heel belangrijk de invoering van de universele maten en gewichten (het metriek stelsel; meter, kilogram, seconde en ampère). Over die maten, had hij een retorische vraag: was Napoleon een kleine man zoals algemeen wordt aangenomen? Neen, want men vergiste zich en dacht dat Napoleon in Engelse maten 5 voeten en 2 inches groot was. In werkelijkheid ging het om Franse maten en die zijn groter zodat Napoleon met zijn 1,70 m in de werkelijkheid groter was dan de doorsnee man in die tijd die meestal slechts 1,50 – 1,60 m groot was.  
Als negatief verwees De Vos naar de twintig jaar lange oorlog en het groot aantal doden. In verhouding tot de bevolking zorgden de Napoleontische oorlogen voor veel meer Belgische doden dan WO I en WO II: 100.000 à 150.000 tegen over 76.000 in WO I en 90.000 tijdens WO II.
In het daaropvolgend debat was niet iedereen het eens met zijn genuanceerde mening over Napoleon en dat alle grote Krijgsheren nogal bloeddorstig waren kan evenmin ontkend worden. Maar geen van die anderen kon ook zo’n mooi palmares voorleggen inzake burgerlijke vernieuwingen. De vraag hoe onze West-Europese wereld er nu uit zou zien zonder Napoleon bleef onbeantwoord. Normaal voor een academisch debat.
Prof Hendrik Vuye spitste zijn toespraak toe op de grondwet van 1831 en vooral de taalwetgeving. In zijn presentatie konden we de betrokken grondwetsartikels en hun interpretatie in de rechtspraak lezen zodat het publiek geen moeite had met zijn zwaarwichtige conclusie:
de Belgische grondwet van 1831 was géén grondwet voor alle Belgen maar een anti-Hollandse grondwet die ook de Vlamingen bewust benadeelde.
Tijdens de vragenperiode had hij nog enkele opmerkelijke antwoorden in petto. Zo onder meer op de vraag over het absoluut karakter van de rechtsstaat. Hierbij werd verwezen naar de Conventie van Genève die bedacht werd voor klassieke oorlogen terwijl we nu geconfronteerd worden met burgeroorlogen waar alle strijdende partijen en zelfs veel individuele burgers de Conventie aan hun laars lappen. Een Conventie die oorspronkelijk veel minder eisend was voor landen die vluchtelingen opnamen. De Conventie dateert immers al van 1951, toen het sociaalzekerheidsstelsel nog embryonaal was. Nu kent men vluchtelingen ook meteen deze (sociale) burgerrechten toe, zonder dat ze hebben bijgedragen tot het systeem. Dit wordt door vele mensen als oneerlijk ervaren. Wanneer we deze sociale rechten ook toekennen aan de talrijke vluchtelingen dan zal het sociaal stelsel dat wij opgebouwd hebben zwaar onder druk komen te staan. En dat is onrechtvaardig. Overigens verwees Vuye hierbij naar andere rechten die de vluchtelingen niet krijgen, met name politieke rechten zoals stemrecht. Nieuwkomers kunnen deze rechten op termijn verwerven, maar ze moeten ze opbouwen. Op dag één hebben ze geen stemrecht en kunnen ze niet verkozen worden. Dat vindt iedereen normaal. Maar de sociale burgerrechten moet men blijkbaar niet opbouwen. Vuye vraag zich af of dit wel normaal is?
Over het draagvlak van de rechtsstaat was hij duidelijk: wanneer er voor de rechtsregels geen draagvlak is, dan is er een belangrijk probleem voor de rechtsstaat. Hij verwees naar het arrest van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in de zaak Farid le Fou. België moet 42.000 euro schadevergoeding betalen aan Farid le Fou, omdat hij 43 keer werd verplaatst van gevangenis. Leg dat maar eens uit aan de cipiers die de onmogelijke opdracht hadden le Fou te bewaken. Mensen begrijpen zo'n rechtspraak niet. Zo'n rechtspraak heeft geen maatschappelijk draagvlak en ondermijnt de geloofwaardigheid van het Mensenrechtenhof en op termijn ook van de mensenrechten.
Absolutisme zonder draagvlak , zal onvermijdelijk leiden tot onmogelijke situaties. Een belangrijke vraag hierbij is natuurlijk wat er zal gebeuren wanneer bijvoorbeeld de moslimgemeenschap in Vlaanderen zo belangrijk wordt dat de druk groot wordt om de gelijkwaardigheid tussen man en vrouw op te heffen of om toe te geven op een voor ons onaanvaardbare regel uit de sharia?
De derde spreker Prof Frans-Jos Verdoodt behandelde de eigenlijke periode van de Nederlanden, van 1815 tot 1830. Als subtitel koos hij voor ‘het Land dat niet kon/mocht blijven bestaan’. Het was een experiment zoals elke nieuwe staat een experiment is, en hij gaf toe dat ‘De Nederlanden’ mislukte terwijl het Belgisch experiment van 1830 wel slaagde. 
Dat had volgens hem veel te maken met de respectievelijke toenmalige koningen, Willem I en Leopold I.  Voortbouwend op de erfenis van Napoleon zag Willem I zichzelf als een absolute vorst. Alleenheerser die vóór de fanfare liep, terwijl Leopold I daarin gefnuikt werd door een voor die tijd vooruitstrevende grondwet, en verplicht was om achter de fanfare mee te stappen. Voeg daarbij de wederzijdse grieven, Vlaanderen die onvoldoende vertegenwoordigd was in de politieke machtscentra en Holland dat te veel belastingen diende te betalen voor Vlaanderen. Van daar de uitspraak van Verdoodt:

