15 januari 2015

Charlie is tegen de sharia


MEDIA EN POLITIEK  ANDERS GELEZEN


 

Europa heeft dringend leiders nodig die duidelijkheid durven  scheppen over de Islam en de sharia: een strijd tegen onwetendheid. Er is geen nood aan meer oorlogswapens maar aan een algemene morele mobilisatie.

Zekerheden


Bij onze soms nogal frustrerende pogingen om de wereld rondom ons te verstaan zijn we voortdurend op zoek naar uitwegen, naar zekerheden. De meest effectieve uitweg is religie. De godsdienst geeft, met zijn axiomatische constructen, antwoord op al de rondvliegende existentiële vragen en biedt een solide fundament voor het leven. De redenering is aan de basis vaak simpel: Waarom? Daarom! Dat wordt natuurlijk verpakt in dikke theologische traktaten, maar die veranderen aan de essentie ook niets. Maar men moet de gevolgen niet uit het oog verliezen. We gaan namelijk de antwoorden die de religie gaf – en die we nu verwerpen – niet vinden. Maar we zijn wel onze ‘zekerheid’ kwijt.
 
Een van onze grootste zwakten is dat wij – bij gebrek aan fundamentele zekerheden – menen iedere stap te moeten rechtvaardigen. We doen dat vanuit een zeer slecht begrepen bouwvallige axiomatische constructie van elementen zoals ‘mensenrechten’, ‘godsdienstvrijheid’, ‘multiculturaliteit’, ‘gelijkheid’ etc. We hebben daarover ook onder elkaar allerminst een consensus. Daardoor gaat het hele gebouw aan het wankelen en is de mogelijkheid dat onze cultuur gewoon geliquideerd, opgevreten wordt, heel reëel.’

De sharia


Vraag islamdeskundigen om over een of ander aspect van de Islam te spreken en u mag er minstens een halve dag voor vrijmaken. Men is het wel unaniem over eens dat de sharia geen louter religieuze regels bevat maar ook een maatschappelijke normering.
 
Over de sharia schrijft Wikipedia: ‘Sharia is in de eerste plaats een religieuze plichtenleer die het menselijk handelen in wereldse en religieuze zaken bepaalt, zowel in de relatie van mensen onderling als van mens tot God. Hoewel het eindoordeel over het menselijk handelen door de Koran bij God gelegd wordt, omvat de sharia ook sancties om het juiste handelen af te dwingen wanneer daar een maatschappelijk belang mee is gediend.’
 
Ongeacht de verschillende interpretaties is de sharia, een dwingende tekst die dus ook wereldse zaken regelt en als dusdanig een vorm van rechtssysteem is, inclusief sharia-rechtbanken. Daar waar de beleving van andere godsdiensten een privéaangelegenheid is en gebedshuizen heeft voor de ‘gemeenschapsbeleving’, beperkt de Islam zich niet tot het privéleven van alleen maar de gelovigen. De Islam bezet  de publieke ruimte via de sharia en veroorzaakt een duidelijke segregatie tussen ‘gelovigen’ en ‘ongelovigen’. Voor die laatste categorie voorziet de sharia (in de door de Islam gedomineerde staten) zelfs een heus apartheidsregime.
 
Terwijl wij, kinderen van de Verlichting, godsdienst zien als een privé-aangelegenheid zien moslims de Islambeleving als een religieus én maatschappelijk engagement. Dat daar omfloerst over wordt gedaan is doelbewust en krijgt de duidelijke steun van de politiek correcte verdedigers van een multiculturele samenleving. Men negeert dat de sharia in contradictie is met onze democratische rechtsorde. Daar was zelfs het Europees Hof in 2003 en 2004 al heel duidelijk over.