‘De Nederlanden, het Land dat niet kon blijven bestaan.’
Ook gaf Verdoodt aan dat het ontstaan van De Nederlanden niet alleen een wens was van Frankrijk maar evenzeer, zo niet meer nog van Groot-Brittannië. Het paste in hun lange traditie van een verdeel-en-heers-politiek ten aanzien van ‘The Continent’, het Europese vasteland. Maar toen bleek dat De Nederlanden dank zij hun belangrijke havens en hun economisch sterk ontwikkelde achterland een gevaarlijke rivaal werd van het VK, werden ze van bondgenoot rivaal en steunden de Britten het uiteenvallen van

De Nederlanden, het Land dat niet langer mocht bestaan.

Pjotr

01 december 2015

Staat Parijs haaks op confederalisme?


MEDIA EN POLITIEK ANDERS GELEZEN

‘Parijse bom onder N-VA-model’, schrijft Bart Sturtewagen in De Standaard (27/11). Zijn conclusie: ‘Onze buurlanden geloven niet meer dat de verwaseming van België onschadelijk is.’
Met als subtitel ‘BOEIENDE TIJDEN - IN PARIJS HEEFT HET CONFEDERALISME EEN KLAP GEKREGEN’ maakt Bart Sturtewagen zijn boodschap meteen heel duidelijk. Bart De Wever kan maar best zijn confederale dromen opbergen. Wanneer een hoofdredacteur zoiets schrijft mag men veronderstellen dat hij daar goede argumenten voor heeft. Tijd voor een inhoudelijke commentaar.
Een opiniërend hoofdredacteur
Er is iets contradictorisch aan het gebruik van de titel ‘opiniërend hoofdredacteur’. Van een hoofdredacteur (van een ‘kwaliteitskrant’) mogen we verwachten dat hij de journalistieke deontologie ter harte neemt en zorgt voor deugdelijke informatie, onderbouwd en zonder voorrang te geven aan de eigen mening. Een opinie daarentegen is niets anders dan de expressie van de eigen mening. Dat een hoofdredacteur die geacht wordt de kwaliteit te bewaken tegelijk zijn eigen mening kond doet, is eigenlijk not done. Wanneer hij dan toch zijn titel van ‘hoofdredacteur’ gebruikt, dan legt hij de reputatie van zijn krant in de weegschaal.
Geloof als argument
In de inleiding staat te lezen: Onze buurlanden geloven niet meer dat de verwaseming van België onschadelijk is. De law-and-orderpartij N-VA krijgt het daardoor moeilijker om haar staatsmodel te verkopen’ zegt Bart Sturtewagen.’
De vraag die ik mij dan stel: wie zijn die gelovigen die niet meer geloven in de onschadelijkheid van de ‘verwaseming’ – hiermee verwijzend naar een oude expliciete uitspraak van N-VA voorzitter De Wever? Zijn er onderzoeken gedaan die dat bewijzen of kletst Sturtewagen uit zijn nek? Misschien bedoelde hij met ‘onze buurlanden’ alleen maar de journalisten die uitpakten met populistische titels die België een ‘failed state’ noemen. Mochten deze uitspraken van weldenkende Vlamingen komen, dan zou hun conclusie net het tegenovergestelde zijn van wat Sturtewagen hier wil bewijzen. Voor hem hebben de aanslagen in Parijs bewezen dat een confederale versnippering van de centrale macht fout is. Er moet integendeel méér centrale macht komen.
Confederalisme staat geen sterk centraal gezag in de weg
Sturtewagen: ‘De Vlaamse politieke wereld weet zich gesteund door elke afstandelijke waarnemer in het buitenland als het gaat over de hopeloze versnippering van de macht in Brussel, de hoofdstad van Europa. Maar het argument tegen negentien gemeenten en tegen zes politiezones voor 1,1 miljoen Brusselaars kan en zal ook gebruikt worden tegen zes parallelle regeringen voor 11 miljoen Belgen. Als het ene gevaarlijk inefficiënt is, dan ook het andere, zal het argument zijn. Wie brengt daar nog iets overtuigends tegenin?’
De gehaaste oppervlakkige lezer zal heel waarschijnlijk niet zien waarom het laatste deel van Sturtewagens redenering fout is.
Goed begrepen confederalisme betekent dat we enkel datgene (vrijwillig) samen doen waarover we ‘eenzelfde visie hebben en waarbij de grootteschaal een invloed heeft op de efficiëntie’.
Wat fout loopt in België is dat in veel ‘staatszaken’ er geen gemeenschappelijke visie bestaat. Of denkt hij dat de splitsing van de unitaire politieke partijen geen reden had? De versnippering van de macht werd juist georganiseerd door de Belgischgezinde partijen. Ze deden dat op een catastrofale manier, waarbij er geen enkel beleidsdomein netjes verdeeld werd tussen de centrale macht en de gewesten en gemeenschappen.
Tegenover het communautaire geknoei van de laatste drie decennia zou echt confederalisme een ware verademing zijn én een versterking betekenen voor elk beleidsniveau, ook het centrale gezag. Alleen zou dat centrale gezag zich met veel minder beleidsdomeinen bezig houden en zouden de deelstaten zelf moeten leren hun eigen potje koken. Precies door het confederalisme zou men eindelijk de versnippering binnen de beleidsdomeinen kunnen doorbreken. Dan zouden de beveiliging tegen externe bedreigingen én terrorismebestrijding perfect kunnen georganiseerd worden op één enkel niveau: het centrale niveau.
Maar de patstelling waarin België verkeert heeft niet alleen te maken met een gebrek aan duidelijkheid bij de splitsing van de bevoegdheden. De dieperliggende reden is dat over veel concrete dossiers er gewoon geen gemeenschappelijke visie bestaat. Dat maakt een efficiënte samenwerking quasi onmogelijk. De Belgische compromissen hebben vooral gezorgd voor een verwatering van de macht binnen elk domein en een groot gebrek aan efficiëntie, die door de bevolking moet betaald worden.
Nochtans zou een gemeenschappelijke visie in enkele domeinen wel mogelijk zijn mocht daar niet de ultieme hinderpaal zijn: Wallonië heeft gewoon niet de financiële middelen om voldoende bij te dragen voor een goed georganiseerd centraal gezag. En de Vlamingen zijn het beu om meer dan hun ‘fair share’ te moeten betalen en als puntje bij paaltje komt dan nog in het buitenland onder de noemer België onterechte kritiek over zich heen te krijgen.
Vilvoorde mag dan op één centimeter van Brussel liggen zoals Sturtewagen opmerkt, tussen de aanpak van de extremisten door een Vlaamse socialist in Vilvoorde en een Brusselse socialist in BHG gaapt een kloof die nog dieper is dan de Grand Canyon. Eén centimeter maar een totaal andere visie, dat zou ook Sturtewagen niet mogen ontgaan zijn.
Hij is blijkbaar ook vergeten dat de huidige structuur van Brussel een exponent is van het belgicisme. Vlaamsgezinde partijen waren altijd al tegen dit onleefbaar wangedrocht, maar de Belgisch gezinde partijen slikten ‘om de lieve vrede’  hun kritiek in. Het verkeerd functioneren van Brussel als een argument tegen confederalisme/separatisme zien, is gewoon een verdraaiing van de feiten.
Maar misschien heeft Sturtewagen wel een punt en volstaat ook confederalisme niet om van België een efficiënte staat te maken.
Een heel ander geluid in De Tijd en Knack online
In De Tijd (27/11) pleit de Nederlandse minister van Financiën Jeroen Dijsselbloem voor een harde kern van vijf EU-landen die onderling hun grenzen openhouden maar hun buitengrenzen weer bewaken. … 'Er zijn een paar landen die in de asielcrisis de zwaarste lasten dragen, omdat bij hen de meeste vluchtelingen opvang krijgen. Het gaat om Zweden, Duitsland, Oostenrijk, België en Nederland. We zitten in dezelfde situatie en proberen zo nauw mogelijk samen te werken.' Het is een drastisch plan, en de sociaaldemocraat Dijsselbloem legt uit waarom het volgens hem nodig is: 'We moeten wel. Zo niet krijgen we een 'race to the bottom', waarbij ieder land zijn buurland probeert te overtroeven in het ontmoedigen of afstoten van asielzoekers. En dus aan de asielzoekers zou zeggen: ga maar hiernaast, daar is de huisvesting beter.'
Knack online, Ewald Pironet gaat verder op deze uitspraak en schrijft het volgende: ‘Wat is de context? Al lang woedt er in Europa een discussie: is een Europese Unie met 28 landen en een eurogroep van 19 landen houdbaar? Lopen de ontwikkeling op sociaal-economisch-financieel vlak niet te wijd uit elkaar om één beleid te voeren?
Daarom is er bijvoorbeeld al ooit geopperd om de euro op te splitsen in een zeuro en een neuro: in het economisch zwakkere Zuid-Europa zou de zeuro worden ingevoerd, die zich op de wisselmarkten onafhankelijk zou gedragen van de neuro, de munt van de economisch sterkere Noord-Europese landen. Vraag is dan natuurlijk: welke landen krijgen de neuro als munt en welke de zeuro? Waar loopt de grens tussen de zeuro-zone en de neuro-zone?
Misschien loopt die wel dwars door ons land: Wallonië zou misschien meer gebaat zijn bij de zeuro, Vlaanderen bij de neuro.’
Hiermee zegt Pironet onmiskenbaar waarom België het aan zichzelf verplicht is om een confederatie te worden.
Pjotr

 

 

25 november 2015

F35: Hoorzitting in Amerikaanse senaat


 

 