Stel de sharia strafbaar


De onwetendheid van veel gewone mensen bewijst hoezeer de Islam in Europa erin geslaagd is om zich voor te doen als een onschuldige ideologie. Nochtans zijn er voldoende feiten die aantonen dat het militante deel van de Islam terreur en dood niet schuwt. Een kleine opsomming van de aanslagen gepleegd door moslimterroristen laat daarover geen twijfel bestaan: The Beltway Snipers, The Fort Hood Shooter, The Underwear Bomber, The U-S.S. Cole Bombers, The Madrid Train Bombers, The Bali Nightclub Bombers, The London Subway Bombers, The Moscow Theatre Attackers, The Boston Marathon Bombers, The Pan-Am flight #93 Bombers, The Air France Entebbe Hijackers, The Iranian Embassy Takeover, The Beirut U.S. Embassy Bombers, The Libyan U.S. Embassy Attack, The Buenos Aires Suicide Bombers, The Israeli Olympic Team Attackers, The Kenyan U.S, Embassy Bombers, The Saudi, Khobar Towers Bombers, The Beirut Marine Barracks Bombers, The Besian Russian School Attackers, The First World Trade Center Bombers, The Bombay, Mumbai, India Attackers, the Achille Lauro Cruise Ship Hijackers, The Nairobi, Kenya Shopping Mall Killers, The September 11th 2001 Airline Hijackers, The Sydney, Australia Lindt Cafe Kidnapper, The Peshawar, Pakistani School Children Killers, Boko Haram massacres and children abduction, Nigeria, ISIS slaughtery, Iraq and Syria.
 
Deze lijst maakt alvast duidelijk dat het niet om ‘enkelingen’ gaat en niet om ordinaire misdadigers die niets met de Islam te maken hebben. Wie dat blijft ontkennen is niet dom maar te kwader trouw.
 
De recente poging van Justitie minister Koen Geens op Canvas om dat wereldwijde terroristisch geweld te relativeren door te verwijzen naar de Duitse Rote Armee Fraction en de CCC in eigen land lijkt daarbij lachwekkend, ware het niet dat zijn uitspraak getuigt van een totale morele ontwapening en vooral uit de mond van een verstandig man onbegrijpelijk is.
 
Zo kan het dat mensen - zoals een lezer mij liet weten - denken dat ‘99% van de moslims tegen de sharia zijn. Ze zijn er de eerste slachtoffers van.’ Hieraan toevoegend dat deze vraag stellen zelfs overbodig is: ‘Je vraagt ook niet aan de christenen wat ze van de Inquisitie vinden.’ Hoe oprecht deze overtuiging ook is, ze is het resultaat van de aanhoudende desinformatie of aan een gebrek aan belangstelling.
 
Daarom is het absoluut noodzakelijk dat er klaarheid komt. Voor politieke partijen en de media die om de haverklap politieke polls organiseren kan het weinig moeite kosten om vast te stellen hoeveel gematigde moslims voor of tegen de sharia zijn. Publiceer die resultaten zodat er niet meer hoeft gespeculeerd te worden. Meten is weten.
 
En wanneer uit dit onderzoek blijkt dat er inderdaad veel moslims tegen de sharia zijn, dan hebben we een voldoende reden om hen en onze eigen waarden en normen te beschermen door de uitvoering van alle maatschappelijke regels in de sharia strafbaar te stellen. Dergelijk voorbeeld van geslaagde integratie (Vlamingen die de gematigde moslims beschermen in plaats van ze te beschimpen) zal ongetwijfeld een grote navolging kennen in de andere Europese landen waar ook heel veel gematigde moslims wonen.
 
In een brief van Charly Hebdo aan M. Mohammed Moussaoui, Président du C.F.C.M (Conseil Français du Culte Musulman) maakt Caroline Alamachère heel duidelijk waarover het gaat (citaat in Frans):
Vous déclarez que « Pour les Musulmans, le simple fait de caricaturer le Prophète est, en soi, inacceptable et blessant »  Blessant, je le conçois, mais inacceptable?
Ce qui est inacceptable, c'est d'Interdire le Divorce,
Ce qui est inacceptable, c'est d'Autoriser la Polygamie,
Ce qui est inacceptable, c'est de Considérer que la Femme est inférieure à l'homme,
Cequi est inacceptable, c'est d'Enfermer les Femmes sous des Linceuls noirs,
Ce qui est inacceptable, c'est de Refuser à la Femme d'épouser l'homme de son choix, pour lui faire épouser celui que sa famille a choisi pour elle,
Ce qui est inacceptable, c'est qu'il existe un «Conseil Européen de la Recherche et de la Fatwa décrétant les Fatwas ayant pour Vocation d'être appliquées en France».
 