Het slechte nieuws dat generaal Christopher Bogdan, verantwoordelijk voor het programma JSF/F35, had voor de Amerikaanse senatoren, staat in schril contrast met de marketingpublicaties van vliegtuigbouwer Lockheed Martin.   
Vooraf
De ontwikkeling van een totaal nieuw vliegtuig is geen sinecure. De lat werd niet alleen hoog gelegd. Vooral de eis om het vliegtuig zo weinig mogelijk zichtbaar te maken (stealth) heeft zwaar gewogen op het concept. Daarenboven zijn er nog grote vraagtekens omtrent de ‘sensor fusion’ en het globale informaticaontwerp.
Dat zo’n ontwikkelingsproces lang duurt is niet uitzonderlijk, maar het slechte nieuws stopt niet en dat blijft als een schaduw hangen over dit ambitieuze programma dat reeds een tiental jaren achterstand heeft opgelopen.
Problemen met de F35  
De problemen die luitenant generaal Christopher C Bogdan toegaf tijdens de hoorzitting zijn weinig geruststellend (met dank aan Johan Boeder (NL) voor de samenvatting): 
(1)  Generaal Bogdan geeft toe dat de F35 EOTS (installatie voor localisatie en markering van doelen) zich niet kan meten met hedendaagse ‘target pods’ zoals gebruikt bij Rafale, Gripen, Super Hornet, of F16. Duidelijk zegt hij dat de technologie is gebaseerd op deze van de periode 2002, en dus al gedateerd is vooraleer het vliegtuig operationeel zal worden. Quote Bogdan: “This means that in some instances the current F-35 EOTS will not have the same capability that exists in currently fielded / upgraded platforms that have benefitted from technology upgrades over the past decade. Improving EOTS to leverage the newer technology that has been developed over the last 10 years is a high priority in Follow-on Modernization (Block 4).” 
(2)  Nieuwste wapens NIET beschikbaar tijdens de initiële operationele testen. Alleen oude wapens bruikbaar, zegt hij letterlijk. Quote Bogdan “Old weapons on 5th gen aircraft; Newer, better weapons won’t be usable at IOC.” (IOC: Initial Operational capability) 
(3)  De F35 draagt in stealth modus slechts een schamele 2 luchtdoelraketten (AMRAAM AIM120C, tamelijk oud en absoluut inferieur aan de moderne METEOR van Eurofighter/Rafale/Gripen). Quote Bogdan: “IOC with only two air-to-air weapons, not four. It is true that in Block 2B/3i the aircraft will be capable of only two AMRAAMs carried internally.” 
(4)  Hoewel F22 en F35 ontworpen waren als complementair (air-sup/ground-attack) kunnen ze niet met elkaar praten, alleen via de niet-stealth link-16 (en dan nog via omweg, F22 heeft geen Link16!!) Quote Bogdan: “MADL (F35 datalink) is not compatible with IFDL (F-22) datalink.” 
(5)  Verouderde computers, architectuur van ruim 10 jaar oud, leiden tot gigantisch trage opstart; maar ook tot trage (tragische) download tijden na de vlucht. Quote Bogdan: “Currently the pilot debrief timeline is too long as it takes approximately 1.5 hours to download a 1.5 hour flight.”
(6)  Problemen met de brandstoftanks bij hoge G-krachten. Quote Bogdan: “we are currently resolving the potential for structural damage to fuel tanks at increased G-levels.” Bijkomende bedenking: Afhankelijk van de niet gekende details zou dat kunnen betekenen dat de fuselage moet gewijzigd worden. 
(7)  En ja, binnenkort komt er een betere bliksembeveiliging (issue was in 2008 al aan de orde, het is nu ZEVEN jaar later) Quote Bogdan “…….full lightning clearance is expected by the end of 2015……” Dit is een teken dat er iets ernstig mis is met het management van dit complexe programma.
(8)    Maar Bogdan blijft hoop houden dat dit gebakje ooit toch………. …. The F-35 will provide the backbone of the U.S. and allied fighter capability for generations to come, and that your sons and daughters, grandsons and granddaughters may someday take this aircraft into harm’s way to defend our freedom and way of life………….

Twee cruciale vragen

Een kwetsbaar informaticanetwerk?
Maar er is nog slechter nieuws dat enkel door geheimhouding nog even buiten de radar blijft van de traditionele media, maar wel al door enkele gespecialiseerde blogs gepubliceerd werd: blijkbaar zou de inzet van elk vliegtuig in het buitenland afhankelijk blijven van de informatiegegevensbanken die allemaal in de VS gevestigd zijn, waardoor een onderbreking van het netwerk (zeekabels) de F35 in het buitenland niet de lucht in kan. Dat zo’n netwerk onmogelijk (fysiek) te beschermen valt en degelijke alternatieven niet voor de hand liggen, maakt dit probleem tot één van de meest prangende voor dit ambitieuze programma.
Geeft België zijn soevereiniteit uit handen?
Een ‘panne’ of vijandelijke actie die de communicatie verstoort, zou dus desastreuze gevolgen hebben. Maar deze afhankelijkheid van de Amerikaanse ‘IT-thuisbasissen’ betekent ook dat geen enkel land (behalve blijkbaar Israël) zijn aangekochte F35 kan uitsturen voor opdrachten zonder de toestemming van de VS. Beseft men hier te lande wel wat dat zou betekenen?