Tot zover het citaat. De volledige tekst wordt meegestuurd naar de abonnees van ‘Anders Gelezen’.
 
De gebrekkige kennis van heel veel Vlamingen is ongetwijfeld te wijten aan onze media die nauwelijks kritische bijdragen over de islam durven publiceren. Mede daardoor werd het provocatieve weekblad Charlie Hebdo een uitzondering en een gemakkelijker slachtoffer van het islamistisch terrorisme. Het zou getuigen van een moreel réveil mochten  onze media ook een cartoon publiceren waarin ze zichzelf voorstellen zoals ze zich in werkelijkheid gedragen: Nous ne sommes pas Charlie! 
 
Daarom, wie eens een gematigde moslim, Abdennour Bidar, wil lezen:

 

Morele mobilisatie


Dank zij een morele mobilisatie zou een discussie over de sharia zo kunnen verlopen:
A: Sharia is hier verboden.
B: Maar de sharia is een integraal deel van mijn godsdienst. Je beknot dus mijn godsdienstvrijheid?
A: Et alors? (hier hoort een lichtjes verveelde gelaatsuitdrukking bij)
B: Waarom is het verboden?
A: Omdat het onze normen niet respecteert.
B: Maar onze normen eisen juist sharia! Zijn onze normen dan minder belangrijk dan die van jullie?
A: Hier wel!
B: Waarom?
A: Omdat dit ons land is!
B: Hoezo jullie land? De wereld is van iedereen! (Bedoeld is: de wereld is van de moslims. Maar daar iedereen op de duur moslim zal worden…)
A: Hier niet!
 
Is dit het einde van het debat? Zou het moeten zijn!
 

Omdat een eigentijdse vredelievende Islam geen sharia nodig heeft.


 

Pjotr

 

 

 

12 januari 2015

Dat was géén zinloos geweld



 
MEDIA EN POLITIEK  ANDERS GELEZEN

 

Is 7 januari 2015 een dag waarop Europa wakker schoot? Na de eerste unanieme reacties van afschuw over de aanslag op de redactie van Charlie hebdo, leek het alsof iedereen slachtoffer was van enkele losgeslagen islamisten.

Woensdag 7 januari 2015


Frankrijk en de wereld schrikken op bij de moorddadige aanval op de redactie van Charlie hebdo door islamistische daders. De belangstelling van de media is overweldigend en cartoonist Marec (Het Nieuwsblad) noemt deze aanslag de ‘nine – eleven’ 9/11 voor Europa. Hierbij gaan de media voorbij aan de even gewelddadige aanslagen die vroeger al plaatsvonden in Madrid, London, … en ook in de toekomst zullen doorgaan. Ze gaan ook voorbij aan het duizend maal erger islamistisch geweld waar miljoenen mensen in het Midden-Oosten slachtoffer van zijn.
 
Opdat deze dag de geschiedenis zou ingaan als een keerpunt voor Europa is er meer nodig dan emotionele reacties en lijkbiddersgezichten. Nog dezelfde dag leek het erop dat we vooral de pijnpunten niet mogen benoemen. Dat we vooral geen politiestaat mogen worden. Dat we al helemaal de fout niet mogen maken om zoals de Amerikanen in 2001 na 9/11 een ‘War on terror’ te beginnen.   

Canvas 7 januari 22.30 u 


Dezelfde avond ontvangt Kathleen Cools in Reyers Laat vier gasten om commentaar te geven bij deze terroristische aanslag: symbolisch rechts van Cools aan tafel, barones Mia Doornaert en burgemeester Bart De Wever, bien étonné de se retrouver ensemble, en links van haar Meyrem Almaci, voorzitter Groen en stand-up comedian(t) Alex Agnew.
 
Het is wellicht voor het eerst in haar leven dat Mia Doornaert twee van haar stokpaardjes tegelijk mag berijden: haar voorkeur voor het rechtse gedachtegoed en haar afkeer voor de islam. Komt daar nog bij dat ze dank zij haar jarenlang verblijf als correspondente in Parijs als geen ander het Franse reilen en zeilen kent.
 
Bart De Wever, die reeds meermaals aan de alarmbel trok naar aanleiding van de geradicaliseerde jongeren die vanuit ons land naar Syrië trokken, vond hier een duidelijk voorbeeld van wat ook ons te wachten staat. Zijn gemakkelijkste debat ooit en hoewel ingehouden klonk het een beetje als ‘ziede wel dat ik gelijk heb’.
 
Dat hij met veel ja-geknik het pleidooi van Mia Doornaert steunde en omgekeerd deed mij bijna denken dat ze best wel goede vriendjes konden zijn. Maar helaas, ondanks het ongemeen belang van het onderwerp, kon de barones in Doornaert het niet laten om tussendoor op te merken dat ze node naast een separatist zat want zo zei ze ‘ik wil België behouden’. Ze had het zelfs over de mooie schoenen die ze in het Nederlands in Brussel koopt. Wat een hele ervaring moet geweest zijn. Zo zelfzeker ze spreekt over internationale politiek, zo verkrampt is ze over de Belgische (politieke) ziekte.
 
Ter linkerzijde zat Almaci erbij als een geslagen hond. De koude Noorderwind sloeg haar om de oren en haar pleidooi voor ‘verenigen in plaats van verdelen’ verdronk in het verbale geweld van de rechterkant. Hoewel ze het ongetwijfeld oprecht meende kon ik mij toch niet van de indruk ontdoen dat ze ook de bui zag hangen. Haar partij had immers de groene geitenwolensokkenstrijd verlegd naar een meer linkse multiculturele strijd om de allochtoon. En zo een terroristische aanval van ‘geloofsgenoten’ is niet direct de beste propaganda voor het tot nog toe gevolgde gedoogbeleid van verenigd links. Dat zowel Doornaert als De Wever hard op deze nagel bleven kloppen deed haar vertwijfeld met het hoofd schudden.
 
Naast haar zat komiek Agnew vooral bekend omdat hij tijdens zijn optredens al even graag heilige huisjes sloopt en daarbij zijn ‘mond niet wast’. Van alle vier was hij ongetwijfeld de meest originele van de groep. Geweld kan niet en voor de rest is de vrije meningsuiting absoluut. Ook de reacties erop. Zo simpel is dat voor een komiek. Maar volgens hem ging het bij die ‘jongeren’ (van 32 en 34 jaar) niet om godsdienst, want zou dat geen reden zijn, dan zouden ze wel een andere reden zoeken om te moorden. Mijn mond viel open voor zoveel originaliteit: ge moet er maar opkomen. En de overtuiging waarmee hij zijn stelling verdedigde doet vermoeden dat hij dat zelf geloofde.

Taqiyya, een leugentje om bestwil


Eveneens op Canvas kwam de toonaangevende voorzitter van het Platform van Vlaamse Imams, Khalid Benhaddou, verklaren dat de profeet Mohammed vaak het slachtoffer was van geweldplegingen, scheldpartijen en beledigingen maar daar nooit met geweld op had willen reageren. Dat om duidelijk te maken dat de Islam waarvan hij een vooraanstaand lid is, helemaal niets heeft met geweld. Integendeel.
 
Dat volstond ruimschoots voor Eddy Daniels, islamdeskundige, om in zijn bibliotheek te duiken en uit zijn rijke voorraad aan voorbeelden te putten om brandhout te maken van deze totaal foute informatie van de imam die door de VRT journalist van dienst geslikt werd als waarheid. Een citaat uit Daniels bijdrage: “Onder andere de charismatische dichteres Asma bint Marwan van de Banu Khatma, die ervoor gezorgd had dat haar clan niet mee uitgerukt was naar Badr, nam het woord. 'Verwachten jullie veel goeds van die profeet?', zo zong ze, 'nadat hij onze eigen leiders heeft vermoord, als een uitgehongerde wolf die zich op een vleesschotel stort? Is er dan niemand met voldoende eergevoel die hem onverwacht aanpakt en de hoop vernietigt van de onnozelaars die hun hoop op hem stellen?' Toen Mohammed hiervan hoorde, zegde hij: 'Wie zal mij verlossen van de dochter van Marwan?” En Daniels besluit zijn artikel met : ‘De bewering van Khalid Benhaddou dat de profeet geen geweld toestond als hij beledigd werd, klopt dus van geen kanten. Het gaat duidelijk om taqiyya, het recht van moslims om te liegen als zij daarmee het geloof en de profeet verdedigen.’