Pjotr
 

 

17 november 2015

‘België, terreurnest van Europa’


MEDIA EN POLITIEK  ANDERS GELEZEN


België is de risee van Europa, dat is alvast te lezen in veel buitenlandse kranten. Het  Brusselse beleid wordt tot op de grond afgebroken. Alleen Justitieminister Koen Geens (CD&V) ziet geen probleem. Brussel, een meerwaarde voor Vlaanderen?
Franse oprispingen selectief
Dat de socialistische president François Hollande nu de Belgen met de vinger wijst, zal bij de Franstalige socialisten ongetwijfeld op gejuich onthaald zijn. Philippe Moureaux, decennialang burgemeester van Molenbeek en sterke man van de Brusselse PS, die erin slaagde om de zesde staatshervorming te herleiden tot een nieuwe transfermachine ten voordele van Brussel zonder de minste toezegging voor beter bestuur, blijft hautain alle verantwoordelijkheid afwijzen. Nu ja, ook bij de Vlaamse media is het ‘bon ton’ om de bekrompen en racistische Vlamingen met de vinger te wijzen.
Maar het chauvinistisch Frankrijk is wel heel hypocriet. Decennialang werd de West-Vlaamse grensstreek geterroriseerd door Noord-Afrikaanse criminelen, meestal jongeren, die aan de lopende band gewelddadige inbraken en overvallen pleegden vanuit hun thuisbasis in Noord-Frankrijk. Het heeft jaren geduurd vooraleer een betere  samenwerking mogelijk werd. Want ja, ook in het departement ‘Nord-Pas-de-Calais’, heersten de socialisten en ook daar mochten hun allochtone kiezers niet verontrust worden. Het is dan ook geen wonder dat de streek rond Roubaix, net zoals Molenbeek, een broeinest was en is van crimineel geweld.
In Frankrijk was een dwarsligger nodig, de schrijver Michel Houellebecq, om de ogen te openen van de politiek correcte elite. Eerst was er zijn roman ‘Platforme’  waarvoor hij voor het gerecht werd gedaagd door verschillende moslimorganisaties in Frankrijk en de moskeeën van Parijs en Lyon. Houellebecq werd vrijgesproken op 17 september 2002.
Zijn recente boek ‘Soumission’ deed opnieuw stof opwaaien en kreeg soms bizarre reacties in de Vlaamse media. Ter illustratie las ik in De Morgen (7 januari 2015) volgend citaat: “De mens verdraagt het niet langer om zonder God te leven", zei Houellebecq gisteravond in het Franse achtuurjournaal. In dat geval is de islam zo gek nog niet, vindt hij. ‘De Koran is veel beter dan ik dacht’, aldus Houellebecq in de Paris Review. Naar eigen zeggen zonder ironie: Ik heb dit boek niet uit angst geschreven. Ik denk dat we ons kunnen aanpassen. De feministen niet. Maar ik en veel andere mensen wel.”  Soumission, geen provocatie maar een betere toekomst. Hip Hip Hoera!
Frankrijk gaat de VS achterna
Het is oorlog, verklaarde Hollande. Wij gaan ‘Daesch’ vernietigen. De naam ‘Islamic State’ (IS) is voor politiek correct Frankrijk wellicht te islamonvriendelijk. Daesch is de Arabische vertaling van "Isil" - Islamic State of Iraq and the Levant – en de term wordt door Obama gebruikt. Daesch, geen staat en zonder verstaanbare verwijzing naar de Islam.
Dat François Hollande nu hulp moet vragen aan Poetin is bijzonder pijnlijk voor de geloofwaardigheid van zijn buitenlandse politiek. Als hevigste tegenstander van de Russische steun aan de Syrische president Bashar Al-Assad moet Frankrijk nu een bocht nemen van 180 graden. Het spontane medeleven in Europa na de aanslagen in Parijs en na het neerhalen van een vliegtuig boven Oekraïne, verschilt wel heel erg met het nauwelijks gehoorde medeleven met de Russische slachtoffers (224) toen IS eind oktober een Russisch vliegtuig in de lucht tot ontploffing bracht.
Maar wat met de steun die hij vraagt aan de EU lidstaten? Moet België, medeplichtig wegens dat Molenbeekse terreurnest, nu ook ten oorlog trekken? Ja, zegt defensieminister Steven Vandeput (N-VA) en de boot is vertrokken. Het fregat Leopold I gaat het Franse vliegdekschip escorteren naar het Midden Oosten, in plaats van vluchtelingen van de verdrinkingsdood te redden in de Middellandse Zee.

Eindelijk eens een missie waarbij een fregat zijn nut zou kunnen bewijzen. Alleen is dat hier zelfs niet het geval, bij gebrek aan een vijand ter zee. Maar, wat een toeval, deze opdracht komt Defensie en de wapenindustrie heel gelegen nu er vraag is (maar geen geld) om nog een fregat bij te kopen. Gelukkig is geld onbelangrijk wanneer het gaat om ‘onze’ veiligheid, zo declameert Hollande en prompt lapt hij de financiële EU-afspraken aan zijn laars. Solidariteit betekent voor Frankrijk vooral dat anderen gedwee het grote gidsland volgen in de strijd tegen IS. En wanneer het regent in Parijs, dan druppelt het zelfs in Vlaanderen.
Mag ik heel even een vraag stellen?
We hebben de laatste jaren al wat gewapende missies uitgevoerd die weinig verbetering brachten: Libië, Afghanistan, Irak. We zijn ook kwaad op Turkije omdat ze aan al die vluchtelingen wat graag geld verdienen bij het doorsluizen naar Europa. Maar, al eens nagedacht over wat er zal gebeuren wanneer die duizenden IS-strijders verdreven worden uit Syrië en Irak? Zou mijn vrees ongegrond zijn dat het strijdtoneel dan alleen maar veel groter zal worden, de bedreiging nog diffuser, de vrijheid in Europa nog meer gefnuikt?