Het zoveelste ‘faits divers’?

Zal deze aanslag een kentering teweeg brengen? Zullen de moslims de gewelddadigheid van hun Profeet en van de islamisten afzweren? Zijn ze bereid om ten minste in Europa de sharia ondergeschikt te maken aan de Europese cultuur, de waarden van de Verlichting en de wetten van onze rechtsstaat? Dat zijn de vragen die de media moeten stellen. Dat zijn de vragen waarop de gematigde moslims moeten antwoorden willen ze geloofwaardig zijn.
 
Het spijt mij, maar ik zie ook nu geen enkele aanduiding dat zoiets op komst is. Integendeel, het lijkt erop dat de moslims in Europa zich zullen wentelen in een slachtofferrol waarbij ze ongetwijfeld zullen mogen rekenen op veel begrip van de politiek correcte media (waaronder duidelijk de VRT). Omdat nu al de beschuldigende vinger opnieuw richting de ‘onverdraagzame Europeanen’ wijst in plaats van komaf te maken met alles wat niet strookt met onze cultuur.
 
Overigens is het een beetje hypocriet van onze traditionele media om nu, hoewel terecht, moord en brand te schreeuwen omwille van de aanslag op de vrije meningsuiting, maar ondertussen al jarenlang de publicatie van opinies (niet alleen van politieke partijen) censureren wanneer die niet overeenstemmen met de eigen overtuiging.
 
Verdraagzaamheid als eenrichtingswijzer is geen goed signaal. Maar waar ik het meest moeite mee heb is dat de islam net als de communistische doctrine veel te weinig belangstelling heeft voor zelfontplooiing en ambitie. Zelfrespect in plaats van een martelaarsrol. Het kordaat aanpakken van een gebrek aan arbeidsethiek, te beginnen in de familie.

Clash of civilisations


Met deze aanslag wordt opnieuw bewezen dat de ‘Class of Civilisations’ van Huntington geen gratuite voorspelling was. Ditmaal (nog) geen legers maar ongrijpbare terroristen die door hun aanhangers geprezen worden als helden.
 
Terwijl de bange blanke man vooral niet wil provoceren en daarom steeds meer toegeeft aan de wensen van de moslims in Europa, zijn er gelukkig toch nog mensen die durven een streep trekken. Ten bewijze een citaat uit het editoriaal geschreven door Alexis Brézet, redactiedirecteur van ‘Le Figaro’: “We hebben die oorlog lang niet willen zien. Het gebeurde toch allemaal zo ver van ons bed niet waar?, binnen de grenzen van Syrië, Irak, Nigeria of Libië. Uit schroom – en zonder twijfel ook uit angst – waagden we het zelfs niet zijn naam te noemen. De brengers van het slechte nieuws, die zich door de algemene afspraak niet lieten intimideren, werden prompt gediskwalificeerd. (…) Geconfronteerd met de oorlog is onze eerste plicht eenheid. Welke ook onze afkomst, onze mening, onze religie onze politieke overtuiging moge zijn, wij moeten onmiddellijk en zonder enige reserve de heilige eenheid uitroepen. Niets kan rampzaliger zijn in deze tijd van beproeving die door ons land trekt, dan onze tegenstander ook nog gekibbel op laag niveau of politieke verdeeldheid cadeau te doen. (…)Maar onze tweede plicht is ons te bewapenen. Moreel eerst en vooral. Hoe kunnen we onze waarden verdedigen indien we niet overtuigd zijn van hun voortreffelijke waardigheid? Vervolgens ook politiek en juridisch: te lang hebben we, in naam van een pervers humanisme en een ontspoord antiracisme, lankmoedigheid getoond tegenover onze ergste vijanden.
Die ‘verloren kinderen van de jihad’, de fanatici die zich op Internet ontketenen, maar ook invloedrijke groepen, die, bekleed met het klatergoud van hun ‘maatschappelijke’ opdracht, in alle openheid samenzweren tegen ons land en zijn veiligheid. Tegen die mensen moeten we optreden. Zonder zwakheid noch weekhartigheid. Als er dan toch oorlog is, dan moeten we hem winnen.” Einde citaat, einde Anders Gelezen.
 
Pjotr