Hoe hardvochtig het ook mag klinken: elk land heeft recht op zijn eigen burgeroorlog en zijn eigen doden.
Mijn grote hoop is dan ook dat dit conflict in het Midden Oosten eindelijk het einde inluidt van een arrogante koloniale ideologie.
Een ideologie waarbij volksgemeenschappen van geen tel waren bij het trekken van grenzen, waar het uitdragen van onze ‘Westerse waarden’ slechts een mantel was voor het toedekken van rooftochten en het openen van afzetmarkten. De gekoesterde overtuiging dat wij – Westerse democratieën – net als God, iedereen moeten herscheppen naar ‘Ons beeld en gelijkenis’.
Volharden in de boosheid 
Over de multiculturele samenlevingsproblemen hebben de Vlaamse media zedig weggekeken. Voor mijn boek ‘dS anders gelezen’ deed ik onderzoek naar de verslaggeving over de multiculturele problemen, en het resultaat was opmerkelijk (blz 102 e.v.): “Om een beeld te krijgen over de omvang van de berichtgeving ging ik in het online-archief op zoek naar het aantal artikels onder de zoekterm ‘multiculturele samenleving’. Dit leverde 70 pagina’s op met de weergave van de titels en een korte inhoud. Ter vergelijking; over Flahaut waren voor dezelfde periode (1999-2009) 85 pagina’s nodig. Daarenboven haalt dit thema regelmatig de krant omwille van problemen in het buitenland en vooral in Nederland. Blijkbaar is het voor De Standaard gemakkelijker om over de problemen in Nederland te schrijven. Het aantal artikels dat duidelijke kritiek levert op de multiculturele samenleving in Vlaanderen, was heel beperkt. Tussen 2005 en 2009 telde ik er slechts een twintigtal. Wanneer men zeer breed gaat zoeken op de term ‘Islam’ komt men aan 374 pagina’s maar voor ‘Islamfundamentalisten’ komt men nauwelijks aan 18 pagina’s en tenslotte voor ‘moslimfundamentalisme’ volstaan 13 pagina’s met titels en een korte samenvatting. Toch één vermeldenswaardige uitzondering, namelijk Mia Doornaert, één van de weinige kritische stemmen, die regelmatig wijst op de gevaren van de Islam, en pleit voor het behoud van onze West-Europese waarden.” 

Deze eenzijdige informatie was fout, en tot op de dag van vandaag volhardt DS in de boosheid. Ook al kwam er plots een breuk toen Groen! politicus Luckas van Der Taelen zijn buik vol had van de allochtone overlast in zijn omgeving. Met zijn opiniestuk (30/09/2009) over ‘De getto’s van Brussel’ schetste hij een realistisch beeld dat vloekte met het goede nieuws waarmee De Standaard ons probeerde zoet te houden. Het zou hem een verkiesbare plaats kosten bij de volgende verkiezingen, maar hij deed bij velen de ogen open gaan. Alleen zijn partij en de zelfverklaarde politiek correcte elite heeft het nog altijd niet begrepen.
Ook Bart Eeckhout (in De Morgen) durfde het ooit éénmaal aan om een kritisch stuk te schrijven, maar nu De Bron hem vroeg om dit artikel opnieuw te mogen publiceren weigerde hij. Omdat het té juist was? Met een kaviaar socialist als hoofdredacteur kan ik hem geen ongelijk geven.

Pjotr

 

13 november 2015

IJdeltuit of bedelaar?

Vriendschap
 
Het was een mooie dag toen ik samen met een hechte vriend ‘geheimpjes’ deelde. Goed wetende dat we dat ‘weten van mekaar’ zouden koesteren zonder te oordelen. Want laten we wel wezen, zelfs een boezemvriend zal wel hier of daar een klein kantje hebben. De rimpeltjes en moedervlekjes kunnen we zien, maar op onze ziel kan er een zwart vlekje zitten dat zelfs niet met ‘Vanish’ kan weggespoeld worden. Toen dacht ik aan iemand waarvan ik mij afvroeg of hij een ijdeltuit dan wel een bedelaar was. We wisten het niet, maar het was wel een interessante discussie die ik graag met jullie deel.
IJdeltuit
Het is des mensen om nieuwsgierig te kijken naar de mensen rondom hen. De herkenbare typetjes halen we er gemakkelijk uit. De ijdeltuit is er zo eentje. Wie kent ze niet, de vrouw die overmatig belang hecht aan haar uiterlijke schoonheid en met een trukendoos vol zalfjes en andere wondermiddeltjes de onvolkomenheden van haar lijf en leden tracht te verdoezelen. Wie kent hem niet, de man die pronkt met zijn statussymbolen: hippe kledij, opvallend uurwerk en een ‘slee van een kar’ waarmee hij denkt iedereen te imponeren. Kijk eens wat ik allemaal weet, hoeveel ‘interessante’ mensen ik wel ken!
In elk van ons zit wel een stukje ijdeltuit. Iets van de behaagzieke vrouw, of van de zelfingenomen macho. Erbij horen is dan de ultieme droom. Klasseren of toch nog eventjes nadenken? Want, zijn ze wel zo ijdel, die schone madammen en drukdoende macho’s? Of is al dat gedoe net zoals make-up: een scherm waarachter ze hun ware zelve verstoppen?
Bedelaar
Het klinkt wat pejoratief, bedelaar, maar soms is het zo duidelijk te zien dat uiterlijke schoonheid en status niet volstaan om mensen gelukkig te maken. Dat heel veel mensen op zoek zijn naar iets meer innerlijke rijkdom. Oh ja, ze zouden wel willen zijn wat ze tonen, maar zijn het niet. Soms zelfs het tegenovergesteld van wat ze tonen: een grote mond om een klein hartje te verbergen. De zelfzekere bink die echter aan alles twijfelt, vooral aan zichzelf.
Over wetenschappers wordt gezegd dat al hun baanbrekend werk voortspruit uit hun permanente twijfel. Die zorgt voor de noodzakelijke inspiratie om nieuwe wegen te bewandelen. Zou dat ook niet waar zijn voor gewone mensen in hun dagelijks doen? Wie het financieel moeilijk had in zijn jeugd zal daardoor later wellicht meer belang hechten aan zijn materiële welstand. Wie vooral behoefte heeft aan ‘warmte’ zal allicht eerder zijn hart volgen dan zijn verstand. Het klinkt in sommige oren onwelvoeglijk, maar wat is er natuurlijker dan de behoefte aan intimiteit? Een goede balans tussen hart en verstand werkt gelukkig niet zoals een weegschaal, waarop enkel cijfertjes staan, geen schoonmenselijkheid of emoties. 
Dank u voor het complimentje
Is het u ook al opgevallen dat mensen soms heel moeilijk overweg kunnen met complimentjes, zowel ze geven als ze krijgen? Toch kan het helpen. Ooit maakte ik een uitzonderlijke, wellicht zelfs unieke ervaring mee. Toen de voorzitter van een Europese militaire werkgroep het bestond om elke deelnemer te vragen één van de andere leden te feliciteren met een van zijn kwaliteiten. Een rondje WF, ‘Wederzijdse Felicitaties’. Het was bijwijlen hilarisch, maar het werkte wonderwel. De sfeer in de groep, die tot dan koud en weinig inspirerend was, klaarde uit. Waarom zou dat niet werken bij gewone mensen, wanneer zelfs ‘stoere militaire bonken’ er gevoelig voor zijn?
Kijk eens naar de mensen rondom u. Intimi waar je hart en verstand mee deelt, boezemvrienden en geliefden. Wanneer gaf je hen een complimentje? Wanneer kreeg je complimentje?
Alleen de echte ijdeltuit kan het niet verdragen om iets goeds te zien in een ander. IJdeltuit of bedelaar?
Pjotr

 

05 november 2015

De Chinese werkelijkheid, een andere kijk (3)

VAN ONZE CORRESPONDENT IN CHINA - In een reeks over het onderbelichte hedendaagse China publiceren wij verhalen van een Vlaming in China. Ditmaal vroegen we hem om iets te vertellen over de zopas afgeschafte éénkindpolitiek in China.

Tweekindpolitiek in China  

China schaft de éénkindpolitiek definitief af. Lees hier het bericht
Vorige donderdag (29/10) is in China de 计划生育政策 (jìhuà shēngyù zhèngcè) éénkindpolitiek definitief afgeschaft en vervangen door een tweekindpolitiek. In het westen is dat als groot nieuws aangekomen maar wie de zaak van nabij gevolgd heeft, wist dat dit er zat aan te komen.
Tijdens de hoogdagen van Mao werden ouders aangemoedigd om veel kinderen te hebben. De éénkindpolitiek is in 1978, kort na Mao Zedong's dood, bedacht door Song Jianin nadat hij twee amerikaanse publikaties en computersimulaties had bestudeerd. De wet werd officieel van kracht in 1979.
De éénkindpolitiek heeft dus niets met maoisme, zelfs niet met communisme te maken!
Voor wie meer wil weten over de verschrikkingen en barbaarse gevolgen van de invoering van de éénkindpolitiek, lees: "Moeder van de rekening" van Steven W. Mosher, Harcourt Brace & Co; 1993. Interessant, heel veel details, maar een beetje westers gekleurde versie.
De éénkindpolitiek gold enkel voor de Han Chinezen (de "kern" Chinezen). De 少数民族 (shǎoshù mínzú) de 55 erkende minderheden, bijna 10 % van de totale bevolking van China, waren vrijgesteld van de éénkindpolitiek.
Kort na de invoering werden de wijkcomite's (meestal vrouwen) belast met het toezicht op de naleving. De sociale controle was bikkelhard en meedogenloos.
Zo ook waren de straffen: vrouwen die hun tweede kind verwachtten en die voor de overheid (ook het onderwijs) werkten, werden op staande voet ontslagen. De sociale druk voor abortus was erg groot.
In de jaren 90 was de éénkindpolitiek in China algemeen ingeburgerd en zelfs algemeen maatschappelijk aanvaard!
Uitzonderingen waren niet uitzonderlijk
Voor de Han Chinezen waren er altijd al verschillende mogelijkheden om aan de éénkindpolitiek te ontsnappen.
- Guanxi. Als je bevriend was met iemand in de administratie of de politiek, kon er altijd wel wat geregeld worden. Vooral voor ouders die in het leger werkten, werd de éénkindpolitiek heel losjes toegepast.
- Betalen. Wachten tot de zaak voor de rechtbank kwam en dan de boete betalen. De boetes waren afhankelijk van je inkomen en je status. Mijn ayi heeft destijds (in 2002) 400 CNY betaald voor haar tweede kind.
- Niet geregistreerde kinderen. Dit gebeurde vooral kort na 1980, toen de de invoering grote polarisatie onder de bevolking veroorzaakte. Maar ook na 2000 waren er nog steeds niet geregistreerde geboorten.
- Emigreren. Tijdelijk of definitief naar het buitenland gaan wonen.
- Met een buitenlander huwen. Officieel gold de éénkindpolitiek ook voor vrouwen die met een buitenlander getrouwd waren, maar dat was in de praktijk moeilijk af te dwingen; de ouders registreerden hun kinderen in het land van de vader.
Geleidelijk kwamen er maatregelen om de éénkindpolitiek af te zwakken:
- Wie als eerste kind een meisje had en aan bepaalde andere voorwaarden voldeed, mocht "nog eens proberen"
- Een jaar of tien geleden waren er al zoveel uitzonderingen dat nog maar een derde van de Chinezen aan de éénkindpolitiek onderworpen was.
- Een jaar of drie geleden werd de éénkindpolitiek afgeschaft voor echtparen die beiden uit een éénkindgezin komen.
Er kwam ook weerstand tegen de geldboetes en het ontslag van overtreders van de éénkindpolitiek. Ik herinner mij een tijd geleden de heisa op Weibo, Renren en WeChat toen een lerares veroordeeld werd tot ontslag en een (kleine) geldboete toen ze haar tweede kind verwachtte.
De éénkindpolitiek heeft de tradities in China een flinke schok gegeven. Traditioneel gaan meisjes, als ze trouwen, inwonen bij de ouders van de bruidegom. Ook nu nog verwachten ouders dat hun schoondochter voor hen zorgt als ze hulpbehoevend worden. Dat betekent dat ouders die als enig kind een meisje hebben, weten dat er een dag komt dat ze hun enig kind "verliezen", zeker als hun dochter trouwt met iemand die ver van hen weg woont.
Ouders met een dochter, zijn op zichzelf aangewezen als ze een dagje ouder worden. Het pervers gevolg (van de combinatie van tradities en de éénkindpolitiek) is dat alle ouders een jongen willen. Meisjes worden massaal geaborteerd, wat wettelijk verboden is, maar toch gedaan wordt. Men heeft een tijdlang echografie verboden (zodat men niet kon weten of er een jongen of meisje aankwam) maar dat was niet vol te houden. Vandaag mogen dokters en verpleegkundigen die op de echografie duidelijk zien of het een jongen of meisje is, dat niet vertellen aan de ouders. Een bron voor hongbao’s natuurlijk.
Specialisten hebben al voorspeld dat de afschaffing van de éénkindpolitiek geen enkel effect gaat hebben op de bevolkingsevolutie in China. Het doel van de afschaffing is natuurlijk om een oplossing te bieden voor de snel verouderende bevolking in China. Om meer werkkrachten toe te voegen aan de economie. Dat gaat dus niet lukken.
China is de laatste decennia supersnel veranderd. Zo ook de tradities, sociale verhoudingen en gewoonten. Jonge echtparen willen simpelweg geen kinderen meer. Enkel de druk van de grootouders dwingt vele gezinnen om toch nog een kind op te voeden. Maar twee kinderen: no way!
Er wordt nog steeds hevig getrouwd in China maar het aantal scheidingen in Shanghai ligt op ongeveer hetzelfde niveau als in Londen. De nieuwe samenlevingsvormen doen het blijkbaar goed in China: het aantal bewust kinderloze echtparen neemt snel toe.
Ook het aantal "bewuste single" (vooral vrouwen, maar ook mannen) neemt razendsnel toe. De ACWF (een spreekbuis van de regering) veroordeelt dit scherp. In campagnes op radio, tv en andere media hebben ze het over "shengnu's" (剩女; shèngnǚ; letterlijk "leftover women")
Een paar maanden geleden was er een hevige reactie op Weibo en WeChat. Veel van deze zogenaamde shengnu's zijn carrierevrouwen, zakenvrouwen en bijzonder hoog opgeleide dames. Zij waren het beu om door de regering te worden gedenigreerd tot "overblijvende vrouwen". Zij kiezen hun partner, meestal voor kortstondige relaties, zelf uit. En willen daarbij geen goed- of afkeuring van officiele zijde.
Als ze in Beijing echt iets willen doen aan de omgekeerde pyramide, dan gaan ze iets anders moeten verzinnen.
Tot zover dit verhaal van een Vlaming in China.
Nawoord
Schoktherapieën zoals de éénkindpolitiek botsen met onze westerse waarden. Een mens leven geven in functie van de economische draagkracht van een volk is niet opbeurend, maar wie nog durft nadenken zal misschien wel tot de conclusie komen dat het niet onverstandig is en daarom door de Chinese bevolking tijdelijk aanvaard werd. Of het klakkeloos overnemen van de moderniteit zo’n positieve zaak is, valt nog af te wachten.
Pjotr